Eimreiðin - 01.05.1911, Blaðsíða 49

125
svo miklum mun arðvænlegri, að einmitt hún ein virðist eiga
verulega framtíð fyrir höndum.
Vér gátum ekki stilt oss um að minna á þetta í sambandi
við fyrirmyndarbúin, af því hvorutveggja mun hafa verið hreyft á
alþingi um líkt leyti einmitt af þeim, er þetta ritar. En hvorugt
fékk þá neina áheyrn. Eimskipaútgerðin á nú nóga meðmælend-
ur, og vér vonum, að sú komi tíðin, að fyrirmyndarbúin fái þá
líka. Ekki ætti það að spilla, að tillagan kemur nú aftur fram úr
nýrri átt, vestan úr búnaðarlandinu kanadiska og frá manni, sem
vafalaust er ókunnugt um, að hana hafi fyr borið á góma.
Vér teljum þantiig engan vafa á því, að búskapurinn á og
þarf að komast einmitt í það horf, sem herra Bíldfell leggur til.
Nautgripir eiga að verða aðalbústofninn í flestum héruðum, en
jafnframt svínarækt og alifugla og nokkur fjárrækt og hesta. Og
svo náttúrlega garðrækt. I einstöku héruðum á þó fjárræktin að
vera aðalatriðið, þeim sem bezt eru til þess fallin og samgöngur
erfiðastar. Heyfeng allan á að taka af ræktuðu landi einu, en
hætta öllum ránbúskap. Óræktaðar engjar og haglendi geta
brugðist algerlega, þegar hafís legst að landi og ísþoka yfir héruð,
en vel ræktuð tún og akurlendi munu aldrei bregðast alveg, að-
eins gefa minni arð en ella. Með þessu búskaparlagi má koma á
þéttbýli og auka fólksmagnið. En af því leiðir aftur margskonar
hagræði og sparnað fyrir þjóðfélagið og menningarlegar framfarir,
sem nú eru óhugsandi sökum hins mikla strjálbýlis. Að þessu
verður því að keppa.
En hinsvegar verðum vér að játa, að vé'r þykjumst sjá miklu
fleiri örðugleika á að ná þessu marki, en herra Bíldfell virðist hafa
athugað. Hann virðist gera altof lítið úr kostnaðinum við hina
nýju ræktunaraðferð. Satt er það að vísu, að hún verður ekki
eins fólksfrek, en yfirleitt hlýtur hún altaf að verða kostnaðar-
samari en ránbúskapurinn. Bóndinn þarf að leggja miklu meira
fé í búskapinn, í jörðina, gripastofninn, vinnuvélar o. fl. Hvernig
á hann að fá það fé? Pví þarf líka að svara.
Bá gleymir og herra Bíldfell einu mikilvægu atriði: áburð-
inum. Hann minnist ekkert á, hvernig eigi að fá hann í byrjun-
inni. Hann virðist ætla, að nóg sé að plægja upp jörðina og sá
í hana, — eins og í Manítóba. En þar hefir jörðin legið ósnert
í margar aldir og fengið að safna í sig frjómagni. Á íslandi hefir
hún aftur í margar aldir verið rúin því árlega og enga uppbót
9