Eimreiðin - 01.05.1911, Page 20

96
Hefði’ ei öxin höggvið stofninn þinn,
hlýlegt væri skjól við limið frítt,
margur hyrfi’ í helgidóminn inn,
hugur fengi ró í stormi títt;
þætti ofheit hádags sumar-sól,
svölun mætti fá við lauftjald þitt,
undir krónum ættu fuglar skjól
og á greinum bygðu hreiður sitt.
Beinir viðir risu himin-hátt,
hefði féð ei nagað ungan kvist,
lauf í vindi bærst við loftið blátt,
blærinn hefði faðmað þig og kyst;
annaöist þig engin mannleg hönd
— annars væri’ ei holtið svona bert —;
Island saknar: 0 þið skógarlönd,
öfunda ég laufskrúð ykkar hvert;
Beygja lágar hríslur höfuð sitt
hér að moldu, — og mér vökna brár,
er ég lít á leiðið, — rjóðrið þitt,
— loftið angar þó við daggar-tár;
— uppi’ í trjánum áður þröstur kvað,
er nú dáið sumar-kvakið það;
hér á fornum helgum — undra-stað
hnípa kvistir, — hggur visnað blað!
II. KVÖLD-SKÝ.
Hver er sá ’inn silfurbjarti hjúpur?
silki tjaldast himin-marinn djúpur,
breiðast kvöld-ský fyrir sólar-sal;
sér þó gegnum ótal op á milli;
ofið hefur drottins hönd, með snilli,
úða-blæju yfir sjó og dal.
Uti’ er logn, og yndisblandinn friður
andar nú í hjartað til mín niður,