Eimreiðin - 01.09.1920, Page 19

EIMREIÐIN]
JÓN BISKUP VÍDALÍN
275
um smánarligasta krossins gálga; hans hörund er sund-
urslitið af höggunum, sundurrifið af þyrnibroddum, sund-
urstungið af nöglunum, sundurflakandi af sárum og benj-
um og loksins sundurkramið, sundurkreistj^ og sundur-
marið af Guðs eldligum reiðisvipum ’og|óbæriligum þunga
þinna synda«. Svona talar ekki nema sá, sem hlotið hefir
orðsnildarinnar gáfu í vöggugjöf. Og þessi dæmi mætti
þó lengi telja.
Sama er og að segja um líkingamál Vídalíns, því aldrei
verður honum skotaskuld úr því að hitta smellnar og
átakanlegar líkingar. Er ekki rúm til þess að fara út í það
sem skyldi með dæmum, en nefna vil eg aðeins eitt, auk
þess, sem flotið hefir með i þvi, sem eg hefi til fært í öðru
sambandi, því svo má að orði kveða, að það sé á hverri
blaðsíðu meira og minna. Hann er að tala um það, að
spekingar ýmsir hafi margt stórviturlega sagt, en samt
»er því altíð svo farið, að sá, sem drekkur úr óhreinum
farveg, hann má vel vara sig við, að ekki fljóti saurindin
í munninn með, og þó vatnið sýnist tært að vera, þá
smakkar það altíð af leirnum, svo er og þelta: viiji menn
af heims-spekinganna vatnsrennum drekka visdóminn, þá
er altíð hætt við, að þar fljóti ibland nokkrar agnir hold-
ligrar skynsemi, sem er reiði og fjandskapur gegn Guði,
Róm. 8; því þótt þær séu útrunnar í upphafi af þeim
sanna vísdóms brunni, þá fer þeim eins og öðru vatni,
að það dregur dám af þeim farveg, sem það rennur um.
Trúið mér, svo eru og spekinganna lækir, að þeir tapa
sinum uppruna, þá þeir renna um leirveltu syndum spiltr-
ar náttúruw.
Oft hlýtur maður að dást að því,|hve vel Vídalin kemst
út af hverju efni, þótt út líti í svip, eins og hann sé
kominn í öngþveiti. Hann greiðir úr því öllu með þess-
um orðum og setningum, sem hitta hvert á þann blett,
sem þeim er ætlað að hitta. Hann sýnist hafa átt dæma-
laust hægt með að orða hverja hugsun alveg eins og hann
vildi hafa orðað hana, og hann leikur jafnt með öllum
vopnum, líkingum, tilvitnunum, spaklegum röksemdum
og kveikjandi orðum, svo að ofl dettur manni ósjálfrátt