Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1974, Síða 3

út frá eigin ummælum hans, að rétt sé að gefa einstaklings-
bundnar ráðleggingar til hvers bónda, þannig að tekjur hans
verði sem mestar. Mig grunar því, að hinn venjulegi land-
búnaður í skilningi leiðbeinandans séu bú, þar sem rekstur-
inn hefur verið byggður upp í einingar, sem veita bóndan-
um tiltölulega háar tekjur.
Eg held, að ég sé farinn að nálgast hugtökin svo sem „líf-
vænlegt bú,“ „vel rekið fjölskyldubú," „bú, sem veitir
trygga atvinnu“ o. s. frv. Þar með erum við komin að því
markmiði í landbúnaðarstefnu á Vesturlöndum, sem hefur
verið einkennandi eftir seinni heimsstyrjöldina og sem mæl-
ir svo fyrir, að bændur skuli hafa sambærilegar tekjur á við
aðrar stéttir og að því skuli ná með framleiðslu- og rekstrar-
hagræðingu. Einkennandi fyrir þetta eru tveir fyrstu liðir
39. gr. Rómarsáttmálans, en þar segir:
1. Sameiginleg landbúnaðarstefna skal:
a. Auka framleiðni í landbúnaði með tækniframförum,
með því bæði að tryggja skynsamlega þróun land-
búnaðarframleiðslu og með kjörnýtingu fram-
leiðsluþáttanna, sér í lagi vinnuaflsins.
b. Að tryggja á þennan hátt bændum mannsæmandi
lífskjör einkum með því að auka tekjur þeirra, sem
starfa við landbúnað.
Hér hef ég ekki rúm til að gera grein fyrir, hvers vegna
þessi markmið urðu svo grundvallandi fyrir landbúnaðar-
stefnuna eftir síðari heimsstyrjöld og eru enn. Eg læt nægja
að nefna, að þessi stefnumörkun er háð mörgum þáttum,
þar sem sennilega er mikilvægust hugmyndin um að unnt sé
að leysa tekjuvandamál landbúnaðarins og bænda með bætt-
um rekstri á hverju einstöku búi. Við vitum aftur á móti
núorðið, að þetta er ógerlegt. Við vitum, að eftir stríð hefur
ekki vantað nýjungar sem auka framleiðsluna í landbúnaði.
Það alvarlega er hins vegar, að vöntun hefur verið á mark-
5