Eimreiðin - 01.01.1917, Blaðsíða 52

52
En þó að hér skorti nokkuð á, þá er yfirleitt svo margt yndis-
legt í þessum kvæðabálki, að hann er víða hreinasta sælgæti. A-ð
vísu er þar ekki svo mikið af skáldlegum krafti, að maður verði bein-
línis gagntekinn eða sem maður kallar »sleginn< af lestrinum; í þess
stað kemur þá hinn unaðslegi þýðleiki og draumkendi æfintýrablær,
sem á svo vel við efnið, að öllum smekkmönnum hlýtur að verða
hin mesta nautn að. f’að er því óhugsandi annað, en að bókin verði
harla vinsæl, og ólíklegt teljum vér, að jafr.snjöll »lýrík,«. og þar er
viða hvar, freisti ekki tónskáldanna til söwglagagerðar við sum af
kvæðunum, t. d. við »Dísir« (bls. 38) og ýms fleiri.
Alveg ljómandi eru inngangskvæðin tvö. enda tilþrifin þar einna
mest. Þar segir meðal annars svo um: »bjartra drauma sæluheim,«
dularheimana og æfintýralöndin:
Til ykkar sælu, gömlu goðastranda
ég greip mín fyrstu hugarvængja tök;
þar sá ég fagra Háva höllu standa
með hundruð dyra og gullinskjölduð þök.
Einheijar gengu glæstir fram til víga
og geislaspjótin flugu leifturhröð;
ég sá þá inn hvern aftan heila stíga
og eftir leikinn sátta drekka mjöð.
Þær Mist og Hrist með bjarta hvelfda barma
þar báru hornin fagurskygð í kring,
við óðarmál og æskugleði varma
þeir áttu svo til morguns friðarþing.
þar var ei hvíldin eilif takmark æðsta,
því endurbornir kraftar hófu leik;
sú hetjugullöld vissi von þá hæsta.
að verða sígrcent blað d lífsins eik.
Mig hreif sú tign, en helzt ég kaus að líða
frá hallarglaumnum, þegar leið á nótt,
til álfanna, sem áttu sali fríða
á efsta himni, þar var bjart, en hljótt.
í Ulfdölum ég vissi Völund smíða, *
og valkyrjunnar bíða fögru rótt;
með honum grét ég horfna ástargnótt —
og þaðan flaug ég fram til þeirra tíða,
sem fögrum verum bygðu hól og stein,
sem létu konungs börn við stjúpur stríða
og standa á hafsins klettaskerjum ein
og loks, um síðir, gleymast grát og mein
við endurfund og friðardaga blíða.
Seinni hluti inngangskvæðisins, þar sem bent er á kjarna og
þýðing æfintýrsins, hljóðar svo: