Eimreiðin - 01.09.1920, Síða 120

376
RITSJÁ
[EIMREIÐIN
Skyldu nú ekki margir húsbændur fá sér þessa bók, og auðga
heimili sitt með þvi að taka upp pá gömlu góðu reglu, að lesa
húslestur á helgidögum, þegar ekki er farið til kirkju? M. J.
ÆFINTÝRI Á GÖNGUFÖR. Söngleikur i fjórum þáttum eftir
C. Hostrup. Indriði Einarsson islenskaði. Bólaversl. Guðm. Gam-
alielssonar. Rvík MCMXIX.
Gamall kunningi kemur hér út á prenti. »Æfintýrið« hefir
verið leikið hér á landi oftar en nokkurt leikrit annað, sjálfsagt
talsvert á annað hundrað sinnum alls. Ljóð úr því og Ijóðabrol
eru húsgangar, og persónur eins og Skrifta-Hans og Kranz eru
þjóðkunnir menn.
Pað sýnist því ekki vera óafsakanlegt, að lofa »Æfintýrinu«
að koma á islenskan bókamarkað, og það er víst, að hver sem
fær það í hönd, mun lesa það í stryklotu. Pað er satt og rétt, að
manni hættir ekki við að springa af speki við lestur þess, en
einhver blær af hinni sönnu iist leikur um það og gerir það
aðlaðandi.
Pýðingin er lipur, sem vænta má, og sniðin eítir þörfum leik-
sviðs. t eftirmála eru þrjár stuttar greinar eftir þýðandann: I.
Æfi Hostrups, og skáldskapur hans, II. Áhrif Hostrups á islenska
leikment og III. Æfintýri á gönguför.
Hulda: SEGÐU MÉR AÐ SUNNAN. Kvæði. Útg. Porsteinn
Gíslason, 1920.
Hulda spilar enn á eina strenginn sinn. Hann hljómar um ís-
lenska náttúru, lóur og svani, birkiangan, hvíslandi læki, vor-
dýrð og hauslfrið, og slær stundum fyrir rökkurskendum blæ
af þjóðsögum og æfintýrum. Parna er hún öll, Hulda, vaxin upp
í islenskri sveit, hold af hennar holdi og bein af hennar beinum.
Stundum langar mann i einhvern annan hreim, en hann fæst
ekki. Jafnvel suður í Temple Church suðar Dettifoss fyrir eyr-
um hennar. Og þýddu ljóðin bera svipuð boð. Og þó á þetta,
eins og annað, sínar undantekningar. Stundum er eins og hún
finni til þess og andvarpi yfir einangrinu:
»Eg þarf að sækja mér æskueld,
þvi ein í Drangey bý eg.
Á meginströndu skin ljós við ljós.
Til lands gegnum brimið sný eg«.
En jafnskjótt og hún er að heiman komin, hverfur alt ömur-
legt af landinu og það rís í sumardýrð. Hún leggur sína eigin
tilfinningu í huga hestsins islenska, sem þrælar erlendis:
Og ísland ris í norðri,
með vetrar frost og fár,
svo fellur stóðið bóndans