Frjáls verslun - 01.05.1980, Blaðsíða 67

SIÐFRÆÐIÚTILÍFS
Eftirfarandi kafli er tekinn úr
sjötta riti Landverndar, „Útilífi".
Þessi kafli lýsir vei því hugarfari
sem menn ættu að tileinka sér í
Útilíf í þéttbýli eftir Stefán Berg-
mann.
En hér kemur kaflinn úr inn-
gangi ritsins og fjallar hann um
siðfræði útilífs:
„Flestar greinar útilífs hafa
þroskað með sér einhvers konar
siðvenjur, sem varða samskipti
1. Hin gullvæga regla um hjálp-
semi og tillitssemi er megininntak
allra mannlegra samskipta, einnig
á þessu sviði.
2. Virðing og umhyggja fyrir
náttúrunni, öllu lífi og svipmóti
landsins. Stefnt er að því að
ferðalangurinn skilji ekki eftir sig
Gönguferð á Bláhnúk við Landmannalaugar.
umgengni við landið, enda krefst
viðkvæm náttúra þess sérstakra
umgengnisreglna ef ekki á illa að
fara.
Útilíf er fróðlegt rit og fjallar um
margar hliðar á útilífi. Höfundar
efnisins eru margir þekktir menn
og rita af þekkingu og áhuga um
viðfangsefni sitt. Af efnum ritsins
má nefna greinarnar Þjóðin og
landið eftir Eystein Jónsson, fyrr-
verandi ráðherra, Heilsufræði úti-
lífs eftir Leif Jónsson, lækni, Al-
mannarétt eftir Sigurð Líndal,
þrófessor, Gönguferóir eftir Guð-
mund Sigvaldason, jarðfræðing,
Vetraríþróttir eftir Valdimar
Örnólfsson, íþróttakennara, og
manna'innbyrðis, við land og nátt-
úru, svo og þær leikreglur sem
gilda í hverri grein fyrir sig og eru
að miklu leyti fagurfræðilegs eðlis.
Sennilega er slík siófræði mest
mótuð í hestamennsku og veiði-
skap, þar sem margskonar skráð-
ar og óskráðar reglur og hefðir
ríkja. Áberandi hefur verið viðleitni
að undanförnu til að koma á góð-
um siðum í almennum ferðalögum
manna og dvöl í náttúrunni. Til-
gangur siðareglna er að hafa
mannbætandi áhrif og draga úr
vandamálum sem fylgja umgengni
og háttum útilífsfólks. Er ekki úr
veqi að minnast á nokkur slík við-
horf:
nein varanleg ummerki.
3. Virðing ferðamanna fyrir rétti
og eignum landeigenda, en gagn-
kvæm viðurkenning þeirra síðar-
nefndu á rétti fólks til umferðar og
dvalar, sem ekki veldur óhagræði
eða ónæði.
4. Sjálfsagt er að nota landið og
gæði þess, en forðast ber rányrkju
og ofnýtingu í hverskonar mynd.
Auk þess má nefna fáguð við-
horf, sem einkenna eina eða fleiri
greinar, t.d. virðingu og aðdáun
veiðimannsins fyrir bráó sinni og
sportlegar, agaðar aðferðir til að
ná henni, umhyggju hestamanns-
ins fyrir fáki sínum og svo mætti
lengi telja.“
63