Eimreiðin - 01.01.1910, Side 45

Liðhlaupinn.
(Frönsk smásaga).
í orustunni við Austerlitz, 5. des. 1805, sýndi einn af her-
mönnum Frakka, Pierre Pitois, sem var dáti í tólftu herdeildinni, svo
frábæra hreysti og þolgæði, að Napóleon fanst svo mikið um, að
hann festi fmeð eigin hendi kross heiðursfylkingarinnar á brjóst
honum.
Nokkrum árum síðar lá tólfta herdeildin við Strassborg. En
þá sat garpurinn frá Austerlitz, Pierra Pitois, sem keisarinn hafði
sæmt heiðursmerki á sjálfum vígvellinum, hneptur í dýflissu sem
fangi.
Pierre Pitois hafði gerst liðhlaupi. Riddarinn af heiðursfylk-
unni hafði hlaupist undan merki sínu fám dögum fyrir orustuna
við Wagram, 5—6. júlí 1809. Hann hafði að sönnu komið aftur
sjálfkrafa til herdeildar sinnar, áður en hún var komin yfir Rín.
En alt um það var hann liðhlaupi, og fyrir það afbrot var hann
fluttur í fjötrum til Strassborgar til þess að dæmast af herdómi.
Dómsforsetanum, sem var einmitt ofurstinn í hans eigin her-
deild, vöknaði um augu, er hann sá hann, og mælti með skjálf-
andi röddu, sem lýsti, að honum var ákaflega þungt niðri fyrir:
»Getur það verið? Ert það þú, Pitois? Hvernig gazt þú
fengið af þér að stelast undan merkjum og brjóta trúnaðareið
þinn?«
»Mig iðrar þess ekki,« svaraði dátinn fast og stillilega.
Lögunum var framfylgt. Pitois var dæmdur til dauða. Næsta
dag átti að skjóta hann í augsýn allrar herdeildarinnar.
Um miðnættisbilið var fangelsisdyrunum lokið upp hljóðlega
og herforingi kom inn í fangaklefann. Hann hafði víðan her-
mannafeld brugðinn um sig og hött síðan á höfði, sem slútti svo,
að hann huldi nærri því alt andlitið. í klefanum var aðeins dauf
ljósglæta, svo að Pierre Pitois gat ekki séð, hver komumaður
var, en hann þóttist vita, að hann hlyti að vera einhver yfir-
manna í hernum, úr því að honum hefði verið hleypt inn um
þetta leyti, og hann spratt því upp og heilsaði honum að her-
mannasið.