Frjáls verslun - 01.12.1959, Blaðsíða 48

JÓN DAN:
OLANSBARN
Fyrsta kvöldið, sem við vorum lijá Finnboga
og konu hans, fundum við að ekki var allt með
felldu. Ég held, að hefði okkur grunað hvernig
allt var í pottinn búið, hefðum við ekki þegið
gistinguna. En úr því sem komið var, urðum við
að sitja um kyrrt, en reyndum að láta fara sem
minnst fyrir okkur, og vorum raunar helzt úti í bæ
á hverju kvöldi.
Ekki svo að skilja, að þau Finnbogi og kona
hans tækju okkur lijónunum ekki með kostum og
kynjum. Oðru nær. Þau báru okkur á höndum sér,
og viðmót þeirra var alúðlegt og vingjarnlegt eins
og við mátti búast. En á þeim hvíldi farg, sem þau
stundu undan, og þau voru allsendis ófær um að
leyna áhyggjum sínum. Þetta kom í ljós óðara
fyrsta kvöldið, sem við vorum hjá þeim, cn þá
urðum við heyrnarvottar að eftirfarandi samtali.
(Það var mjög óþægilegt fyrir okkur, og þeim mun
óþægilegra fyrir þær sakir, að okkur var sjálfsagt
ekki ætlað að heyra það.)
— fyrir neðan allar hellur, sagði Finnbogi.
— fokið í flest. skjól, heyrðum við að Rósa kona
hans sagði.
— ckki lengur hægt að treysta skólunum, sagði
Finnbogi.
Rósa snökti ábyggilega.
— sendum barnið okkar í góðri trú, sagði hún,
en fáum hana svona til baka — allt líf hennar
eyðilagt.
— stefna helvítis skólastjóranum, sagði Finnbogi.
— ekki — blettur á barnið, sagði Rósa.
Svo var hurð felld að stöfum, og við hcyrðum
ekki meira. Enda nóg til þess að við skildum
áhyggjusvipinn á Finnboga og sáum hvers vegna
Rósa hafði verið úti á ]>ekju þegar hún tók á
móti okkur.
Þau áttu tvii börn, pilt um tvítugt og stúlku á
sautjánda ári. Strákurinn var kominn í háskólann,
en stúlkan Iiafði vcrið í heimavistarskóla úti á
landi og var nýkomin heim. Við þurftum ekki lengi
að líta í kringum okkur til að sjá, við hvort barn-
ið þau höfðu átt, því við kvöldverðarborðið sat
stúlkan niðurlút og þrjózk á svip, og yrti hvorki
á kóng né prest. Við reyndum hvað eftir annað að
beina ræðu okkar til hennar, en drógum varla út
úr henni orð. Kannski höfum við reynt um of, því
loksins sagði móðir hennar:
Hefurðu týnt niður öllum kurteisisreglum, barn?
Þá stóð stúlkan upp og leit á okkur.
Ég bið fyrirgefningar á framferði mínu, sagði
hún, en á þessu heimili cr ég beitt þvingunum. Það
er gerð tilraun til að hindra mig í því að hlýða
kalli hjartans. Þess vegna vona ég að þið láið mér
ekki þó ég sé stundum annars liugar.
Ilún leit á foreldra sína með fyrirlitningu, skund-
aði út og skellti á cftir sér.
Bróðir hennar sagði við foreldra sína:
Ég held að ]>ið ættuð ekki að fara harkalega að
henni, reyna heldur að Icmpa hana.
Lempa, sagði Finnbogi, hvað þýðir að tala um
að lempa? Ógæfan er skollin á. Þessi maður er bú-
inn að ná tangarhaldi á henni.
Ég skil ekki barnið, sagði Rósa, hún sem alltaf
hefur verið svo hlýðin.
Þið talið eins og hér verði einhverju um þokað,
sagði Finnbogi æstur. Ógíefan er skollin á, segi ég.
Æ, góði, sagði kona hans. Blessuð fáið ]>ið ykkur
meira.
Við fengum okkur meira.
Væri ekki gaman að sjá myndina í Austurbæjar-
bíói í kvöld? sagði Finnbogi.
Hún er prýðileg, sagði sonur þeirra, ég sá hana
í gær. Þið ættuð að fara.
Við vorum drifin í bíó og gcstgjafar okkar voru
elskulegir og gcrðu stundum að gamni sínu, en yfir
öllu fasi þeirra var skuggi'og orðfæri þeirra þvingað.
Það var allt mjög erfitt fyrir okkur, cn við tókum
48
FR.TÁLS VERZLUN