Eimreiðin - 01.01.1910, Page 64

64
fengið svo ákafa ást á Sölva grasafræðingi, sem raun varð á, jafnlítið
og hún hefir kynst 'honum. Því hún er á bls. 11 sjálf látin segja við
hann: »Ég þekki þig svo lítið«, og á bls. 108 segir hún, að það sé
í fyrsta sinni, sem hún hefir hitt hann, án þess faðir hennar vissi af,
er þau fundust í hrauninu. Á bls. 112 segir og Sveinungi: »En ef
þú hugsar þig um, þá ferðu ekki að yfirgefa foreldra þína vegna manns,
sem þú ekkert þekkir«. Mundi ekki mörgum lesanda verða, að
hugsa líkt og þykja viðkynningin helzti lítil ?
Einhver ósamræmi sýnist og vera í því, er Jórunn er á bls. 15
látin segja: xÞið hafið ekki komið alveg tómhentir« (o: úr kaupstaðn-
um), eins og hún hefði ekki sjálf verið með og ekki vitað neitt um,
hvað þeir höfðu meðferðis, — þar sem aftur á bls. 11, 18 og 21 má
sjá, að Jórunn einmitt var með í ferðinni og kom ekki fremur tóm-
hent en þeir.
Málið er yfirleitt gott, en þó ekki gallalaust. Þannig er á bls. 29
sbrenni hamnum* rangt, í staðinn fyrir sbrenni haminn«. Að brenna
e-u, er að nota eitthvað sem eldsneyti (t. d. brenna mó, kolum), en
hér er ekki um slíkt að ræða. Stundum eru setningarnar miður ís-
lenzkulegar og bera þess ljósan keim, að þær séu þýddar úr dönsku,
t. d. bls. 112: »f’að var þér að kenna« (det var for din Skyld = það
var þín vegna), bls. 57 : »Og eins og jörðin skalf« (og som Jorden
rystede), bls. 88: »Þykir þér ekki?« Sama er að segja, þar sem frá-
sögn er allviða byrjuð með inngangsorðunum: »f’að var« o. s. frv.
Að »er« stendur fyrir »ert« á bls. 76 og 90 má líklega álíta sem
prentvillu, heldur en áhrif úr dönsku. V. G.
HULDA: KVÆÐI. Rvík 1909.
Vér gripum þessi kvæði með talsverðri forvitni, því það er enginn
hversdags viðburður, að sjá heila ljóðabók eftir unga sveitastúlku. Og
bókin er óneitanlega snotur, bæði innra og ytra, og sver sig að því
leyti í ætt við kvenlegan uppruna. far er jafnan slegið á þýða og
mjúka strengi, og tónarnir oft laglegir, en hvorki djúpir né margbreyttir.
Taki maður hvert kvæði fyrir sig, þá hefir það jafnan nokkuð til síns
ágætis. En lesi maður þau öll í einni bendu, verður bókin býsna
þreytandi. far er sí og æ það sama upp aftur og aftur með litlum
tilbreytingum: dalurinn, brekkan, lindin, sveitadýrðin, fuglarnir í loftinu
og blessuð sólin, ýmist upprennandi eða að ganga til viðar. Og svo
náttúrlega þráin, sem jafnan fylgir æskunni. Þetta er auðvitað gott
yrkisefni, ef vel er með það farið — og það gerir Hulda oft —•, en
það má ofbjóða jafnvel börnum með sykri, þó að þeim þyki það gott.
Pví hefir jafnvel verið haldið fram, að sælulífið í himnaríki hlyti að
verða óþolandi, ef menn ættu þar sífelt að una við sama sönginn og
dýrðarljómann, og hefir margt verið sagt af minna viti en það,
Hulda hefir glögt auga fyrir fegurðinni í náttúrunni og tekst oft
vel að lýsa henni. Hún er og draumsjónakona og getur svifið inn í
heima vætta og álfa, og lætur allvel að yrkja í þjóðkvæðastíl (t. d.
»Heyrði ég i hamrinum«). Hún er og snildarlfega hagorð, ekki að eins
í þeirri merkingu, að hún rímar létt og lipurt, heldur að því er snertir
orðaval og smekklega samsetning þeirra. Hún kann og dável að nota