Eimreiðin - 01.01.1917, Qupperneq 51

5i
HULDA: SYNGI, SYNGI SVANIR MÍNIR. Æfintýri í ljóðum.
Rvík 1916.
Það er »Sagan af Hlina kóngssyni,« sem hér er snúið í ljóð, og
hefir að mörgu leyti svo ágætlega tekist, að flestir munu mikla nautn
hafa af lestrinum. Því skáldfákur Huldu fer þar á kostum og tekur
á öllu því bezta, sem hann á til. Kveðandin er jafnan lipur og létt
og orðaval og orðaskipun sem best má kjósa yfirleitt. Undantekningar
frá þessu eru bæði lítilfjörlegar og fáar. Einu rímgallarnir, sem vér
höfum fundið, eru, að »skýldi« er látið ríma á móti »rnildi« (bls. 30),
og á tveim stöðum er raddstafur. í áherzlulausi smáorði notaður sem
höfuðstafur eða stuðill (bls. 50: hám vonarstofni« og bls. 54: sog
hún býst til náða enn og hallar skjótt«), svo að beita verður óeðlilegri
áherzlu, til að fá rétt rím. Af málgöllum má nefna, að »röng« á
bls. 11 með (»heiðblæ um segl og röng«) virðist haft í rangri merk-
ingu, í sömu merkingu og rá í reiða á skipi, en það merkir bogtré
niðri í skipinu, (á dönsku »spant,« á ensku »rib«), sem höfð voru til
að halda skipsskrokknum saman. Á bls. 35 stendur, »þó hönd mín
blæddi«, en ætti heldur að vera: þó hönd minni blæddi, því enginn
mun nú segja: ég blæði, heldur: mér blæðir (sbr. »blæddi líkamanum«
Sturl. II, 97). »Ég bið fyrir hann« á bls. 37 virðist og haft í sömu
merkingu og: ég bið fyrir honum, en skeð getur, að oss, skjátlist þar
réttur skilningur, og að meiningin eigi að vera, að Signý biðji í orða
stað unnusta sins. En röng er að minsta kosti orðmyndin »trýn« á
bls. 70, í staðinn fyrir »trýni«.
En þessir gallar eru þó sannarlega smámunir, þegar litið er á,
bæði hve rímið yfirleitt er ágætt og þýtt og málið ljómandi fagurt,
og mörg nýyrði, bæði samsett og einföld, snildarlega smekkleg (t. d.
»áttlægur« farfugl, bls. 33. o. s. frv,).
Að því er meðferð efnisins snertir, þá eru lýsingarnar víða ljóm-
andi góðar og skáldlegar, ekki sízt þar sem lýst er náttúrudýrðinni;
en stundum þó máske heldur mikið af því sama eða svipuðu upp
aftur og aftur. Vel er og æfintýrablænum haldið og þjóðvísnastíl á
stundum heppilega brugðið fyrir sig. En á skapandi afl til að breyta
æfintýrinu eða frásögn þess eftir þörfum virðist oss nokkuð skorta, þó
að ýmislegt sé þar nýtt upp fundið. í’annig virðist oss frásögnin um
samfundi Hlina og Signýjar í hellinum, för þeirra þaðan og dráp
flagðanna altof óljós og lítilfjörleg og raunar hafa mistekist, einkum
er hún er borin saman við hinar snildarlegu lýsingar á ferðalagi
Signýjar til hellisins. Hér virðist skáldkonuna hafa brostið nægilegt
sköpunarafl til að laga söguna 1 hendi sér og umskapa, svo að frá-
sögnin gæti orðið bæði náttúrleg og hrífandi, eða að minsta kosti vel
skiljanleg, sem hér virðist talsvert á vanta. Engin skýring t. d. á því,
hvernig Signý fer að því, að leynast í hellinum, svo flagðkonurnar
verði hennar ekki varar, né á því, hvernig þau Hlini fara að því, að
leika á þær og ganga af þeim dauðum. Frásögnin er hér meira að
segja betri og skýrari í sjálfu æfintýrinu, en hana hefði átt að bæta
svo og auðga, að hún hefði orðið miklu fyllri og áhrifameiri, svo hún
hefði getað samsvarað hinum öðrum köflum í skáldlegri meðferð
og fegurð.
4'