Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1987, Blaðsíða 23

þétt eftir því sem sumarið hverfur. Vallarfoxgras — og annað
sáðgresi, vallarsveifgras, túnvingull, beringspuntur og fleiri —
hefur nokkru hærri meltanleika að vori en sem fellur líkt og
hjá íslensku grösunum eftir því sem sumri hallar. Þó benda
líkur til þess að meltanleiki hjá vallarfoxgrasi standi oft
nokkuð í stað eftir skrið — einkum ef ekki er alltof hlýtt í veðri.
Gæði vallarfoxgrassins eru þá enn það mikil að óhætt er að
láta það standa um stund og heyja þá frekar tún með inn-
lendum gróðri á meðan. Könnun á endingu sáðgrasa (vallar-
foxgrass, vallarsveifgrass o.fl.) sýnir að þessi grös hverfa með
tímanum úr túnunum og innlendur gróður kemur í staðinn. I
tíu ára túnum er orðin allt að þriðjungs rýrnun á sáðgresi og
að öðrum tug ára liðnum er minna en helmingur eftir af þeim
grösum sem til var sáð. Á síðustu árum hefur nýræktun verið
mun minni en fyrr var og því augljóst að hlutfall gamalla
túna hækkar og þar með minnkar, samkvæmt því sem áður
sagði, hlutdeild sáðgrasa í heyfeng bænda. Á mynd 1 er sýnt
hvernig hlutfall túna yngri er tíu ára hefur lækkað á síðast-
Dagar frá byrjun sprcttu
Mynd 2. Samhengi upþskeru (FE/ha), orkugildis (kg/FE) og sláttutíma. Grasteg-
undir íþessu túni fyrst og fremst vallarfoxgras (50-60%) og vallarveifgras (30-35%).
25