Bókasafnið - 01.01.1998, Page 70

Bókin á
náttborðinu
Guðný Svavarsdóttir
A náttborðinu mínu liggur bókastafli, í
honum leynast mörg gullkornin sem ég
gægist í með reglulegu millibili. Þar eru
t.d Ægisgata eftir hann John Steinbeck,
sú bók finnst mér batna með hverjum
lestri. (Ekki veit ég hvar þetta endar, þvr'
ég les hana stundum tvisvar til þrisvar á
ári og sleppi stöku sinnum úr.) Þarna
finnst líka bók sem heitir Eins og fólk er flest. Þessi bók er
greinasafn skrifað af Ellert B. Schram. Þessar greinar eru um
sitt lítið af hverju og voru flestar skrifaðar sem helgarpistlar í
DV á sínum tíma. Eg hef haft ómælda ánægju af að lesa þær. A
náttborðinu mínu finnast líka danskar krossgátuorðabækur sem
ég nota talsvert vegna eins af mörgum áhugamálum mínum sem
er danskar krossgátur. Þar er einnig lítil bók með tilvitnunum og
hugleiðingum eftir Maya Lou Angelou, ég gríp oft til hennar
svona á síðkvöldum. En mig langar líka að segja frá nokkrum af
þeim bókum sem ég las um og eftir jólabókaflóðið síðasta.
Fyrsta bókin sem ég las úr því ágæta flóði var barnabók sem í
íslenskri þýðingu heitir Besti jólaleikur allra tíma og er hún
eftir Barböru Robinson, ekki ætla ég mér að lýsa því hvað ég
hló mikið við fyrsta lestur, sem ég las eingöngu fyrir sjálfa mig,
en svo las ég hana upphátt fyrir dætur mínar 9 og 10 ára og hló
ég þá hálfu meira og höfðu telpurnar á orði að ég væri
ómögulegur upplesari, þó fóru leikar þannig að þær skemmtu
sér ekki síður en ég. Seinna um jólin las ég svo fyrir okkur aðra
bók eftir sama höfund og heitir hún Besta/ versta skólaár allra
tíma, ekki var hún síðri. Svo tók ég til við að lesa unglingabók
sem heitir Bróðir minn og bróðir hans, hún fjallar um sam-
kynhneigð. Þessa bók finnst mér að ætti að leggja inn í
samfélagsfræði í efri bekkjum grunnskólanna vegna þess hve
hún fjallar um þessi mál á fordómalausan hátt. Og af því að ég
er svo mikill spennufíkill þá las ég eina spennubók eftir Mary
Higgins Clark, sem heitir Silent Night, höfundur nær upp
talsverðri spennu í bókinni sem fjallar um barnsrán og fleira
svona rétt fyrir jólin. Nú jæja, áfram hélt ég og næst las ég bók
sem heitir Minnisbókin það fannst mér vera ein af þessum
hugljúfu ástarsögum sem koma við hjartað í manni. Sagan er
byggð á dagbókarbrotum og fjallar um Alzheimersjúkdóminn.
Þá tók ég mig loks til og las þá bók sem ég tel að standi upp úr
°g nefnist hún á íslensku Konan sem gekk á hurðir, undir
lestrinum fannst mér alltaf eins og bókin væri skrifuð af konu,
sem hún alls ekki er. Efnistökin eru frá nokkuð öðrum sjónar-
j hóli en ég hef áður fundið og hafði ég alltaf á tilfinningunni að
ég væri að borða úr konfektkassa þar sem allir molarnir væru
jafngóðir.
Gunnhildur Manfreðsdóttir
Mitt náttborð hefur alltaf verið of lítið
því yfirleitt er ég með mjög fjölbreytt
lesefni mér við hlið, því vill staflinn
teygjast yfir á gólfið. Núna undanfarið
hef ég t.d. verið með um 50 tímarit um
garðyrkju sem ég hef verið að grúska í,
bækur og tímarit um tölvuvædda skjala-
stjórnun og tvær bækur. Kvöldlesningin
fer því eftir hugarástandi hverju sinni.
Eg ætla að segja stuttlega frá þeim bókum sem ég er nýbúin
að lesa og var mjög hrifin af. Þær eru eftir rithöfundinn Amy
Tan sem er af kínverskum ættum en fæddist í Bandaríkjunum
stuttu eftir að foreldrar hennar komu frá Kína. Bækurnar Kona
Eklhúsguðsins og Dóttir himnanna komu út í íslenskri þýðingu
með stuttu millibili. Amy skrifar alveg einstaklega lifandi texta
og tekst að koma heilmiklum fróðleik um kínverska menningu
og hefðum til skila í sögum sínum. Fyrri bókin er ævisaga
móður Amy Tan og er með ólíkindum hvernig nokkur mann-
eskja geti átt svo viðburðarríkt líf og lifað ólíka tíma í Kína og
síðar í Bandaríkjunum. Dóttir himnanna er af allt öðrum toga en
þær tengjast samt á ýmsan hátt. Rakin er saga hálfsystra er
hittast fyrst þegar sú eldri, Kwan, er 16 ára, kemur frá Kína til
Bandaríkjanna og flyst inn á heimili Oliviu sem þá er 7 ára
gömul. Tveir ólíkir menningarheimar mætast og uppgjör systr-
anna er mjög áhrifamikið. Eg mæli eindregið með bókum Amy
Tan og bíð átekta eftir næstu bók.
Hrafnhildur Hreinsdóttir
Náttborðið mitt er alltaf þakið bókum.
Þar liggja alltaf einhverjir reyfarar, en
mér finnst gott að grípa í slíkar bækur,
bæði spennusögur og ástarsögur. Ég les
yfirleitt ekki svo mikið um jólin heldur
dreifist það jafnt og þétt yfir árið. Þó
mest á sumrin og í febrúar en þá leggst
ég í liíði eins og björninn og les allt sem
ég kemst yfir. Það eru ekki margar bækur sem ég vil eiga sjálf
og þess vegna fæ ég mikið lánað á bókasöfnum. Og það er
einmitt í febrúar sem almenningssafnið mitt fer að taka við
pöntunum á „jólabókunum". Þau halda örugglega á safninu að
ég sé léttgeggjuð þegar ég legg inn pöntun fyrir 30 bókum.
Þetta er yfirleitt sá fjöldi af bókum, íslenskum og þýddum, sem
ég hef áhuga á að lesa eftir nákvæma yfirlegu yfir Bóka-
tíðindum, umræðum við vini og starfsfélaga, umfjöllun í tjöl-
miðlum o.s. frv. Fjölskyldan segir hins vegar að ég geri þetta til
þess að einhver hringi í mig — en síminn glymur 2-3 sinnum á
70
BÓKASAFNIÐ 22, ÁRG. 199»