Eimreiðin - 01.01.1917, Síða 34

34
ekki. Ég get þaö ekki. Augu mín eru þur og tilfinningarnar
kaldar. Og þó elskaði ég hann, — einu sinni.«
»Gazka! Ég skil þig ekki.«
»Segðu þetta ekki. Pú einn skilur mig, því þú elskar mig.
Rúdolf elskaði mig ekki«.
»Gazka!«
»Rúdolf er dáinn — fyrir mér. Ég ætlaði að segja meira
áðan: Hann lifir. Pað er aðeins fyrir mér, sem hann er dáinn.
Hann er líklega giftur nú, rússneskri stúlku. Ástralíudraumurinn
minn var öðruvísi en hans. Rúdolf hugsaði bara um, að þar
gætum við orðið rík. En sleppum því. Éessi stúlka hefir gert
svo mikið fyrir hann. Hún hjúkraði honum dauðvona. Hann
segir, að hann eigi henni lífið að launa.«
»Og svo giftist hann henni af tómri þakklátsemi!«
»Ég get ekki láð honum það. Við vorum ólíkari en ég hélt.
Hversu ólíkar voru ekki skoðanir okkar um Ástralíu, framtíðar-
landið okkar. Aldrei drógu peningarnir mig eða vonin um þá.
Vonir mínar voru hamingjuríkir sólskinsdraumar. Landið steig
upp fyrir hugskotssjónum mínum grænt og skrúðklætt. Par var
friður og hamingja.
Par var engin harðstjórn. Engin kúgun. Én frelsið breiddi
faðminn á móti mér.
Par fanst mér, að ég mundi geta neytt krafta minna, sem
voru bundnir og kúgaðir, auðgað anda minn, drukkið alla andans
fegurð í djúpum teigum. Par hélt ég, að ég gæti orðið góð Og
göfug, og hjálpað öðrum í baráttunni til þess að verða það.
• En svo sá ég, að þetta var aðeins táldraumur. Nú er alt
svo breytt. Pegar styrjöldin var komin í algleyming, fanst mér
syrta að úr öllum áttum. Öll dýrðin hvarf. Alt það góða, sem
ég hafði gert mér í hugarlund, að núlifandi kynslóðir myndu
leiða til sigurs, var aðeins táldraumur, sem hug-myndaflug mitt
skapaði.« •
»Hefirðu þá alveg mist trúna á, að þessir draumar geti ræzt?«
»Nei. Aðrar kynslóðir munu koma, sem leiða göfgustu hug-
sjónir mannanna til sigurs. Trúleysið minkar hröðum fetum. Og
trúin á annað líf eykst að sama skapi.«
»Ég skil þig Gazka. Hjá þér finn ég alvöru trúarinnar svo
ljóslega. Ég trúi, af því ég elska þig, af því að ást þín hefir
skapað trú mína.«