Eimreiðin - 01.05.1911, Side 52

í landbúnaði vorum fyr en járnbrautin er komin. Hún verður að
koma fyrst. Þá kemur hitt á eftir.
Og þá kemur líka meira. Pá kemur líka sjálfstæðið marg-
þráða. Pví leiðin til þess er ekki sú, að láta pólitiska skýjaglópa
og skilnaðargosa teyma sig á eyrunum, heldur að skapa efnalega
óháða bændastétt og sjálfbjarga þjóð í landinu.
V. G.
Ásta meistari.
Eftir ANNIE OHLERT (í Hamborg).
Það er nú rétt ár liðið síðan; þá bjó í Berlín ókunn og út-
lend stúlka, sem meira var um vert en alment gerist. Ekki ör-
grant, að mörgum kunni að hafa orðið starsýnt á hana, er hún
gekk framhjá, þessi laglega, grannvaxna mær, með augun sín
dökku og alvarlegu, drættina einbeittlegu í andlitinu og skúf-
húfuna sína kringlóttu á höfðinu. En þeir vóru teljandi, sem
vissu, að þarna gekk fyrsti kvenmálari fýzkalands, íslenzka stúlkan
Ásta Árnadóttir, sem komin var til Berlínar, til þess að leita
sér atvinnu og frama og verða rétt metin í heimsborginni hugum-
stóru, þar sem enginn smásálarskapur kæmist að.
»Hvernig gat yður dottið annað eins í hug og að verða stofu-
málari ?« var hún spurð einhverju sinni.
»Finst yður það svo mikil furða?« svaraði hún. sPað kom
alveg af sjálfu sér fyrir mig. Þegar hann faðir minn, sem var
kennari í Reykjavík, dó um aldamótin (1900) — ég var þá ný-
fermd —, varð ég, sem var elzt af 10 systkinum, að aðstoða
móður mína. Eg tók því á ýmsum stöðum hverja þá vinnu, sem
mér bauðst. Vinnan var mér frá barnæsku líf og yndi. En mér
gramdist, að það kaup, sem ég fékk, var svo lítið í samanburði
við kaup karlmanna, jafnvel þó enginn munur væri á vinnunni,
sem leyst var af hendi. Bess vegna varð ég smámsaman ákveðin
í því, að velja mér eitthvert það lífsstarf, er gæti trygt mér jafn-
hátt kaup karlmönnum, ef ég inti jafnmikið verk af hendi.