Eimreiðin - 01.01.1910, Side 47

47
um fyrir sex árum: »Gerðu skyldu þína!« Fáeinum dögum seinna
fékk ég bréf um ab hún væri dáin.
Þá — æ, herra hershöfðingi, dæmið þér mig eins strangt
eins og yður sýnist, eins strangt og sjálfur herdómurinn, en ég
fullvissa yður um, að ég gat ekki gert annað, — þá var það, að
ég gerðist liðhlaupi. Ég fiýði að leiði móður minnar. Eg er frá
Morvan, og þar er það fornkveðið orðtak, að hafi maður lesið
blóm á leiði einhvers, þá gleymist hann manni aldrei, né heldur
geti sál hins látna gleymt þeim, er blómið hafi lesið. Getur verið,
að þér í kyrþey gerið gabb að mér, er ég segi yður, að ég trúi
á þetta gamla orðtak og að það var þess vegna, að ég vildi
komast að leiði móður minnar. Ég tíndi þar fáein eintök af
»gleym-mér-ei«, og saumaði þau innan í fóðrið á dátatreyjunni
minni.
Nú hafi þér heyrt sögu mína, herra hershöfðingi, og vitið nú,
hversvegna ég gerðist liðhlaupi. Éað var hvorki af ragmensku né
sviksemi, heldur til að gera skyldu mína gegn hjartkærri móður,
af þakklæti og ást til hennar. Ég var svo yfirkominn af sorg
yfir missi hennar, að ég vissi varla hvað ég gerði. En þér megið
ekki halda, að ég fari að kveina eða kvarta yfir örlögum mínum.
Ég veit vel, að lögin leggja dauðahegningu við því, að gerast
liðhlaupi á ófriðartímum, og ég beygi mig fyrir þeim.
Éér spurðuð mig áðan, hvort ég ekki óskaði neins, áður en
ég dæi. Jú, það er eitt, og nú get ég beðið yður að uppfylla þá
ósk mína. Viljið þér sjá um, að »gleym-mér-ei«-blómin, sem ég
las mér á leiði móður minnar, verði lögð í kistuna hjá líki mínu
— þau blóm, sem ég hefi döggvað með tárum mínum og keypt
með blóði mínu?«
ÍVí lofaði herforinginn. Svo tók hann í hendina á fanganum
dauðadæmda og gekk út úr klefanum.---------------
Snemma morguns daginn eftir stendur Pitois í fangelsisgarð-
inum með bert brjóst og hendurnar bundnar á bak aftur.
Frumbuþytur hljómar . . . dátarnir, sem eiga að framkvæma
dauðadóminn, eru á leiðinni að aftökustaðnum. — Ofurstinn les
upp dauðadóminn. Síðan gengur hann að fanganum og slítur
kross heiðursfylkingarinnar af treyjubarmi hans.
Éað er eins hljótt eins og í gröfum dauðra. Margir fá tár
í augun. Pitois einn er alveg rólegur og lætur engin æðrumerki
á sér sjá.