Frjáls verslun - 01.12.1959, Blaðsíða 50

. . . cg held þú sért búinn að missa sósu niður á
jakkahornið.
Eg leit á jakkahornið og þar var engin sósa. Svo
leit ég upp. Finnbogi sat niðurlútur, Rósa kafrjóð
og skar steikina í fumi, en dóttir þeirra horfði
vandræðalega ofan á diskinn sinn.
Viðkvæmt, viðkvæmt, tautaði Finnbogi.
Dóttir hans leit á úrið sitt og stóð upp.
Ég er farin, sagði hún.
Ilvað er þetta, barn, sagði móðir hennar, þú ert
ekki búin að fá eftirmatinn.
Eftirmatur skiptir mig engu, sagði dóttir henn-
ar, ég er að fara til fundar við þann, sem er meira
virði en eftirmatur. Og þar er fólk ekki tillitslaust.
Hún gekk hnarreist út, og skellti hurðinni, en ég
roðnaði af skömm.
Þegar við höfðum jafnað okkur og pilturinn var
farinn og við Finnbogi búnir að kveikja okkur í
vindlum, sagði hann:
Afsakaðu framhleypnina í stráknum, hann ætl-
aði engan að særa.
Það er mitt að biðja afsökunar, sagði ég, mig
grunaði ekki, að þetta umræðuefni væri ykkur
svona viðkvæmt.
Hann leit á mig og sperrti brúnir, en ég sló út í
aðra sálma:
Ætlarðu út í sumar? sagði ég.
Við héldum að okkur yrði hlíft við frekari
árekstrum, en svo var ekki. Síðasta kvöldið, sem
við vorum hjá þeim hjónum, fór allt í bál. Og ef
satt skal segja, fannst okkur fyrst í stað þau Finn-
bogi og Rósa fara ógætilega að dóttur sinni, sextán
ára stúlku, sem ratað hafði í annan eins vanda.
Þegar stúlkan lét ekki sjá sig fram eftir kvöldi,
urðu foreldrar hennar æði óró. Einu sinni viku þau
talinu að.því: Rósa furðaði sig á fjarveru hennar,
og Finnbogi svaraði:
Er ekki kvöldið þeirra í kvöld, hu?
Loksins kom hún, stillt og hæg, líkt og forkláruð.
Hún settist inn í stofu til okkar, spennti greipar
á maga sér og horfði út í bláinn með fjarrænu
augnaráði. Hún hafði skipt hárinu í miðju og greitt
það slétt niður með vöngunum, líkt og María
mey. Þá sagði faðir hennar:
Var nú kvöldið ykkar í kvöld?
Hiin kinkaði kolli, ófeimin, og því lík að hún
væri alsæl.
Faðir hennar nagaði vindilinn stundarkorn, svo
sagði hann:
„Þ:ir virðast standa okkur framar ó sumum sviðum, en á
öðrum ekki."
Ertu nú ekki búin að fá nóg af þessum . . . þess-
um leikaraskap?
Það er ekki leikaraskapur, sagði hún. Það er al-
vara.
Finnbogi spratt á fætur. í kvöld hafði hann ekk-
ert taumhald á sér.
Ég ætla að stefna þessum manni, sagði hann,
j)essum skólastjóra. Ég get ekki sætt mig við það,
að senda saklaust barn mitt til hans, og fá hana
aftur gerspillta, eyðilagða.
Nú hvarf sælusvipurinn af dóttur hans, og henni
svipaði ekki lengur til Maríu meyjar, heldur öllu
fremur til nöfnu hennar, Callas.
Ef þú stefnir honum, manninum, sem ég á allt
tipp að unna, alla hamingju mína og alla velferð,
j)á stefni ég þér fyrir mannréttindadómstólinn, fyrir
kúgun.
Guð hjálpi þér, barn, hrópaði móðir hennar, tal-
aðu ekki svona. Það eru gestir hjá okkur.
Eitt andartak horfði hún á okkur. Svo sagði hún:
Ef þau vissu, hvaða þvingunum þið beitið mig,
gætu þau ekki tára bundizt, það er ég alveg viss
um.
Guð veit að við beitum þig ekki þvingunum,
sagði móðir hennar, en það er eins og þér skiljist
ekki, livað okkur tekur sárt að sjá líf |)itt eyðilagt.
Það, sem þessi maður hefur gert, er glæpur, ekkert
annað.
Þú tekur í sama streng og pabbi, sagði stúlkan,
og reiði hennar þvarr og augun fylltust af tárum.
En það kemur mér ekki á óvart. Það er ekki ný
50
F R J A L S V E H Z L U N