Eimreiðin - 01.01.1917, Blaðsíða 53

53
Ég sezt á rúmstokk ömmu, því amma er horfin burt,
en oft er nú sem fyrri um rökkurssögu spurt.
í auðmýkt tek ég sætið, því eg man, þá hún sagði,
hve æskan glaða hlustaði sæl og stilt og þagði.
Og amma kunni margt, en ég eina sögu þyl,
og æskuna á meðan ég biðja að hlýða vil.
Oft urðu fleiri en börnin á ömmu sagnafleyi,
og eins vona ég að reynist á meðan frá ég segi.
Frá Signýju og Hlina ég segja vildi helzt
og sýna, hvað í óbreyttri rökkurssögu felst;
svo getur hver einn fundið það, sem hugur hans vill taka,
ég hygg ei gamla æfintýrið muni nokkurn saka.
Og hlusti einhver smámey, sem hefir vini týnt,
ég henni vildi geta í björtu ljósi sýnt,
hve launin eru fögur, sem lætur trygð af höndum,
þó leið sé stundum örðug að gæfu- pálmaströndum.
Eins vildi eg mega biðja hvern veiðihvatan svein,
er viltist inn í skóginn þars flögðin búa ein,
að hlusta, ef Signý lætur í lofti svani kvaka,
og lofa henni að fylgja sér í ríkið heim til baka.
Og ellin, sem að máske ber inst í hjarta sorg
um einkasoninn týndan úr konungs föðurborg,
hún sjái víst, að afturkvæmt hann eigi heim um síðir
því ást ei þekkir fjarlægð, né skelfist raunatíðir.
í Álfheim tek ég sætið, sem amma hafði fyr,
á anda rökkursagnanna heiti að gefa byr
með aldna og börn á fleyi til æfintýra stranda,
þars Edenlundir kóngsbarna sumargrænir standa.
Hugljúf er og lýsingin á Signýju. Hún byrjar svo:
Hún Signý litla var ljós og hrein
og léttstíg sem skógarins hind;
hún bjó þar í friði með foreldrum ein,
frjáls eins og þröstur á vaggandi grein,
er syngur um sólskin og vind.
I hlíðunum kleif hún um klet'ta og gjár
og kallaði skæran og söng;
frá brúnunum strauk hið bylgjandi hár
og brosti, sem ljósálfur glettinn og smár,
er liðu fram dvergmálin löng.
í*á hádegissólin úr suðri leit
og svalvindur enginn þaut,
en hjörðin stilt fór um brekkur á beit,
hún blundaði, ef til vill, rjóð og heit,
sem lömbin, í angandi laut.
Hver lítill fugl, er úr suðri sveif
og settist í dalnum að,
hver burkni og hrísla í bjargakleif,
hver berglind, er eyrað söngvum hreif,
vinirnir — þeir voru það.
Þegar Signý leggur af stað >með nesti og nýja skó«, segir svo: