Dagur - 12.02.1968, Blaðsíða 44

írsku Derby-veðreiðarnar.
Og aftur vildi hann kaupa hesta af ís-
landi og í það skiptið þá minnstu gæð-
inga, sem hægt væri að fá. Fyrr á tímum
þótti sumum útlendingum, sem hér ferð-
uðust um og þá auðvitað á hestum, ís-
lenzku hestarnir eftirsóknarverðastir alls
þess er landið hefði að bjóða.
Víst er talið, að landið hefði verið
óbyggilegt ef hestsins hefði ekki notið
við. En hann var í senn dráttardýr,
áburðardýr og reiðhestur. Líf kynslóð-
anna og ísflenzka hrossastofnsins er því
samofið frá fyrstu byggð landsins og
óslitið fram á síðustu áratugi. Þá kom
vélvæðingin til sögunnar og svo leit út
um skeið, að hrossin myndu engu öðru
hlutverki þjóna í framtíðinni en að efla
kjötframleiðsluna.
Þá risu upp hestamenn og hestakonur,
bundust samtökum um land allt að kalla
og hófu hestinn til vegs og virðingar á
nýjan leik og í nýju hlutverki. Sú saga
er skammt á veg komin, en allar líkur
benda til þess, að sporthestar og reið-
mennskan skapi sér verulegan sess í
tómstundaiðju fjölda borgara, einkum í
þéttbýlinu.
Með kappreiðum og góðhestasýning-
um síðustu ára hafa landsmenn komið á
þeim einú dýrasýningum, sem hér á
landi eru stundaðar. Hestamannamót,
þar sem gæðingar eru sýndir og hlaupa-
garpar reyndir, eru enn á frumstigi. Þau
verða leiðigjörn nema meiri fjölbreytni
komi til. Kappakstur, víðavangs- og
hindrunarhlaup eru t. d. mjög skemmti-
legar hestaíþróttir á meginlandinu. Eg
ætla hér ekki að nefna hestaötin, þótt
ég hæfi mál mitt á þeim, og þótt þau
hafi ýmislegt sér til ágætis, en þykji ef-
laust gróf. En kappaksturinn og þó sér-
staklega víðavangshlaupið eru iþróttir,
sem taka ber á dagskrá. í víðavangs-
hlaupi, sem að sjálfsögðu fer fram á
ósléttu og hæðóttu landi, njóta ýmsir
beztu eiginleikar hesta okkar sín betur
en á nokkru öðru sviði — kostir, sem á
veniulegum skeiðvöllum og á sléttum
vegum koma naumast í ljós. Eg hef séð
menn ríða á ótrúlega mijcilli ferð um
slíkt land, þar sem fleiri mundu teyma
hesta sína, og séð þar slíkan létt-
leika og fótfimi, að ég mun vart gleyma
því. Einnig hefi ég séð götugæðing,
ljómandi fallegan og prúðan tölthest
héðan úr bænum, verða svo miður sín
við svolitla lækjarsprænu, að hann
treysti sér ekki að stíga yfir. Þessum
hesti hafði víst ekki áður verið riðið ut-
an vegar og var þó kallaður fulltaminn.
Annars eru dýrasýningar nágranna-
þjóðanna æði fjörbreyttar og sumar
sýnast okkur furðulegar, svo sem hana-
ötin. Hundaveðhlaupin eru sérstakur
þáttur, sem hægt verður að taka hér
upp síðar, þegar farið verður að rækta
sérstök hundakyn með viss verkefni fyr-
ir augum, eins og gert er í flestum lönd-
um nema á Islandi. Þá verða stofnuð fé-
lög hundamanna ekki síður en hesta-
manna nú. Og þá rennur væntanlega upp
sá tíma hér á landi, að íslenzkir bændur
láta fjárhunda annast verulegan hluta
fjárgæzlu í stað þess að mæða sig í
hlutverki beggja.
Veiðar með ránfuglum hafa íslend-
ingum ætíð staðið opnar, því íslenzki
fálkinn eða valurinn er bezti veiðifugl,
sem þekktur er og var í aldaraðir eftir-
sóttur og goldinn dýru verði til útflutn-
ings. Enn eru veiðar með fálkum stund-
aðar í Evrópu og Ameríku og enn eru
þær veiðar eingöngu auðmanna- og höfð-
ingjasport. I stríðinu voru fálkar notaðir
til að granda bréfdúfum.
íslenzki fálkinn er flugfimur og grimm-
ur ránfugl, sem allir þekkja. Og margir
hafa séð hann hremma bráð sxna, hina
ýmsu fugla, á flugi. Hann hefur nú
verið alfriðaður. Öldum saman stund-
uðu innlendir og erlendir fálkaveiðarar
iðju sina hér á landi. Flestir fóru fugl-
arnir til Danakonungs, sem síðan miðl-
aði öðrum þjóðhöfðingjum af því ör-
læti, sem við átti.
44 DAGUR 50 ARA