Eimreiðin - 01.01.1917, Qupperneq 36

36
>Því fyr, sem ég kemst héðan, því betra« hugsaði hann.
»Úratn'a< átti að fara daginn eftir til Englands. Hann
ákvarðaði sig þegar og símaði til Hábæjar:
»Fer á morgun. Úranía. Beztu kveðjur. Gunnar Arnar.c —
Hann gengur heim, þangað sem hann bjó. Hann er þreyttur
á sál og líkama, og kastar sér út af á legubekkinn.
Óðara en hann festi blundinn, dreymir hann Gözku.
Hún er í hvítum klæðum og svarta, fagra hárið liðast niður
um hana alla. Hún beygir sig niður að honum, kyssir hann og
segir: Góða nótt, ástin mín!
Daginn eftir er hann veikur. Hann hefir hita. Samstundis
fer hann til læknis og lætur hlusta sig.
Læknirinn er hár maður vexti og alvarlegur og hlustar hann
með mikilli nákvæmni.
»Nú megið þér fara í*. Læknirinn gengur út að glugganum^
þungt hugsandi.
»Er það nokkuð alvarlegt?* spyr Gunnar.
»Pað er brjósthimnubólga. fér verðið að leggjast á spítalann«.
Hann segir lækninum allar ástæður sínar.
»Eg get ekki séð, að það sé neitt vit í, að þér farið, fyr en
þér hafið náð fullri heilsu. Hún er dýrmætasta eign allra manna.
• Fyrst og fremst verðið þér að taka tillit til hennar. Pað er nú
mín skoðun*. ' •
♦Pað verður þá svo að vera,« mælti Gunnar. — Hann kvaddi
og fór.
Áður en hann flytur af gistihúsinu, skrifar hann annað skeyti.
Pjónninn tekur við því og lofar að senda það.
Þrjár vikur eru liðnar. Og bráðum eru blessuð jólin komin.
Honum er óðum að batna.
»Systir!« kallar hann. Nunnan gengur til hans.
»Nú má ég víst lesa dálítið í dag.<
>Já. Nú megið þér lesa dálitla stund*, segir hún alúðlega.
Hún kemur með »Kristeligt Dagblad.« —
Hann les um styrjöldina. Sama þófið á landi. Pjóðverjar