Eimreiðin - 01.09.1906, Blaðsíða 1

Um þrifnað og óþrifnað.
Pað hefur lengi verið talið ótvírætt merki um hátt menningar-
stig hjá þjóðunum, ef þær eyða miklu af sápu. Með öðrum orðum,
menn eru vanir að skoða þrifnað eitt af aðaleinkennum menning-
arinnar. Pegar vér lítum yfir löndin, sjáum vér að villiþjóðir,
svertingjar, skrælingjar, Kínverjar o. s. frv. lifa alment í mesta
sóðaskap, en því lengra sem þjóðirnar eru komnar á braut fram-
faranna, því þrifnari og hreinlátari eru þær. Englendingar, Ame-
ríkumenn og Japanar standa öðrum framar í því sem svo mörgu
öðru. Lítum vér aftur í tímann, sjáum vér einnig, að þrifnaður
einkennir þær þjóðir, sem langt eru komnar á hinum ýmsu tíma-
tímabilum sögunnar. Pegar veldi Grikkja og Rómverja stóð með
hæstum blóma, var þrifnaður hjá þeim á mjög háu stigi, þar sem
hins vegar Gallar, Germanar, Skýþar o. fl. voru sannkallaðir sóðar
og lúsablesar. — Vér íslendingar þurfum eigi annað en að lesa
hinar fornu bókmentir gullaldar vorrar til að sjá hversu forfeður
vorir möttu þrifnaðinn mikils.
Kembdr ok þveginn og Pveginn ok mettr
skyli kænna hverr ríði þingi at
stendur meðal heilræðanna í Hávamálum. — Á söguöld vorri var
það altíit að gestir, sem að garði komu, tóku fótlaugar, en á
undan og eftir máltíðum var alsiða að taka mund- eða handlaugar,
og að lauga allan líkamann við og við þótti sjálfsögð skylda sið-
aðra manna. Hverar og laugar voru mikið notaðar til þvotta, og
ber Snorralaug í Reykholti enn þá vott um, hve Snorra Sturlu-
syni var ant um persónulegt hreinlæti sitt og sinna manna. Pá
var baðstofa á hverjum bæ, sem bar nafn með rentu, því þar tók
alt heimilisfólkið laugar eða gufubað og baðaði allan kroppinn lík
i