Eimreiðin - 01.01.1917, Síða 27

27
eru þær að jafnaði. — Nema við vín. Pá verða þær ofsa-kátar,
dansa og syngja og láta illum látum.
Þær eru nokkurskonar farfuglar. Koma til Danmerkur með
vorinu og hverfa svo suður á bóginn aftur þegar haustar að.
Pað var síðla sumars 1914. — Styrjöldin hafði geisað í
nokkrar vikur.
Gunnar Arnar var nýkominn að Hábæ á Suður-Sjálandi,
Hann var ungur Islendingur, sem dvaldi erlendis, til þess að
kynna sér ýmislegt, sem að verklegum framkvæmdum laut. Á
Hábæ ætlaði hann að dvelja nokkra mánuði.
Pað mun hafa verið á laugardagskvöldi, er hann leit í fyrsta
sinni svipaðan hóp og þann, er að framan var lýst.
Allan daginn höfðu þær verið úti á rófnaökrunum. En um
kveldið fóru þær til næsta þorps, dönsuðu og fengu sér neðan í því.
Pær héldu um mittið hver á annarri og sungu pólska söngva,
sem hann botnaði ekkert í.
Pá leit hann Gözku í fyrsta sinn. Hún bar af öllum hinum,
var hærri vexti og tígulegri. Drættirnir í andliti hennar voru
göfugir, og hún var svipmeiri og andlitsfríðari en nokkur hinna.
Pað var eitthvað drotningarlegt í fari hennar, eitthvað hugljúft,
en hulið, sem honum var áður óþekt.
Um það bil er sólin hneig til viðar, handan við skógarbelti í
vestrinu, sátu þeir Gunnar Arnar og Mads Larsen óðalsbóndi á
Hábæ úti í blómgarðinum og reyktu úr pípunum sínum.
Peir nutu kyrðar og friðar náttúrunnar í ríkum mæli, og
dáðust að hinni óumræðilega ljúfu fegurð, sem bar fyrir augu
þeirra.
Hlý kvöldgolan lék um lauf trjánna og aftansólin glampaði
á vötnum og tjörnum.
Um þetta hvarflaði hugur þeirra, þegar hún kom út í garðinn.
Fótatakið létta heyrðist varla. Hún var berfætt og fóturinn
markaði spor í sandinn, sem borinn hafði verið á gangstígana.
Hún staðnæmdist fyrir framan Larsen og mælti:
»01ga er píanó og getur ekki mjólkað.«