Eimreiðin - 01.01.1917, Blaðsíða 43

43
Jens rektor Sigurðssyni, og var, eins og áður er sagt, hrein unun, að
vera í samkvæmi með Jóni. Hann var svo skemtilegur og lífgaði og
fjörgaði alt upp í kringum sig.
Tvö bréf fékk ég frá Jóni Sigurðssyni, og var í þeim báðum
talsvert drepið á pólitík. En því miður eru þau bæði glötuð.
Stykkishólmi 1 janúar 1915.
ÓLAFUR THORLACIUS.
II.
Þegar ég var 16 ára, var ég send til mentunar móðurbróður
mínum, dr. Hjaltalín landlækni, í Rvík. Þá minnist ég þess, að J ó n
Sigurðsson kom þar oft, einkum að kveldi til, og sat all-lengi
við »toddý«-drykkju með bróður mínum. Vaktist þá athygli mín
ósjálfrátt á þessum manni öðrum fremur. Ég man ennþá svo glögt,
hvernig hann sat og hallaði sér upp við bakið á bekknum, meðan
samtalið rann óstöðvandi, án þess nokkurt hlé yrði á. Eg man, að
Jón Sigurðsson var í hvítu vesti og ljósleitum buxum, en dökkum
frakka, og hann saup oft á toddýglasinu, og gat ég unglingurinn, ekki
að því gert, að taka eftir hinum streymandi orðum frá vörum hans.
Svo man ég það, að einu sinni hleypur dr. Hjaltalín upp á loft
til Egils bókbindara, að sækja einhverja bók, sem hann var að binda
fyrir þann. En þegar Hjaltalín kemur ofan með bókina í hendinni,
hittist svo á, að Jón Sigurðsson rekur inn höfuðið í forstofuna, til að
heimsækja Hjaltalín. »Hvaða bók ertu nú með í hendinni ?« segir
Jón Sigurðsson. sLíttu á!« segir hinn. Þeir ljúka upp bókinni og —
reka báðir upp skellihlátur, og það ætlar enginn endir að verða á
þeim hlátri, svo kona Hjaltalíns, ásamt mér, kemur loks út til þeirra
og spyr, að hvetju þeir séu að hlæja svo mikið. Það var þá vers
eitt í gamalli bók með gotnesku letri, lítt læsilegt. En versið hljóð-
aði svona:
Þegar þú Kristi kær eg sló þá á mitt lær,
komst mér að létta, er ég sá þetta.
En kona Hjaltalíns var víst mjög guðhrædd og ávítaði þá fyrir að
vera að hlæja að þessu, og láta mig vera að hlæja að þvf líka. Þá
man ég, að Jón Sigurðsson sagði: »Blessaðar, verið þér ekki að
þessu, frú, því telpan sú arna getur greint guðsorð frá þessu orði.«
Þá minnist ég og, að eitt sinn fór ég, þá 17 ára, upp á þing,
sem þá var, eins og allir vita, haldið í latínuskólanum. Þar voru nú
ekki flosbekkir né Brysselsábreiður á gólfum, heldur harðir trébekkir
að sitja á. En þá sátu þingmenn samt kyrrir á bekkjum sínum, en ,
voru ekki að rápa til og frá, út og inn. I’arna sat Jón Sigurðsson
forseti, fyrir miðjum gafli. Og — mér fanst, telpunni, eins og einhver
ósjálfráð tign skína út frá þessum manni, eða eins og hann stræði
geislum alt í kringum sig. Áður en ég fór á þing, hafði ég heyrt,