Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1974, Qupperneq 59

1,0
0,9
08
0,7
0,6
05
0/.
03
0,2
0,1
Ö«VGGl£> VIÐ
vii i o
uavALSFHAVlK GEFIO
SENA S(UE.IFUVJ Fft'AV \ VC.
(100) (50) (33) (25) (20) (16) (14) (12) (11) (10)
FJÖLDI DAE.tr.As VAVERJvJVA afkvæiaahóo
'l SVlOA FJÖL-OI AFKVAÓLAA HOpA .
Mynd 3. Hvernig hlutfallið milli fjölda afkveemahópa og fjölda dcetra
innan hvers afkveemahóps hefur áhrif á urvalsfrávik eðlisfarsins. Mynd-
in sýnir einnig á hvern hátt öryggið er háð steerð afkveemahópanna (e.
Magnús B. Jónsson 1969).
og arfgengi gefið muni finnast kjörstærð afkvæmahóps und-
an hverjum einstaklingi eins og sýnt er í mynd 3.
Alan Robertsson (1957) leysti þetta á eftirfarandi hátt. Að lokinni
afkvæmarannsókn notum við 5 reynda einstaklinga. Fjöldi afkvæma,
sem við höfum til að nota við afkvæmarannsókn er T. Síðan skilgreinir
hann nýja stærð, prófunarhlutfall (K), sem er fjöldi afkvæma á hvern
reyndan einstakling, sem notast áfram (K=T/S). Ef hópstærðin er n,
þá er hlutfall þeirra völdu p=n/K og úrvalsstyrkleikinn i=z/p, þar
sem z er stærð, sem finna má út frá dreififalli normaldreifingarinnar,
og er hæð y-ássins í skurðpunktinum, í þeim punkti þar sem flatarmálið
undir dreififallinu upp að óendanlegu er jafnt p. Nú verður
þar sem a=(4—h2)/h2-, hér er h2 arfgengi eiginleikans. Síðan má leysa
og finna það gildi á p, sem gefur hæst gildi á AG.
Þannig er fundið, að kjörstærð afkvæmahópsins breytist meira með
breytingum í prófunarhlutfalli en við breytingar í arfgengi. í töflu 1
er gefin sú hópstærð, sem liggur innan þeirra marka, sem gefur 90%
61