Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1950, Page 157

Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1950, Page 157
U M SOGUBROTIÐ „UNDAN KROSSINUM' 157 Norðlenzk prestsdóttir, ung og falleg, Hólmfríður að nafni, hafði komið til Reykja- víkur í fyrsta sinn — til að dveljast þar í boði gamallar frænku sinnar fjarskyldrar, sem Solveig hét. Hólmfríði hafði furðað á því, er hún fékk eftir andlát móður sinnar dvalarboð frá þessari frænku sinni, sem hún hafði aldrei heyrt nefnda áður. En hún gat ekki þegið boðið þegar í stað, því að hún var þá eina stoð föður síns, for- fallins drykkjumanns og hneykslisklerks. En þegar hann dó skömmu síðar, þá hún boðið og hlaut ástúðlegustu viðtökur hjá Solveigu, sem orðin var ekkja, er sagan hefst. I Reykjavík kynnist Hólmfríður tveimur læknanemum, Valdemar stjúpsyni Sol- veigar gömlu, sem talinn var slarkgefinn nokkuð og kvenhollur, og Haraldi, er hafði hins vegar á sér hið bezta orð. Sama kvöldið og Valdemar hafði fyrst kynnt Hólm- fríði fyrir Haraldi, höfðu þau öll skroppið inn til Haralds til að bíða af sér regnskúr og neytt þar nokkurra vínstaupa. Þegar heirn skyldi halda, vatt Haraldur sér að Hólmfríði, þó án þess að Valdemar sæi, og kyssti hana. En Valdemar var hinn hátt- vísasti í hennar garð, sýndi henni jafnvel fremur fálæti en áleitni. Þetta breytti mjög áliti hennar á þeim félögum. Henni fannst Haraldur hafa sýnt sér lítilsvirðingu, er hann rauk að henni og kyssti hana umyrðalaust, bráðókunnuga stúlkuna. Hún ætlaði að sýna honum það, þótt seinna yrði, að hún virti hann ekki meira en hann hana. En Valdemar ætlaði hún ekki að forðast framvegis, eins og hún hafði gert hingað til. Það var eins og hún fengi því meiri mætur á honum sem hann varð fálátari. Honum virtist jafnvel sem hún væri orðin ástfangin af sér — og þótti honum það að sönnu ekki nema eðlilegt og sjálfsagt. Svo kom að lokum, að honum gafst færi á að vera einum hjá henni og leitaði þá á hana. En hún endurgalt honum með vel útilátnum löðrungi. Þetta atvik gjörbreytti nú aftur öllu viðhorfi hennar til piltanna. Haraldi hafði orðið það á, örum af víni og gleði, sem Valdemar hafði gert án alls tilefnis, eins og hann hefði ásett sér það lengi og aðeins beðið eftir tækifærinu. Haraldur hafði styggt hana af breyskleika, Valdemar af ásetningi. Honum stóð á sama um hana, það sá hún nú, en — ef til vill elskaði Haraldur hana. Hún forðaðist Valdemar upp frá þessu. En það atvikaðist svo, að þau Haraldur hittust kvöld eitt á skautum á tjörninni. Og kvöldin urðu mörg. Og upp úr skauta- ferðunum komu langar gönguferðir um afskekkta stíga. Loks sá Haraldur, að tíminn var fullnaður, og neytti þess. Mannorð Hólmfríðar spilltist því meir sem hún var lengur með Haraldi, og varð Valdemar manna fyrstur til fréttaburðarins. Svo kom að lokum, að hún fékk ekki lengur undir þessum álitshnekki risið, hélt heim til Haralds og krafðist þess, að þau opinberuðu trúlofun sína þegar í stað. En hann tók henni kuldalega og kvað þau alls ekki trúlofuð. Við þessa heimsókn umhverfðist enn álit Hólmfríðar á Haraldi, hún fékk á honum andstyggð, og samvistum þeirra var lokið. — En sú örvæntingar- hugsun leitaði stöðugt á hana, að hún hefði glatað mannorði sínu til fulls, og innan fárra mánaða var hún að því komin að sturlast á geði. En þá kom hún eitt sinn óvænt að frænku sinni, þar sem hún las gamalt og gulnað bréf. Það var frá föður
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108
Page 109
Page 110
Page 111
Page 112
Page 113
Page 114
Page 115
Page 116
Page 117
Page 118
Page 119
Page 120
Page 121
Page 122
Page 123
Page 124
Page 125
Page 126
Page 127
Page 128
Page 129
Page 130
Page 131
Page 132
Page 133
Page 134
Page 135
Page 136
Page 137
Page 138
Page 139
Page 140
Page 141
Page 142
Page 143
Page 144
Page 145
Page 146
Page 147
Page 148
Page 149
Page 150
Page 151
Page 152
Page 153
Page 154
Page 155
Page 156
Page 157
Page 158
Page 159
Page 160
Page 161
Page 162
Page 163
Page 164
Page 165
Page 166
Page 167
Page 168
Page 169
Page 170
Page 171
Page 172
Page 173
Page 174
Page 175
Page 176
Page 177
Page 178
Page 179
Page 180
Page 181
Page 182
Page 183
Page 184
Page 185
Page 186
Page 187
Page 188
Page 189
Page 190
Page 191
Page 192
Page 193
Page 194
Page 195
Page 196
Page 197
Page 198
Page 199
Page 200
Page 201
Page 202
Page 203
Page 204
Page 205
Page 206
Page 207
Page 208
Page 209
Page 210
Page 211
Page 212
Page 213
Page 214
Page 215
Page 216
Page 217
Page 218
Page 219
Page 220
Page 221
Page 222
Page 223
Page 224

x

Árbók Landsbókasafns Íslands

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Árbók Landsbókasafns Íslands
https://timarit.is/publication/279

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.