Þjóðviljinn - 23.12.1964, Qupperneq 78

f RÖSTINNI
Framhald af bls. 77.
því að ég náði valdi yfir mér
aftur, það, að við vorum 1
skjóli þarna, þvi skipið hring-
snerist undir sjávarmáli, en
sjórinn gein yfir okkur allt
umhverfis, hár og svartur
eins og klettaveggur. Ef þú
hefur aldrei verið úti á hafi
í stormi, þá veiztu ekki hvað
það er, að verða að þola bæði
átök vindsins og ágjöfina í
einu. Þú nærð ekki andanum,
verður blindur og heyrnar-
laus, getur ekkert aðhafzt og
ekkert hugsað. En nú mátti
heita svo að við værum laus-
ir við þessi óþægindi, — eins
og dauðadæmdum glæpa-
mönnum í fangelsi eru stund-
um veitt litilsháttar fríðindi,
sem ekki eru leyfð áður en
dómurinn er kveðmn upp.
Hve oft við fórum í hring
á þessu mjóa belti veit ég
ekki. Við snerumst og sner-
umst í klukkutíma að líkind-
um, og gerðum fremur að
fljúga en fljóta, og smám
saman bárumst við innar, nær
hinni skelfilegu brún. Ég
sleppti aldrei taki á járn-
hringnum. Bróðir minn var í
skutnum og hélt sér í tóma
vatnstunnu, sem hafði verið
vandlega bundin, og var hinn
eini hlutur á þilfarinu, sem
ekki hafði skolazt fyrir borð,
þegar óveðrið skall á. Þegar
við vorum komnir fast að
brúninni á svelgnum, sleppti
hann takinu á tunnunni og
greip í hringinn, sem ekki var
stærri en svo, að aðeins ann-
ar okkar gat haldið um hann
í einu. Honum tókst að hrekja
mig frá í angist sinni. Þetta
þótti mér verst af öllu, þó
að ég vissi að hann var ekki
með sjálfum sér af skelfingu.
Ég reyndi ekki að stimpast á
við hann um járnhringinn. Ég
vissi að það var sama hvor
okkar það var, sem hafði
hringinn að halda sér í, svo
ég lét honum hann eftir,
komst síðan aftur í skut og
náði þar í tunnuna. Þelta var
ekki mjög erfitt, þvi að skip-
ið hallaðist ekki neitt, en
flaug í hring, tók aðejns dýf-
ur og sviptist til við og við.
Ekki var ég fyrr búinn að
koma mér fyrir og ná föstu
taki, en skipið veltist á sjórn-
borða, og steyptist síðan beint
á stafninn niður í djúpið. Ég
baðst fyrir í flýti og hélt að
nú væri öllu Iokið. I þessu
evimandi falli greip ég ósjálf-
rátt fastari tökum á tunnunni
og lokaði augunum. I nokkrar
sekúndur þorði ég ekki að
opna þau, því ég bjóst við
dauða mínum, og mig furðaði
það mest, að ég skyldi ekki
þegar vera í kvöl og angist
dauðastríðs míns. En hvert
andartakið leið af öðru, og
enn var ég á lífi. Mér fannst
ég ekki lengur vera að detta.
Og hreyfing skipsins var mjög
svipuð því sem hafði verið
meðan við hringsnerumst á
barmi svelgsins. Ég herti upp
hugann, opnaði augun og 'lit-
aðist um.
Aldrei mun ég gleyma þeirri
lotningu, ^kelfingu og aðdáun
sem sú sýn vakti mér, sem
nú blasti við. Það var engu
líkara en skipið hefði stöðv-
azt fyrir göldrum, miðja vega
í afarmiklum brunni, ægidjúp-
um, en veggirnir svo renn-
sléttir að ætla hefði mátt að
þeir væru úr svörtum íbenviði,
ef ekki hefði mátt sjá að þeir
hringsnerust með ofsahraða,
og ef ekki hefði skinið af þeim
draugalegt endurskin af ljóma
tunglsins, sem enn birtist í
hinu hringlaga skýjarofi beint
uppi yfir, og brá mikilli birtu
á þessa svörtu veggi og alla
leið niður í botn svelgsins.
I fyrstu var ég svo ringl-
aður, að ég gat ekki gert mér
ljósa gréin fyrir því sem fyrir
augun bar. Aðeins stórkost-
leiki þess sló mig undrun. Þeg-
ar ég hafði jafnað mig dá-
lítið, varð mér ósjálfrátt litið
niður. Þá sá ég hvernig skipið
sveiflaðist innan í veggjum
svelgsins. Það var á réttum
kili, þ.e.a.s. þilfarið lá eins
og yfirborðið í svelgnum, en
það hallaðist meira en 45
gráður, svo það var eins og
skipið Iægi á hliðinni. En
samt sem áður fann ég það
greinilega, að það var ekkert
erfiðara fyrir mig að koma
fyrir mig fótum í þessum stell-
ingum, en þó við hefðum verið
á sléttum sjó, og þetta gizka
ég á að hafi stafað af þvi
hvað við fórum hratt. Tungl-
ið skein, eða virtist skína, al-
veg niður í botn, en þangað
sá ég ekki skýrt vegna þess
að mikill úði huldi botninn, en
yfir úðanum hvelfdist stór-
kostlegur regnbogi, eins og
sú Bifröst, sem er brú milli
lifenda og dauðra. Þessi úði
orsakaðist vafalaust af því
róti, sem varð á botninnm En
hávaðanum, sem sté upp af
því, ætla ég ekki að reyna að
lýsa.
Þegar skipið féll fram af
brúninni niður í svelginn,
barst það mjög hægt niður á
við. Það hringsnerist í sífellu,
ekki stöðugt og jafnt, heldur
með óþægilegum rykkjum,
þannig, að stundum bárumst
við aðeins nokkur hundruð
faðma í rykk, stundum nærri
heilan hring. Og við hverja
hringferð bárumst við neðar,
að vísu ekki mikið í hvert
skipti, en þó greinilega.
Þegar ég horfði niður fyrir
mig í þennan óskaplega, svart-
gjáandi svelg, sá ég að skipið
ok'kar var ekki hinn eini hlut-
ur, sem hann hafði á valdi
sínu. Bæði fyrir ofan og oeð-
an okkur var brak úr skip-
um, feiknin öll af húsaviði, og
trjábolir, auk margra smærri
hluta, íláta og tunnustafa. Ég
hef áður sagt frá þeirri und-
arlegu forvitni, sem tók við
af hræðslunni. Hún varð því
meiri sem nær dró því, sem
ég hugði vera dauða minn,
og ég fór að horfa með mestu
athygli á þessa hluti, sem
blöstu við mér innan í svelgn-
um. Ég get ekki hafa verið
með réttu ráði, því mér þótti
einkennilega gaman að geta
mér til um það, hvenær þessi
eða hinn hluturinn yrði horf-
inn í löðrið fyrir neðan. „Þetta
furutré ‘, sagði ég við sjálfan
mig, „verður áreiðanlega^ a
undan öllu öðru niður í djúp-
ið“, en það fór öðruvísi, held-
ur var það flakið af hollensku
kaupfari, sem fór fram úr Þy1
og sökk fyrst, og þótti mec
Framhald á bls.
Hradfrystum allar sjávarafurðir.
Kaupum síld til bræðsiu og frystingar.
Hraðfrystihús EskifjarJar h.f.
E s k i f i r ð i .

78 JÓLABLAB