Eimreiðin - 01.01.1917, Síða 21

21
Konur í Kína.
Eftir JOH. V. JENSEN.
Ég vaknaði við það í gærmorgun, að vindurinn hvein í hurðar-
gættinni, og mintist ég þá um leið kínversku stúlknanna, sem ég svo
oft hafði heyrt kveina og veina út af misþyrmingunni á fótum þeirra.
Kyrt vorkvöld, þegar farið er að lengja daginn og orðið er hljótt
í kínverska þorpinu, situr Kínverji utan við húsdyr sínar og leikur á
tvístrengjaða fiðlu; en fiðluspilið hans er líkast ámátlegu kattamjálmi.
Ef betur er hlustað, heyrist inni í húsunum eins og þaggaður barns-
grátur. í’að eru kínversku stúlkubörnin, sem eru lokaðar inni í kvenna-
skálanum og veina í sífellu af sársauka í fótunum, líkt og vesalings
kvikindi, sem verið er að kvelja og sem ýlfra óaflátlega. Og ýlfriá
tekur engan enda. í’ær gráta og gráta, Htlu stúlkurnar, allan tímann,
sem hlustað er. Éær gráta þannig dag eftir dag, ár eftir ár, og
árin löng.
f’egar stúlka í Kína er rúmlega fimm ára gömul, eru fætur hennar
vafðar línböndum, og böndin látin sitja í þrjú ár, þær gráta ö!l sín
bernsku-ár, því aðra barnæsku eiga þær ekki. f’egar þau árin eru
liðin, má segja, að þær hafi úthelt því táraflóði, sem talið er nægilegt
til endurgjalds fyrir fríðu fæturna, sem þær hafa fengið, og sem þá
loksins eru orðnir að dauðum og dofnum óskapnaði, þar sem hæll og
tær er orðið samgróið. Þá byrja æskuárin, en þá geta þær ekki
gengið.
Hverjum er nú þessi ómannúðlega harðneskja að kenna? Engum
öðrum en kínversku móðurinni. Það er hún, sem leggur böndin á,
og herðir á þeim í hverri viku. Hún varð sjálf að þola þessar þján-
ingar, þegar hún var á svipuðu reki, og fyrir það varð hún nógu
harðbrjósta til að þola að horfa á aðra þjást. Þegar menn sem sé
hafa árum saman stöðugt orðið að líða og fylla mæli þjáninga og
sársauka, þá kemur loks að því, að þeir fara að byrla öðrum sama
bikarinn. Þannig ferst kínversku konunni við börn sín.
Tízka og landsvenja, og hvað náunganum finst, er mælikvarði
fyrir siðferðislegri breytni kvennfólks í öllum löndum, en í Kína eru
þetta járnhörð lög. 1 Kína gengur sá hugsunarháttur að erfðum, frá
einni kynslóð til annarrar, að sársauki og tilfinningarleysi á hinn bóg-
inn, sé jafnsjálfsagt og lífið. Þetta er insta erfðaskoðun kvenn-
þjóðarinnar.
Hvergi í heiminum sjást eins andstyggileg kerlingarandlit og í
Kína. Maður geymir af þeim í huganum sérstakt, ógeðfelt myndasafn.
Þar er sjalddæft að sjá ungar stúlkur, því þær mega ekki koma út.
Þess vegna festist aðeins f minninu myndin af hinni aldurhnignu,
skorpnu og skinhoruðu, sármæddu kínversku konu, sem með erfiðis-
munum staulast áfram á örsmáum misþyrmdum fótum, sem vafðir
eru pjötlum.
í andlitinu speglar sig öll gremja og miskunarleysi veraldarinnar,