Eimreiðin - 01.09.1906, Blaðsíða 52

212
Litla eyjan, landið mitt,
leiftri göfgi um ennið þitt!
Lyftu, lyftu höfði hátt,
hef það upp í hvolfið blátt.
Sambúð þín við kónga’ er köld.
— kunnir bezt við eigin völd. —
Fyr en aldar kemur kvöld
kannske berðu sjálf þinn skjöld.
II. FOGUR ERTU.
Fögur ertu móðir mín
er máninn skín,
fanna- bjarta -blæjan þín
sem brúðar-lín!
Fögur ertu móðir mín
og mjúkt þitt lín,
silfur-gliti skygðu skín
öll skikkjan þín.
Hversu fríð þín ásýnd er,
hver á því sér,
að Ægir flötum fleygir sér
að fótum þér.
Frítt svo ertu, frónið mitt
og fagur-litt,
að himinn leggur höfuö þitt
við hjarta sitt.
Konung Ægir eyjan mín
gaf armlög sín,
klæddist hún því há og fín
í hermilín.
III. GOLAN MÍN.
Golan, golan mjúka mín,
mál að komast út til þín!
ó, að hallast upp við þig!
— æddu samt ei gegnum mig. —
Kippa máttu’ og kasta mér,
kasta mér í fang á þér.
Þú ert svo mjúk að þú meiðir ekki,
mjúkláta fitlið þitt vel ég þekki:
snertir fyrst svo lítið, létt,
legst svo að mér fast og þétt.
Oft ég í fanginu’ á vorblænum var,
veit nokkuð gjörr hvernig hagar til þar.
IV. LF.YSING.
Hvein í tindum vein í vindum
vetrar-tröllið stóð á fjöllum,
meina-kindin læsti lindum,
læsti öllum vatna-föllum.