Eimreiðin - 01.05.1911, Blaðsíða 24

IOO
ar, þar sem karlmennirnir hinsvegar geta gert sig seka í mörgum
heimskupörum og samt sloppið klakklaust frá þeim.
Orsökin er sú, að það er svo mikill munur á afstöðu og högum
karla og kvenna í mannfélaginu, sem byggist á eðlilegum og gildum
ástæðum.
Hafðu þessvegna gát á sjálfri þér, frekar en nokkru sinni áður,
þegar ástríkir foreldrar geta nú ekki framar haft vakandi auga á þér.
Þú veizt, að það yrði til að sundurmyrja hjörtu okkar, ef þú
svikir þær vonir og traust, sem við berum til þín. Þú ert ung og
óreynd, og þig skortir þekking á lífinu. Lof mér því að gefa þér
nokkrar lífsreglur til leiðbeiningar á lífsbrautinni, sem þér mun reynast
vel að breyta eftir.
1. Varðveittu guðsótta þinn. Því svo segir um guðsóttann,
að hann sé nytsamur í hvivetna. Snemmvakinn guðsótti er hin hæsta
vizka osfrv. Og þetta eru sönn orð, því í guðsóttanum eru í raun-
inni allar aðrar dygðir fólgnar.
Vanti »guðsóttann«, þá vantar líka trúna; en vanti hana, þá
vantar líka vonina og kærleikann. En eins og þú veizt, þá eru
það einmitt trúin, vonin og kærleikurinn, sem Páll postuli álítur mest
um vert af öllum mannlegum gæðum í lífinu, og sem skilyrði fyrir öll-
um öðrum gæðum (i. Kor. 13. k. 1—13 v.).
2. Vertu ráðvönd og góð, og varðveittu »sakleysi« þitt.
Eins og þú sérð, er þessi regla bein afleiðing af þeirri fyrstu; því
vanti þig guðsóttann, þá verður skortur á hinu hvorutveggja. Sak-
leysið er bezta skart konunnar. Falleg daðurdrós er og verður aldrei
annað en daðurdrós. Hún getur fengið smjaður upp úr krafsinu, en
sönn virðing og ást hlotnast henni aldrei. Hún er eins og »prjál-
blómið«, sem alstaðar ber mikið á og allir líta til, en sem þó fær að
sitja kyrt og enginn hirðir um að taka. En saklausa stúlkan unga og
siðláta er eins og »marzfjólan« eða »gleym-mér-ei«-blómið bláa, sem
menn leita uppi og þykir vænt um, einmitt af því það er svo látlaust
og yndislegt. — Vertu ráðvönd og góð! Gaktu oft í guðshús, vertu
til altaris, stundaðu til guðs, og hann mun stunda til þín. Gleymdu
aldrei skírnarheiti þínu og fermingar; því ef þú gleymdir þeim, þá
værir þú hvorki ráðvönd né góð.
3. Reyndu af öllu megni að ná hylli þeirra manna, sem þú átt
saman við að sælda. Ég veit, að þig langar svo hjartanlega til þess,
en þér er máske ekki ljóst, hvernig þú átt eiginlega að fara að því.
Ég ætla því að gefa þér dálitla leiðbeiningu.
Einhversstaðar í ritningunni stendur: »Verið einfaldir sem dúfur,
en þó séðir sem höggormar.« Þú getur af því séð, að einlægni á
ekki ætíð við, heldur eiga hyggindi og kænska líka fullkominn rétt á
sér í heimiuum. Þetta má sem sé skilja á fleiri vegu, og meiningin
er að kenna oss, að það sé miður hyggilegt, að segja ætíð skoðun
sína hreinskilnislega, og láta tunguna hlaupa með mál hjartans. Einn
hinn mesti stjórnvitringur, sem nokkru sinni hefir uppi verið, Metter-
nich gamli í Austurríki, hefir sagt: »Okkur er gefið málið til að leyna
hugsuninni.« Það er allkænleg hygginda-regla, og menn verða vel að
varast að breyta of oft eftir henni, en annars er gott að hafa hana í