Eimreiðin - 01.01.1910, Síða 38

33
skóginn, ég finn ilminn af návist þinni og heyri fótatak þitt og
hvernig vindurinn leikur sér að klæðum þínum. Angurblítt bros
leikur um varir þínar og augu þín eru djúp og dreymandi. Hárið
liðast hnotbrúnt um axlir og herðar, skreytt ljósbleikum villirós-
um. Pú ert svéipuð grænum kyrtli og heldur á laufgaðri bæki-
grein í hendi þér.
Ég finn návist þína og ljúfur hrollur fer um mig. Strengir
sálar minnar óma af áhrifum þínum og ég stend sem steini lostinn.
III.
Saxneska Hulda, þú birtist mér í gær og hreifst huga mitin,
en nú veit ég, að þú hefur ekki megnað að gagntaka sál mína.
I nótt dreymdi mig ekki þig, heldur bláklædda konu — — — -—
Ég reika um í skóginum. Hann er samur og fyr, en ég er
ekki samur. Ég finn tómleik í hjarta mínu og hugurinn er tví-
skiftur. Mig langar til þess að leggjast niður og velta mér í gras-
inu, eins og heima, og finna móðuryl jarðarinnar streyma um mig.
En ég get ekki lagst niður í þetta gisna gras og þetta hálfraka
rotnaða lauf. Mér verður þungt fyrir brjósti og þröngt um kverk-
ar inni í þykni skógarins. Ég þrái útsýni á allar hliðar, jörðina
útbreidda langt fyrir neðan mig og heiðhvolf himinsins eitt yfir
mér. Ég ætla að ganga upp á hæð og fá útsýni og láta and-
varann hressa mig. Pá heyri ég ofurveikt hljóð, eins og hálf-
kæfðan ekka eða sundurslitnar stunur. Og ég kem að svolitlum,
hálf þornuðum fossi, sem sitrar niður í þröngva hamrakleif----------
Hvar eru fossarnir hérna, lækirnir, vötnin? Ó, hvernig getur
skógarþytur cg fuglasöngur gagntekið þann, sem alinn er upp við
niðartöfra vatnsins, hvernig getur hann gleymt því eina stund! Á
leiðinni hingað var hugur minn fullur af aðdáun fyrir vatninu. Að-
eins örskamman tíma gat ég talið mér trú um, að þessari náttúru
hefði tekist að gagntaka mig. Nóttina eftir að saxneska Hulda
hafði reynt að laða mig og heilla með öllum dularmætti skógar-
ins, dreymdi mig ekki hana, heldur bláklædda konu — F* i g! ís-
lenzka Hulda, sál náttúrunnar íslenzku.
Hvernig ætti að vera hægt að marka þér stað, heilaga dís ?
Ert það ekki þú, sem andar himinhreinum og ísköldum gustinum
yfir malarauðnirnar kringum jöklana, lætur hann hægja rás blóðs-
ins og titring tauganna, lætur hann drepa hverja auðvirðilega hugs-