Frjáls verslun - 01.12.1959, Blaðsíða 35

altarið á hafnarbakkanum, líktist
það hellisskúta, og fyrir miðju
öndvegi sat María mcy, verndar-
gyðja sjómanna, mild ásýndum,
cn óviknandi. Að sigurmerkjum
hafði hún akkeri, árar og net allt
í kringum sig, og vegna sjómann-
anna var hún þangað komin út
úr kirkjunni; þarna horfði hún á
þá mann fram af manni og með
sömu alkyrru augunum, bæði hina
hamingjuscmu, er áttu von á góðri
vertíð, og hina, sem aldrei áttu
afturkvæmt. — í'yrst var altaris-
sakramentið borið um meðfram
allri áhöfninni, en þar lágu úti
fyrir og fánum skreytt íslenzku
fiskiskipin, og dró livert þeirra upp
flagg í kveðjuskyni; þá fóru þar
næst í hátíðlegri skrúðgöngu eig-
inkonur og mæður, unnustur og
systur. Presturinn staðnæmdist
frammi fyrir hverju skipi, hóf
upp hendur sínar og Ijlessaði það.
— Svo lögðu þau af stað, svo að
segja í einum flota; varð þá tóm-
legra eftir í sveitinni, er þaðan
tæmdust eiginmenn allir, unnustar
og synir. Er skipin skriðu af stað,
kyrjuðu allar skipshafnirnar í senn
Maríu-sálma Markyndils.“
Skonnorturnar frá Paimpol fóru
vestan írlands, en kútterarnir frá
Gravelines og Dunkerque um
Norðursjóinn meðfram Englands-
ströndum. Eftir 10—15 daga siglingu var náð á
áfangastað, að suðurströnd íslands. Fyrstu skút-
urnar komu milli Ingólfshöfða og Vestrahorns, hin-
ar seinni milli Dyrhólaeyjar og Vestmannaeyja.
Venjulega héldu skonnorturnar frá Paimpol nokk-
urn vegin hópinn vestar og kútterarnir frá Grave-
lines og Dunkerque austar. Var þá tekið til óspilltra
málanna að veiða.
Veiðiaðferðin var hin sama hjá skútunum öllum,
og hélzt hún nær óbreytt gegnum aldirnar: hand-
færi, skak. Sjómennirnir röðuðu sér við borðstokk-
inn, hver á sínum stað. Voru þar gerð göt, sem í
var stungið gildum trénagla með rennirauf fyrir
línuna. Líktist hann helzt klunnalegum gaffli, og
var úr harðviði. Handfærið sjálft var með svip-
uðum hætti og það, er Færeyingar notuðu: Hör-
eða hamplína 5 mm í þvermál og 100—200 m að
lengd eftir dýpt sævarins. Var hún viðfest ílangri
blýsökku 7—8 kg að þyngd, en gegnum hana þvert
gekk járnteinn liðlega hálfur metri með tæplega
tveggja m langan öngultaum á hvorum enda.
Ongullinn sjálfur hafði tíðast lítinn skrautfisk úr
tinblöndu, sem lýsti, og kom hann í stað bcitu. Ef
beita var liöfð, var notazt við ræmu úr flesksverði,
saltkjöt, kjöt sæfugla, sem veiddir voru á fljótandi
línuna, roðbita úr lúðu eða karfa eða jafnvcl hjarta
eða innyfli úr sjálfum þorskinum.
Handfærið var látið rerina til botns, síðan fjar-
lægt 2—3 faðma frá honum. SkipicS hafði uppi eitt
segl eða fleiri eftir þörfum og lét reka hægt, meðan
F R .1 Á L S V E R Z L U N
35