Eimreiðin - 01.01.1910, Blaðsíða 21

21
og um herðarnar lokkarnir leika,
sem léttofin hásumarsský,
og röðlar í kringum þær reika,
sem róslituð fiðrildi og bý.
Sjá, þar leika sér Lofn og Sjafni,
i ljúflinga heilögu safni,
sem í brúðförum meyjar og manns;
unz loksins þau langar að finna
laufsal, þars dálítið minna
þreytir þau guðanna glans.
Og sælan þar í fleytifullum skálum
er flutt og borin öllum hólpnum sálum,
og eftir þörf þær helga hressing fá,
og hvílast síðan rósaskýjum á.
Á hástól situr herrann líknarskær
og horfir á og brosir eða hlær,
og sýnir öllu elsku sinnar vott
og alt, sem til er, segir harla gott.
Pá komum við, og heldur feimin fyrst,
því fjölment er, og drotni auðmjúkt hneigjum
»Við komum hér að fá oss friðarvist
í flokki þeirra útvöldu,* við segjum.
»Við erum ung og sveita-bæjar börn,
Björn heiti ég, en stúlkan Elsa Örn.«
Pá brosir drottinn, en það guðdómsglott
er græzkulaust og föðurmilt og gott:
>Nú, það er rétt; ég þekki alt og skil,
og þiggið alt, sem heimilið á til,
eða ætlið þið ekki að finna unga fansinn
og fá að reyna himingólfa dansinn?« —
Svo dönsum við, og dönsum heila nótt,
og dragi loks úr báðum fjör og þrótt,