Eimreiðin - 01.09.1920, Qupperneq 44

300
BIFREIÐ NR. 13
[EIMREIÐIN
hálf. — Segið, að einhver stúlka hafi boðið yður í Bíó
eða »Herinn«. Getið þér það ekki?«
Imba hristi höfuðið. »Eg er hrædd um að það þyki
eitthvað skrítið. — En ef til vill — ef eg finn eitthvert
ráð til þess. — En þér megið ekki verða reiður, ef eg
kem ekki. — V7erið þér nú sælir á meðan«.
Þrátt fyrir tilkenninguna um öklann hljóp Imba við
fót heim undir húsið. Hún var hrædd við spurningarnar,
sem yrðu lagðar fyrir hana. Hún kom ætíð beina leið af
saumastofunni, og nú var klukkan víst nærri 9.
Hún gekk rakleitt inn í eldhúsið. Óþefinn af hálf-
skemdri grásleppu lagði á móti henni. Mamma hennar
var að færa upp úr pottinum, þreytuleg og stúrin, eins
vant var. Villi og Stjáni börðust um gamlan pjáturkassa.
Það heyrðist ekki mannsins mál. En þó tók út yfir allan
þjófabálk, þegar þeir veltu um vöggunni, og Stína litla —
tveggja mánaða angi — ætlaði hreint að kafna.
»þvi hjálparðu ekki mömmu með krakkana, Imba«,
heyrðist kallað reiðilega innan úr stofunni. Röddin var
rödd Gvendar. Lá hann í legubekknum og las »Vísi«, en
reis á olnboga, þegar hann heyrði gauraganginn í eldhús-
inu. — »það er ljóti ófögnuðurinn, þessir krakkar«, taut-
aði hann gremjulega fyrir munni sér. Eg vildi að það
væri stjórnin, sem sendi þá, sú skyldi fá á baukinn.
Minsta kosti skyldi landssjóði fá að blæða. — Alt tómar
bölvaðar auglýsingar!« — Nú var það »Vísir«, sem varð
fyrir barðinu á Gvendi.
»Villi beit mig í fingurinn!« »Og Stjáni lamdi mig!«
æptu bræðurnir, hver í kapp við annan.
»Og þú stendur þarna, Ingibjörg, eins og þú værir mál-
laus og heyrnarlaus!« sagði mamma hennar, um leið og
hún helti úr soðpottinum.
Imba tók Stínu litlu upp og huggaði hana. »Aumingja
barnið, hún er víst fjarska svöng«, hugsaði Imba, þegar
Stína reyndi til að sjúga báðar hendurnar. »Verst hvað
hún gat verið lík honum Þorgrími, — en við hverju var
að búast!«
»Ljótan, hvað þú kemur seint, Ingibjörg. Eg var að