Eimreiðin - 01.01.1910, Blaðsíða 17

i7
í sófann hnígur
og sjáleg sígur
hin svása Örn.
hafsins flóð;
sem ferja fundin
með fána’ og veifum,
með böndum bundin
við brattan sand,
úr öldum undin
er upp á land.
Hún settist másandi,
sveitt og móð,
sem hnigi hvásandi
VI.
Ég beygði mig, en blotnaði ei,
ég hneigði bakið, en brotnaði ei;
ég bað um »polka<, og bæn þá fékk,
og Elsa brosti svo blítt við rekk.
En gæðin tóm henni gengu ei til,
því leyndi ei augnanna eldfimt spil.
Svo »polka« ég maskinn og státinn á stað,
og stýrði snót sem hæverskan bað,
en brátt eins og skipi í hánorðan-hríð,
sem hringsnýst og veltist og fleygist í gríð;
við skjögrum og skvettumst í hring og 1 hnút
og — horngrýtis löfin sem skötubörð út!
Loks gugnaði Elsa og greip í mig fast:
»Hvað gengur á?« spyr hún, »ég snarvinglast!«
Og fimara Títönu tifaði hún,
því ég tók hana á loft og siga lét brún,
held henni að brjóstinu og herði svo á,
þá hvíslar hún: »Eruð þér vitinu frá?«
Og hræðsla mig greip, svo það hindraði mig,
þótt hún væri sjálf það, sem blindaði mig.
Og blindandi sá ég, að búið var alt;
á borð eitt ég stefndi, en skjögraði á ská
og skaut henni í bekkinn sem rekaldi af sjá.
Hún gretti sig glottandi kalt.
2