Eimreiðin - 01.01.1910, Blaðsíða 16

i6
Með létta veifu siglir gleðigjörn
með greifans skipi léttiskútan Orn.
IV.
Pá rétt í svipinn fanst mér eins og alt
á augabragði fríðka hundraðfalt:
músíkin græða meiri hreim og þrótt
og margfalt skána alt, er sýndist ljótt.
Sjá, landshöfðinginn ljómar eins og sól,
og loddararnir ganga á nýjum kjól.
Hann Maura-Jón má kalla kostamann,
og Konráð heimska, þann sem »púðrið« fann.
Og Hrói með sín »hundrað þúsund staup«
er heiðurskarl, þó misjöfn bjóði kaup;
og stúlkutetrin, fátækar og fornar,
mér fundust orðnar nær því goðumbornar.
En öllu fegri, æsku, dygð og lotning,
var Elsa sjálf, því hún var kvöldsins drotning.
Eví hún var það, sem hverja rökkurstund
ég hitti, þar sem einn ég gekk í lund
í raunum mínum rænu- og viljalaus,
því ráðin engin sá minn veiki haus;
og hún var sú, er söng ég um
og sífelt kvað í þrautunum.
V.
Ög alt fer tifandi
til og frá,
með gullin kögur
og guövefsflúr.
er »valsinn« lifandi
lék á tá,
Sem lindin iðandi
elskar sæ
og sveinar skoppa
á svörtum kjólum,
og svannar hoppa
á léttum sólum,
og syngur niðandi
sól í bæ,
eins lánið stígur
og lukkan flýgur
svo lymskugjörn.
með böndin fögur
og biðils-úr,