Frjáls verslun - 01.09.1997, Page 40

PORTÚGAL
enskan og skreytti svo með munum frá
Islandi," segir hún við blaðamann
Frjálsrar verslunar.
Aðspurð segist hún vera ánægð með
fyrsta sumarið og reksturinn hafi geng-
ið vel.
„Þetta hefur líka verið ótrúleg vinna
en við gerðum okkur grein fyrir því að
við yrðum að leggja mjög hart að okkur
fyrstu árin. Margir halda að það sé nóg
að fá húsnæði til að opna bar hér. Öðru
nær. Margar reglur gilda um frágang á
svona stað. Til dæmis verða allar flísar í
eldhúsi að vera hvítar, salernin að lúta
ákveðnum kröfum og þar fram efdr göt-
unum. Af því barinn er innréttaður með
viðarklæðningum þurftu brunavarnir
hér í Albufeira að gera sérstaka úttekt á
frágangi," segir Linda og bendir á
slökkvitæki sem er skylda að hafa ná-
lægt barborðinu. Svo bætir hún við að
leyfin þurfi að vera sjáanleg gestum, svo
og verðlistar og tafla um opnun og lok-
un. ,AHar reglur eru sambærilegar við
það sem gerist heima og í öðrum Evr-
ópulöndum, enda eru Portúgalir í Evr-
ópusambandinu.“
Linda segir að landar hennar frá Is-
landi og Englandi blandi geði á barnum
og eigi greinilega vel saman. „Stundum
verður hér mjög tjörugt spjall á milli
þeirra. Islendingar tala almennt góða
ensku og Englendingum finnst Island
og Islendingar forvitnileg. Eina, sem
hefur klikkað í þeirra samskiptum, er
þegar ég bauð upp á brennivín og há-
karl. Islendingarnir glöddust mikið en
Englendingarnir þustu út undan lykt-
inni,“ segir Linda og viðurkennir að hún
hafahaft lúmsktgamanafþessariupp-
ákomu.
Linda segist sakna Islands en sjaldan
sakni hún Englands. „Eg fæ fiðring á
vorin þegar von er á íslensku ferða-
mönnunum til Albufeira. Mér finnst
gaman að taka á móti þeim og oft hitti
ég fyrir gamla kunningja. Þeir eru oft
hræðilega stressaðir í byrjun en eftir frí
hér hafa þeir slakað á. Þetta með stress-
ið á ekki bara við um þá vegna þess að
Portúgalir hér eru það líka.“
Vinnudagur Lindu er langur. Hún
opnar barinn klukkan 9 á morgnana alla
daga vikunnar. Hún býður upp á enskan
morgunverð og smárétti. Matseðillinn
er á ensku og íslensku. Síðan er opið til
2 til 3 á nóttu - allt eftir því hvað fólk er
þaulsetið. S5
TEXTI: JÓHANNA Á. H. JÓHANNSDÓTTIR
40
SIMON OG MARIA
ímon Ólafsson og María Júlia
Alfreðsdóttir hafa búið í Al-
bufeira í rúmt ár. A þessum tíma
hafa þau verið að koma undir sig fótun-
um í eigin atvinnurekstri. Bæði eru þau
fædd 1953 og hafa deilt saman súru og
sætu í nær aldarfjórðung. Á íslandi
höfðu þau búið vel í haginn fyrir sig og
synina tvo, Jón 23 ára og Alfreð 19 ára.
Þau höfðu góða vinnu og áttu sitt einbýl-
ishús og bíl. Símon er vélfræðingur að
mennt og hafði unnið 10 ár hjá heild-
versluninni A Karlsson. María var full-
trúi í íslandsbanka með margra ára
reynslu sem bankamaður. Hvað varð til
þess að þau ákváðu að söðla um, fara úr
örygginu og út í óvissuna í ókunnu
landi?
„I mörg ár höfðum við talað um það
að reyna fyrir okkur erlendis þegar
strákarnir væru komnir á legg,“ segir
Símon. „Draumurinn var að komast
suður á bóginn í annað og betra loftslag.
Eg hafði sótt um starf í Namibíu hjá Þró-
unarsamvinnustofnun Islands. Lengi
var mér haldið volgum og við vorum til-
búin að fara þangað eða eitthvað ann-
að.“
María tekur
undir að útþrá-
in hafi lengi
blundað með
þeim. „Olíkt
mörgum á okk-
ar aldri fórum
við ekki í fram-
haldsnám til út-
landa. Yið
stofnuðum fjöl-
skyldu mjög ung og fórum að sinna því
að kaupa og byggja. Við erum líklega
svona seinþroska," segir hún hlæjandi.
En af hvetju völdu þau Albufeira?
„Það var frekar tilviljun en ásetning-
ur,“ svarar Símon. „Fyrir tveimur árum
komum við hingað um páska til að spila
golf. Okkur líkaði vel hér og Albufeira
er í örum vexti sem ferðamannastaður."
Þann 5. júní í fyrra fluttu þau svo til
Albufeira. Þau höfðu þó vaðið fyrir neð-
an sig í upphafi og fengu ársleyfi frá
störfum sínum heima. Þau leigðu ein-
býlishúsið í Hafnarfirði í eitt ár til að
byija með. Þau áttu því afturkvæmt ef
dæmið gengi ekki upp.
„Við byrjuðum á því að vera í fríi í
mánuð. Síðan fórum við að leita eftir at-
vinnu hér á svæðinu. Fljótlega fundum
við út að laun hér eru mjög lág miðað
við það sem við áttum að venjast. Hér
tíðkast að vinna að hluta á uppgefnum
launum og síðan aukavinnuna svart.
Okkur þótti skynsamlegast að reyna fyr-
ir okkur í eigin atvinnurekstri. Með
góðra manna hjálp settum við allt í
gang, réðum okkur lögfræðing og stofn-
uðum innflutnings- og þjónustufyrir-
tæki,“ segir Símon.
Fyrirtækið heitir S. Ólafsson Lda. og
löggiltir pappírar hljóða upp á að þau
hafi leyfi til innflutnings, megi reka veit-
ingahús eða atvinnuþvottahús. Ekki það
að þau hafi hugsað sér að fara að þvo
þvotta fyrir aðra, það leyfi fylgdi eigin-
lega með í pakkanum.
„Fyrsta verkið var að undirbúa jarð-
veginn, fá kennitölu og stofna banka-
reikning. Síðan fórum við að kljást við
skrifræðið sem er hræðilegt í Portúgal.
Eiginlega vorum við að finna upp hjólið
á hverjum degi.
GAMAJLL DRAUMUR
„í mörg ár höfðum viö talað um aö
reyna fyrir okkur erlendis þegar strák-
arnir væru komnir á legg. Draumurinn
var að komast suöur á bóginn - í ann-
að og betra loftslag.”
Hér er unnið
með gömlu að-
ferðunum og allt
handskrifað,"
segir Símon.
„Hins vegar
gilda reglur Evr-
ópusambands-
ins hér í Portú-
gal og því veit
maður alltaf að hveiju maður gengur í
því sambandi."
Reynsla Símonar hjá A. Karlssyni
kom honum til góða þegar hann fór að
huga að vörum til að flytja inn. Nærtæk-
ast var að einbeita sér að tækjum til hót-
el- og veitingareksturs. „Eftir tíu ára
starf hjá góðu fyrirtæki í örum vexti bjó
ég að góðri þekkingu á þjónustu og sölu
til hótel- og veitingahúsa. Það, sem er
ólíkt því sem gerist heima, er að hér er
miklu erfiðara að ná sambandi við þá
sem ráða og stjórna á hveijum stað. Á