Eimreiðin - 01.05.1911, Qupperneq 17

93
svo kom Daði voveiflega yfir þá biskup með 80 vopnaðra manna,
í þokuveðri. Gengu fyrst nokkra stund hörð orðaskifti, einkum
milli Daða og síra Björns, sem voru hatursmenn, og sáttaumleitun
Orms, sem enginn gegndi. Reiddist Daði loks og æpti til manna
sinna: »Gangið að í fjandans nafni!« Biskupsmenn höfðu búist
við í kirkjugarðinum og höfðu lagvopn og byssur, en Sunnlendingar
hopuðu frá fyrir áskorun Daða. Varð nú bardagi og kendi þó
skjótt liðsmunar. Síra Björn stóð með dregnum korða í kirkju-
dyrunum og hrakyrti Daða sem mest, en fékk í því skot í hand-
legginn og lagðist niður og var breiddur yfir hann þófi. Biskup
stóð inn við altari og horfði á. Ari varðist einna bezt, og er
Daði kom nær, greip hann byssu og miðaði á hann, þá laust
einn maður Daða undir hlaup byssunnar, sló hún skarð í höku
Ara, en skotið hæfði ekki Daða. í*á mælti Ari: sþað hefur lengi
verið mark mitt: sýlt.« Loks varð Ara hrundið inn í kirkjuna,
en sár bárust á Norðanmenn, og tveir féllu óvígir. Peir voru
báðir 18 vetra, og annar þeirra, er Olafur Tómasson hét, var
dóttursonur og fóstri Jóns bps., og hafði frækilega barist. Daði
lét græða báða sveinana og alla hina, sem sárir urðu. Lá Olafur
lengi, því vangafyllan var höggvin frá annarri kinninni. Hann var
skáld og orti langt og merkilegt kvæði, sem enn er til um fóstra
sinn og ættlið hans.
Nú var brotin bjórinn í kirkjunni og fangarnir dregnir út.
Seildist til biskups sá maður, sem Dala-Markús hét og var ramur
að afli. Og er biskup streittist við, sló Markús hann, svo tvær
tennur hrukku úr munni hans, Þá mælti biskup: »Gef grið
Daði.« Daði sló Markús pústur mikinn og tók biskup á sitt vald.
Voru þeir svo fluttir niður í Snóksdal. Síðan var sendur hraðboði
suður eftir umboðsmanni, sem hét Kristján skrifari; kom hann
skjótt og fleiri höfðingjar; þá var Ormi boðið að setja dóm og
dæmdi hann að þá feðga skyldi varðveita til næsta alþingis;
skyldu lögmenn báðir og Marteinn biskup hjálpa umboðsmanni
til að ábyrgjast þá. Eftir það voru þeir feðgar fluttir suður í
Skálholt, því Kristján afsagði að halda þá fyrir ótta sakir við
Norðlendinga, og voru þeir síðan nokkrar vikur í ströngu haldi
í Skálholti. Múgur af Norðanmönnum, undir forustu síra Sigurðar,
reið vestur í Hrútafjörð, til að senja um grið fyrir þá feðga, en
urðu að fara óbænheyrðir heim aftur. Sló miklum harmi á Norð-
lendinga, og þó enn meir, er fréttist aftakan.
7