Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1974, Page 57

Árið 1944 benda Dicherson og Hazel á að árangur kyn-
bótastarfsins sé eðlilegast að mæla í árlegri erfðaframför
(^lG). Hana má reikna á eftirfarandi hátt:
&G =■
^ ' *Hl'
L
Þar sem rH, er samhengið milli erfðaeðlisins og kynbóta-
einkunarinnar, i er úrvalsstyrkleikinn í stöðluðum eining-
um, <rH er breytileikinn í erfðaeðli og L er ættliðabilið.
Rannsóknir þeirra fjölluðu um gildi afkvæmarannsókna.
Þeir fundu að afkvæmarannsóknir voru mikilvægastar:
1. Fyrir eiginleika með lágt arfgengi.
2. Fyrir eiginleika, sem erfast kynbundið eða eru að-
eins mælanlegir eftir slátrun.
3. Fyrir eiginleika, þar sem afkvæmarannsóknin leiðir
ekki til verulegrar lengingar á ættliðabili.
4. Hjá þeim tegundum þar sem viðkoma er lítil.
Síðan hafa rannsóknir í gerð kynbótaáætlana haft miðstöð
sína í Evrópu, einkum við erfðafræðistofnunina í Edinborg
og á Norðurlöndum.
Robertson og Randel (1950) gerðu grein fyrir því að erfð-
irnar berast eftir fjórum leiðum frá kynslóð til kynslóðar.
Frá föður til sonar (FS)
Frá föður til dóttur (FD)
Frá móður til sonar (MS)
Frá móður til dóttur (MD)
Með þetta í huga má skrifa áðurnefnda líkingu fyrir erfða-
framför á eftirfarandi hátt:
&G =
hs + Ud + Ls + Lp
LpS + LpD + Lms+ Lmd
D
El
Þar sem I eru erfðayfirburðir hverrar tegundar foreldra.
Þessi líking er yfirleitt notuð við mat á erfðaframför, þar
sem úrvalsstyrkleikinn á hina einstöku liði er undantekn-
ingarlítið mjög misjafn.
59