Eimreiðin - 01.01.1910, Síða 35

35
hafi þar nokkurntíma verið svo bráðþroska, að þeir hafi verið
orðnir getnaðarfærir 5—6 ára gamlir, því eigum vér bágt með að
trúa. Pað þyrfti því að koma fram ný skýring á þessu atriði,
ekki síður en á aldursára tölunni á dánardægri þessara frumfeðra.
V. G.
Ferðaminningar frá Saxlandi.
1.
Alstaðar og altaf eruð þið sjálfum ykkur líkar, léttlátu, lit-
hviku, sveimfúsu Ránardætur. Pið dansið jafn-áhyggjulausar og
svifmjúkar í dauðann hérna við stefnið á Eystrasaltsferjunni og við
sandana heima. Og líkur er hreimurinn í gjálpinu ykkar, sama
dularfulla hvíslið, sama hálfkveðna vísan. Það lætur svo undar-
lega kunnuglega í eyrum mér eftir kliðinn af tómum erlendum
málum niðri í farþegasalnum. I’essvegna vil ég svo miklu heldur
standa hér uppi á þiljunum, halla mér út á borðstokkinn og skrafa
við ykkur, en sitja þar niðri og tala við menn, sem ég ekki skil
og ekki skilja mig. Eg veit, að þið skiljið svo vel ferðaþrána,
þrána eftir því nýja og ókunna, fulla af ljúfum vonum og þó
blandna sársauka heimsaknaðarins. Og mér finst ég skilja ykkur,
skilja — —----------------I’ið lítið svo gletnar og íbygnar á mig,
eins og þið viljið ekki trúa mér. Eg verð að segja ykkur hvaðan
ég er. Eg er utan af íslandi. Par hafið þið aldrei komið, en
ekkert land ættuð þið fremur að þekkja. Ekkert land er jafnt undir
yfirráðum vatnsins og það. Fyrir löngu síðan lá það meira að
segja niðri á hafnsbotni og öldurnar gældu við tindana og rendu
sér niður hlíðarnar. En landið sá sólina skína á hafflötinn og það
fór að langa upp í ljósið og loftið. Og sólin sá aumur á því og
lét eldinn lyfta því hátt, hátt upp yfir hafflötinn.
En hafið hefur ekki gleymt ást sinni á landinu. Pað lykur
enn þá um það á alla vegu, vefur sig upp að hömrunum, grúfir
sig ofan að söndunum og læsir sig inn í það í flóum og fjörðum,
víkum og vogum, hvar sem það finnur bilbug á. Stundum lætur
það sem það sé ánægt með það, sem það ræður yfir, og gjálfrar