Þjóðviljinn - 23.12.1964, Síða 83

^ann: „Nú máttu sjá hvað
^®ran ég hef þig þar sem
íaðir minn er búinn að flytja
úr eyjunni hingað á land;
®ann hafði kallaskipti við
þrestinn sem hér var sog eg
skyldi nær þér vera, og so
®!ikið lætur hann mig ráða
nvar af þú kannt að sjá hvað
*nikið hann eftir mér lætur.
Kom nú með mér, og far burt
néðan aftur, líki þér ekki allt
■ajá mér.“ Hann telst undan
^eð öllum móti. „Sit þú
^nkkra stund hjá mér", segir
kún, 0g þag gjörír hann. So
®kilja þau í það sinn. Enginn
®á hana þá til hans koma ut-
J' an hann sjálfur og so var það
! ®-liíð, hún kemur nær sem á
1 “i nvörjum degi til hans og altíð
®itur hann nokkra stund hjá
henni.
í So biður hann föður sinn
p láta sig í burtu í manna-
' ®kiptum, en fær þó ekki, þar
»ann vildi illa missa hans, en
ekki voru utan tveir menn til
< ®láttar, Árni og kaupamaður
Sem hjá hönum var. Einn dag
eríi þeir báðir að slá saman í
túninu og þá sjá þeir hvar hún
hemur gangandi og segir Árni
'app á spott við manninn:
»Hún mun vilja finna þig
Pessi“. „Því fer fjærri“, segir
maðurinn, „heldur kemur hún
til þín“. So kemur hún til
i^ekra og heilsar Árna sín-
Pm, en hverfur hinum mann-
kum, og þá sá Árni á henni
sem nokkurs konar reiði-
avip, en strax er hún tók
hann tali varð hún mjög blíð
við hann. Það er of langt upp
að telja hvað oft hún til hans
hom, þar það skeði á hvÖrj-
nm degi og jafnvel tvisvar
atundum.
Eftir sláttinn býr þessi
haupamaður sig I burt og á
að ferðast yfir fjall mjög
hátt, hvar róstusamt hafði
áður af tröllum verið. Árni
I hýst 0g að fylgja honum.
kíða þeir so upp á fjallið. So
shilur Árni við hann, snúandi
I heimleiðis aftur. I þrengslum
Pokkrum i götunni i einum
®tað stendur fyrir hönum ein
akessa; hann sér þann kost
6ér beztan að ríða ódeigt hjá
henni, en þá hann götuna hjá
henni áfram fór stundi hún
Við, hvað hann sagðist hafa
tekið upp fyrir boðun þeirrar
öhamingju sem yfir sig mundi
koma. Þegar hann er kominn
^ammt ofan af fjallinu kem-
úr stúlkukindin hans Björg í
úióti hönum og so situr hann
^já henni litla etund; skilja
I l>au so með blíðu.
Einn laugardagsmorgun um
haustið ber so til að Árni vill
fara að leita að fé og á sean
fyrst aftur að koma. Hönum
verður leitarsamt um daginn
og finnur féð með miklu ó-
maki og þó ekki allt fyrr en
komið er kvöld; gengur hann
so heim eftir og rekur fé
hart, hafandi í hendi lítið
prik. Þá hann á nokkuð að
túninu kemur Björg til hans,
heilsar honum blíðlega og bið-
ur litla stund hjá sér sitja.
Hann neitar þvi harðlega og
er styggur í máli, þar hann
þóttist fé seint fundið hafa,
og vill frá henni ganga. Hún
segir þá til hans hann skuli
tala við sig litla stund, en
hann gegnir því alls ekkert.
„Eg verð þá“, segir hún, „að
taka til minna ráða,“ og
gengur til Árna og tekur
hann í fang sér og ber so
eins og barn væri, jafnvel
þótt hann sé með stærri
mönnum. Hann hefur alls eng-
in ráð, getur ei úr hennar
fangi brotizt; lætur hann
hana þó sem mest fyrir hafa
og so ber hún hann þar til
hann meinar hún sé komin að
sinnar sjálfrar heimili; þá
brýzt hann um, því hún er þá
farin að mæðast, so hann
losnar í fanginu á henni og
leggur með stafnum stórt
högg í lærið á henni, en hún
sleppir hönum og gengur hölt
og stynjandi. Sýndist hönum
nú mjög þungur svipur yfir
hana koma, og talar nú so-
leiðis til hans (hann stendur
í moldarflagi nokkru):
„Árni,“ segir hún, „þú skalt
nú ekki spor burt úr þessu
flagi komast meðan ég tala
fáein orð við þig. Þú skalt so
veikur verða að þinn veik-
leika skal enginn þekkja eður
læknað geta; ef nokkur ber
sig að þvi þig að græða
skaltu ætíð versna, og ef
kunnáttumaður leitast við
þessu af þér með göldum að
koma skal þér ósegjanlega
versna og þyngja, Lif nú við
þetta og mun þér ekki betur
líka en þó þú hefðir hjá mér
verið og mig átt“.
Árni leitaðist við að komast
úr flaginu meðan hún var
þetta að tala, en gat öngv-
anegin, magnleysi hafði so
inntekið hann. Skildu þau so
að þessu sinni. Árni gengur
aftur sömu leið, rekur heim
féð, er nú daufur og magn-
lítill, gengur so til rúms síns,
neytir einskins matar, sefur
alllítið um nóttina vegna for-
undrunarlegrar veiki, já, frá
hvörri hann sagðist aldrei
sagt geta, fór so með veikum
burðum á fætur á sunnudag-
inn og reið til kirkju. Hann
átti sæti undir predikunar-
stólnum að ofanverðu, og um
predikunina vissi hann ekkert
af sér, en þá við raknaði stóð
blóðtjörnin sem upp hafði
gengið hjá hönum; komst so
valla heim aftur. Allir spurðu
hann að hvör orsökin væri til
hans veikinda, en Árni vildi
það ei segja.
Eina nótt kemur presturinn
til hans sem hann fyrri í eyj-
unum sá og segir við hann:
„Það fór illa þú hlauzt illt af
mínum, það var og ekki minn
vilji hvörnin hún sókti eftir
þér, og skal ég þér hjálpa það
ég get. Hefur þú ekkert glas
hjá þér?“ Árni neitar því, en
segir út í húsi sé gla« niðrí
kistu sinni. Prestur biður
hann sér lyklana fá bæði að
húsinu og kistunni. Árni gjör-
ir so. Þá kemur presturinn
aftur og fær hönum báða lykl-
ana og segir: „Glasið sem í
kistunni er er fullt; drekk þú
það allt af því á morgun, þá
þú á fætur kemur".
So um morguninn dregur
Árni sig með veikum burðum
út og gætir að þessu; hann
finnur glasið með eitthvað
hvítljósf og þunnt sem vín,
Hann hugsar með sér hvört
drekka eigi, og grundar í það
Atvinnubifreiðarstjóri
hefur orðið:
Fyrirspurn yðar um endingu á rússnesk-
um hjólbörðum svara ég á þessa leið:
Ég hef ekið á hjólbörðum af stærðinni
670x15 — sex strigalaga, rúma 70.000
kílómetra, síðan lét ég sóla þá með snjó-
munstri og ók enn 110.000 kílómetra til
viðbótar. Eftir áratuga reynslu sem at-
vinnubifreiðarstjóri verð ég að segja að
þetta er bezta ending á hjólbörðum, sem
mér er kunnugt um.
MAGNÚS NORÐDAHL,
Hvammsvegi 19.
Einkaumboð fyrir rússneska hjólbarða:
MARS TRADiNG
COMPANY K.F.
Klapparstíg 20. — Sími 1-73-73.
JÓLABLAÐ g3