Eimreiðin - 01.01.1917, Qupperneq 32

32
ekki plóginn lengur eins og væri það leikur einn. — Heföi veriö
sólskin Og dálítil gola, þá. — En því var nú ekki aö heilsa.
Svo þeir héldu heim, gáfu hestunum og bryntu þeim. Síðan
fóru þeir inn, þógu sér og höfðu fataskifti.
Og er þeir voru seztir, í upphitaðri stofunni, með dagblöðin
— og pípurnar, varð lundin létt og hugurinn rór.
Gunnar fékk tvö bréf með póstinum. Kveðja frá vinum hans
á æskustöðvunum.
Hann las þau, teigaði hvert orð með eins mikilli nautn og
þyrstur maður drekkur svaladrykk.
Gazka fékk eitt bréf. Honum flaug í hug, hvort hún mundi
hafa eins mikla ánægju af því, og hann af bréfunum sínum. Pað
var karlmannshönd á umslaginu. Hann handlék það. Bréfið var
þunt, í mesta lagi ein örk.
Var það frá Rúdolfí
Hann lagði það aftur á borðið. — Hvernig skyldi hún bera
það, ef Rúdolf væri fallinn ?
Var hann kannske þegar dáinn fyrir henni?
Ósjálfrátt skaut þessari hugsun upp í huga hans.
Hvernig var tilfinningum hennar varið nú? Voru þær hinar
sömu og áður? Og ef svo var ekki, átti hann þá sök á því?
Margt stóð skýrara fyrir honum í þessu andartaki. — Hafði
hann unnið ást Gözku í fjærveru unnusta hennar? Hafði hann
stigið nokkurt spor í þá átt? Nei.
Hvorugt þeirra. Aldrei höfðu svo lítilfjörlegar hugsanir náð
tökum á þeim. Ekki eitt orð höfðu þau sagt í þá átt. Og þó,
— þó elskuðu þau hvort annað, í kyrþey.
— — Karen litla sat á gólfinu, á sútuðu íslenzku gæruskinni,
sem Gunnar hafði haft með sér til Danmerkur. Hún lék sér að
því, að kenna brúðunum sínum pólsku.
»Karen!« mælti hann. »Viltu hlaupa með þetta bréf til Gözku?
Hún er víst framrni.*
»Já. Ég ætla bara að færa Olgu í sokkana.c
»Ertu núna fyrst að klæða 01gu?« sagði Gunnar brosandi.—
Olga var ein af brúðunum.
»Nei. En hún var í rófunum, skilurðu«.
Hann brosti við, þegar hún kom til hans.
»Ertu að hlæja að mér, — Islendingur ?«