Eimreiðin - 01.01.1917, Blaðsíða 33

33
Pað nafn notaði hún óspart, einkum þegar þau í gamni erju
hvort annað.
»Nei, nei. Að 01gu.«
»Af hverju?«
»Hefirðu ekki tekið eftir því, stúfurinn minn, að Olga er í
rauðum sokk á híegra fætinum, en grænum á þeim vinstra?*
»En það hefir Olga hin líka,« sagði Karen litla hlæjandi. Og
svo þaut hún af stað með bréfið.
Gunnar hafði setið stundarkorn í herberginu sínu. Gunnlaugs
saga lá á borðinu fyrir framan hann. Hann hafði nýlesið þá
kaflana, sem voru honum kærstir og altaf vóru jafnunaðslegir. —
Pað var barið að dyrum. Hann opnaði hurðina. Pað var
Gazka.
Hann leit á hana rannsakandi augum. En hánn gat engan
mun séð á henni.
Hún sagði ekkert, en fór að blaða í Gunnlaugssögu.
»Er þetta ástarsaga?« spurði hún.
»Já,« mælti Gunnar.
»Er hún falleg?«
»Já. Pað er fallegasta ástarsagan, sem ég hefi lesið.«
»Eg vildi, að ég gæti skilið hana.«
»Pá verðurðu að læra íslenzku,« sagði Gunnar brosandi.
»Pá les ég hana víst aldrei. En þú getur sagt mér hana.«
»Eg skal gefa það. En hún nýtur sín ekki, nema á
íslenzku.«
»Segðu mér hana samt. Kannske gæti ég lært af henni að
þekkja sjálfa mig.«
»Pú þekkir sjálfa þig, Gazka.«
Nei. Eg held ekki. Að minsta kosti fanst mér áðan, að
svo væri ekki.« •
Hún sagði það stillilega, tilfinningalaust.
»Rúdolf er dáinn, — fyrir — —.«
Pað var eins og hún hefði ætlað að segja eitthvað meira, en
hætti við það.
»Eg samhryggist þér,« sagði Gunnar, eins alúðlega og
hann gat.
»Nei, nei. Eg hefi ekki fundið til neinnar sorgar. Ég græt
3