Morgunblaðið - 08.06.2001, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 FÖSTUDAGUR 8. JÚNÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Karen Birna Er-lendsdóttir var
fædd á Búðum, Fá-
skrúðsfirði, 2.
febrúar 1928. Hún
varð bráðkvödd á
heimili sínu í
Reykjavík 31. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Erlendur Jónsson,
fæddur 1893, og Jó-
hanna Helga Jóns-
dóttir, fædd 2.9.
1896, þau eru bæði
látin. Systkini henn-
ar eru: Sigurbjörg,
f. 26.7. 1922, Anna, f. 10.7. 1924,
hún er látin, Valdís, f. 29.11.
1929, Elín, f. 9.3. 1932 og Bragi,
f. 20.6. 1937.
Eiginmaður Kar-
enar var Birgir
Árnason, þau
skildu. Börn þeirra
eru: 1) Már Birgis-
son, f. 30.6. 1949. 2)
Jóhanna Helga Dip-
lock, f. 19.6. 1955,
maður David Dip-
lock, þau eiga tvo
drengi, Michael
Diplock og Alex
Diplock. 3) Rakel
Calabrese, f. 12.12.
1959, maður Sal
Calabrese, þau eiga
tvö börn, Stefan
Calabrese og Conrad Calabrese.
Útför Karenar Birnu fer fram
frá Seljakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Í dag er til moldar borin frá Selja-
kirkju kær vinkona og fyrrum vinnu-
félagi, Karen Birna Erlendsdóttir.
Fráfall hennar bar skjótt að.
Hún var fædd og uppalin á Fá-
skrúðsfirði og hafði sterkar taugar til
æskustöðvanna, hennar austfirski
framburður var og sérstakur og
skemmtilegur, orð og orðatiltæki
mörg sérstæð, geymum við í minn-
ingunni. Frásagnir hennar af mann-
lífi fyrir austan og víðar er leið henn-
ar lá, hreint óborganlegar. Hún var
mannvinur og félagi góður, skemmti-
leg og ræðin, hún hafði góða nær-
veru. Ung réðst hún til starfa að Víf-
ilsstöðum en síðar vann hún á Hótel
Borg, er virðing og glæsileiki þess
staðar reis hæst. Var það henni eft-
irminnilegur tími, þar naut hún sín í
starfi.
Hún hafði til að bera elegant fram-
komu og hafði heimsborgaralegt fas.
Eftirtekt vakti hún fyrir sinn með-
fædda glæsileika og tískusýningar-
dama hefði hún verið án nokkurrar
æfingar.
„Ljúft er að láta sig dreyma liðna
sælutíð“, þessar ljóðlínur hafði hún
oft yfir, og getum við sem þekktum
hana best ráðið nokkuð af að minn-
ingar um hið liðna voru henni ávallt
ofarlega í huga. Hún var gjörkunnug
mannlífinu í Reykjavík þess tíma og
kunni frá mörgu að segja.
Sjálfstæð var hún og sjálfstæðis-
kona, þar um varð engu breytt.
Eftir að hún gifti sig og börnin
fæddust eitt af öðru stóð heimili
þeirra við Rauðalæk, en síðar var
flutt í stórt og vandað einbýlishús á
Flötunum í Garðabæ.
Ekki fór hún varhluta af mótlæti í
lífinu, við tóku erfiðleikaár í fjarlægu
landi en um skeið dvöldu þau í Suður-
Afríku, leiddi þar til skilnaðar þeirra.
Ein kom hún heim úr þeirri för og
réðst þá fljótlega til starfa að Reykja-
lundi, var þar hennar heimili og
vinnustaður lengi. Bjó hún í starfs-
mannaíbúðum, en með dugnaði og
sparsemi tókst henni að eignast sína
eigin íbúð, þar hugðist hún eiga mörg
góð ár og athvarf milli þess er hún
dvaldi hjá börnum sínum vestanhafs.
Ánægju hafði hún af að ferðast, fór
í ýmsar ferðir innanlands og með
börnunum ytra. Þá prjónaði hún
lopapeysur í frístundum.
Liðtæk var hún og er við skreytt-
um deildina fyrir jólin, heyrðist þá
oft: „aðeins meira greni, stelpur, fáa
liti en hefðbundið“.
Oft talaði hún um börnin og barna-
börnin í Kanada og fylgdumst við
með uppvexti þeirra en hún sýndi
okkur oft myndir af börnum sínum og
barnabörnum, en þeim unni hún
mjög.
Við minnumst hennar sem hæfi-
leikaríkrar konu er vann störf sín af
natni og samviskusemi og ávann sér
vináttu margra.
Undanfarna mánuði hafði hún sótt
félagsstarf í dagvist eldri borgara við
Vitastíg.
Friður sé með ættfólki og þeim er
næst stóðu Karen Birnu Erlends-
dóttur. Megi ljós friðar og kærleika
lýsa henni á Drottinsbraut.
Þín mæta minning lifir
í muna okkar hér
og heljar hafi yfir
guðs himin augað sér.
Þar blómgast háir hlynir
hins hljóða anda-lands,
þar hittast horfnir vinir
í heimi kærleikans.
(Jakob Jóh. Smári.)
Vinnufélagar á Reykjalundi.
KAREN BIRNA
ERLENDSDÓTTIR
Elsku afi minn, það
er sárt að hugsa til þess
að þú sért farinn frá
okkur. Svona er nú lífið
og tilveran. Það var
gott að koma til afa, hann hafði alltaf
tíma til að hlusta, hann sagði ekki
mikið en þau ráð sem hann gaf mér
reyndust vel. Hann vildi fylgjast með
því sem var að gerast hjá mér og mín-
um. Afi hafði mjög gaman af börn-
unum. Nú í seinni tíð fórum við oft í
garðinn til afa og ömmu, krakkarnir
voru vanir að tala um að fara í garð-
inn til Dodda afa. Að fara í garðinn til
afa og ömmu voru svo sannarlega
gæðastundir. Afi var alltaf að gera
eitthvað, ég fór oft með honum að
vinna, hann var svakalega hraustur
og snöggur. Hann þoldi ekki slór og
það sem ég kann í sambandi við vinnu
það kenndi afi mér. Þó að afi væri bú-
inn að vera í múrverki allan daginn
var hann alltaf hreinn. Ég á svo
margar góðar minningar um afa sem
ég mun geyma í hjarta mér.
Guð gefi mér æðruleysi til að sætta mig
við það sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
Takk fyrir allt.
Heiðar Már og fjölskylda.
Elsku afi, það er sárt að horfa á
eftir þér fara inn í annan heim.
Við vitum að nú líður þér betur –
en við vitum líka að þú hefðir viljað
vera hér lengur, ef heilsan hefði verið
betri.
Þín er sárt saknað. Það verður
ekki eins og það á að vera þegar við
kaupum okkur íbúð og gerum okkur
ÞÓRÐUR
VIGFÚSSON
✝ Þórður Vigfús-son fæddist í
Ólafsvík, Snæfells-
nesi, 20. mars 1919.
Hann lést á hjúkrun-
arheimilinu Skóg-
arbæ 16. maí síðast-
liðinn og for útför
hans fram frá Graf-
arvogskirkju 23. maí
síðastliðinn.
hreiður – að geta ekki
sagt þér frá því og sýnt
þér. En þú verður ef-
laust með okkur og
passar að við gerum
ekkert vitlaust – leið-
beinir okkur.
Þú valdir þér góða
konu, afi, sem hugsaði
vel um þig þegar fór að
halla undan fæti hjá
þér. Nú þegar þú ert
farinn er mikið tóm í
hennar lífi. Við vitum að
það líður ekki sú stund
sem hún hugsar ekki til
þín. Vertu viss um að
hún finnur fyrir þinni góðu sál hjá sér
svo henni líði betur.
Við kveðjum þig í bili, afi. Þú tekur
svo vel á móti okkur þegar okkar tími
kemur.
Guð blessi þig.
Arnaldur, Daði, Sölvi og
Guðríður Kristín.
Þegar tengdafaðir minn Þórður
Vigfússon lést eftir langa og stranga
sjúkdómslegu, var löngum og atorku-
sömum lífsferli lokið. Þórður hafði
verið heilsuhraustur alla sína tíð en
átti við veikindi að stríða síðustu ár.
Sjálfstæði var sterkur og mjög ríkur
þáttur í lífi hans, hann var góður
handverksmaður, hagur smiður og
sjálfmenntaður byggingameistari og
hafði meðfædda verkkunnáttu sem
kom vel fram í þörf hans að skapa.
Sköpunarþörfin er ein af frumhvöt-
um mannsins, Þórður hafi mikið af
henni og kom það fram í nautn hans
við húsbyggingar. Á lífsferli sínum
reisti hann einn og óstuddur ótal íbúð-
arhús auk nokkurra sumarhúsa.
Hann bjó yfir reynslu fagmannsins og
notaði verkþekkingu fornegypta á
mjög hugkvæman hátt þegar hann yf-
irvann þyngdaraflið við húsbyggingar
og reisti þau á eigin spýtur án aðstoð-
ar handlangara eða annarra. Skipti þá
engu hvort um mótauppslátt var að
ræða eða steypuvinnu. Mestan hluta
ævi sinnar vann Þórður við múrverk
og var í essinu sínu þegar hann hafði
góða hrærivél sér við hlið, sement og
sand. Hann vílaði ekki fyrir sér að
rappa loft með handafli einu saman án
þess að blása úr nös enda heilsu-
hraustur og sterkbyggður en áber-
andi var hversu hreinlegur hann var
við vinnu sína, hefði getað múrað í
kjólfötum án þess að á þeim hefði séð.
Honum féll ekki verk úr hendi og leið
best þegar miklar framkvæmdir voru
fyrirliggjandi hjá fjölskyldunni og lá
hann þá sjaldnast á liði sínu ef hann
gat aðstoðað á einhvern hátt.
Þegar við Þorbjörg byggðum húsið
okkar voru þær ófáar stundirnar sem
hann eyddi í það okkur til aðstoðar og
kenndi okkur jafnframt handtökin
við ýmis verk sem okkur voru fram-
andi. Með ómetanlegu framlagi sínu
er hlutur hans í því stór þegar hann
lagði saman nótt og dag til að okkur
tækist að vera tilbúin á tilsettum
tíma fyrir þá iðnaðarmenn sem á eftir
komu. Ég man sérstaklega þau skipti
þegar við höfðum ákveðið að mæta
snemma til vinnu þá var hann iðulega
mættur löngu á undan okkur, hálfn-
aður eða jafnvel búin að ljúka verk-
inu þegar við mættum til leiks. Lýsir
þetta sérstaklega hlýju hjartalagi og
umhyggju hans fyrir fjölskyldu sinni.
Það var með Þórð eins og fleiri af
hans kynslóð að þegar hefðbundinni
launavinnu lauk þá myndaðist tóma-
rúm sem hann fyllti með því að hefj-
ast handa við byggingu sumarhúss
fyrir fjölskylduna austur í Þingvalla-
sveit þá orðin sjötíu og tveggja ára.
Var hann þar við smíðar þegar hann
kom því við þar til heilsan fór að gefa
sig og kraftar þrutu. Hann var mjög
hlýr og barngóður og kunni vel að
meta þegar stórfjölskyldan kom
saman á heimili hans eða í nýja sum-
arbústaðinn við Þingvallavatn.
Tengdaforeldrar mínir fóru ekki
varhluta af sorginni þegar þau ung
misstu fyrsta barn sitt, fimm ára
gamlan son og síðar stúlku og dreng
sem dóu í vöggu. Þessi lífsreynsla
hefur óneitanlega sett mark sitt á
þeirra líf þó þau bæru það ekki á
torg. Hjónabandið var ástríkt og
máttu þau ekki hvort af öðru sjá, til
marks um það er að þá ellefu mánuði
sem Þórður dvaldi á Hjúkrunarheim-
ilinu Skógarborg leið varla sá dagur
að Sigríður sæti ekki hjá honum þann
tíma. Þórðar er sárt saknað af eftirlif-
andi eiginkonu og hans nánustu en
minningin lifir um góðan mann.
Þórður Hall.
Eyjólfur fóstri minn
er látinn í hárri elli á
nítugasta og öðru ald-
ursári. Hann var
Skaftfellingur, fæddur
að Brekkum í Mýrdal sonur Guð-
mundar Eyjólfssonar og Ragnhildar
Stígsdóttur og elstur þeirra barna
sem upp komust.
Eyjólfur fór að heiman og mennt-
aði sig fyrir sunnan og fór í fram-
haldsnám í Danmörku. Eftir kenn-
aranám gerðist hann kennari á
Ísafirði þar sem hann kynntist til-
vonandi eiginkonu sinni, Sigrúnu
móðursystur minni. Hann bjó henni
gott heimili í Hafnarfirði og þar ólu
þau upp tvo mannvænlega syni;
Guðna Ragnar og Þóri Björn, auk
undirritaðs.
Hjá þeim hjónum var ég alinn
upp frá tveggja ára aldri og fram yf-
ir fermingu. Fyrir það skal þakka
enda ekki í kot vísað, því Eyjólfur
bjó fjölskyldu sinni menningarlegt
heimili og með elju og sparsemi
hans var séð fyrir því að aldrei
skorti neitt, en fyllstu aðhaldssemi
gætt, engu að síður.
Hann var góð fyrirmynd, gerði
allt í hófi, var glaður í lund, sann-
gjarn og réttvís og vinur vina sinna.
Þegar fóstra mín varð heltekin af
Alzheimer-sjúkdómnum og varð að
leggjast inn á sjúkrahús, heimsótti
hann hana á hverjum degi þar til yf-
ir lauk.
Hann sinnti börnum og barna-
börnum eindæma vel; mundi afmæl-
isdagana og kom eða hringdi til að
samgleðjast ef nokkur kostur var.
Síðari árin bauð hann allri hersing-
unni árlega á veitingahús og var
manna glaðastur í hópnum sínum.
Eyjólfur var ákveðinn og stefnu-
fastur, jafnaðarmaður fram í fing-
urgóma og glaðsinna og jákvæður
alla tíð. Sennilega hefur hans hái
aldur og skýr hugsun í hraustum
líkama m.a. helgast af þeim lynd-
iseinkennum framar öðru.
Á sumrum var ég í sveit hjá Stígi
bróður Eyjólfs að Steig í Mýrdal.
Þar bjó þá Guðmundur sem sat í
skjóli Stígs yngsta sonar síns. Guð-
mundur afi var af gamla skólanum,
skuldaði engum neitt og lagði ullina
sína inn í Verslunarfélagið í Vík,
ekki í Kaupfélagið. Hann var blind-
ur eins langt sem ég man, farlama
og gekk við tvo stafi og honum féll
samt aldrei verk úr hendi, þeim
gamla, og saumaði yfirbreiðslur yfir
heynálar nágrannabændanna úr
strigapokum og fékk fáeinar krónur
fyrir. Fyrir þær keypti hann kandís,
rúsínur og kex og þegar vel lá á
honum fékk ég; herbergisnautur
hans á sumrin, að njóta þess að
hann opnaði kistuna sína og laumaði
góðgæti að drengnum. Sannarlega
trúr yfir litlu en hélt sinni reisn og
sínu stolti. Skuldaði engum neitt,
kaus alltaf íhaldið og skildi ekki að
yngsti sonurinn kysi Framsókn og
léti skrifa hjá sér í Kaupfélaginu.
Eyjólfur kenndi alla tíð í Hafn-
arfirði utan áranna á Ísafirði og
skamms tíma í Njarðvíkum. Fyrst
við Lækjarskóla og síðari árin í
Flensborg. Hann þótti strangur
kennari en réttsýnn og honum var
gjarnan trúað fyrir erfiðari nemend-
unum sem flestir minnast hans með
jákvæðum hætti.
Hann var ólatur við að koma ung-
lingum til manns. Hann kom á fót
unglingavinnu í Krýsuvík á vegum
bæjarins og stjórnaði henni um
margra ára skeið. Munu margir
eiga minningar um kartöflu- og
rófnarækt á þeim stað, auk þess
sem sund var stundað í heimagerðri
laug í nágrenninu.
EYJÓLFUR
GUÐMUNDSSON
✝ Eyjólfur Guð-mundsson fædd-
ist að Brekkum í
Mýrdal 27. mars
1910. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 29. maí síð-
astliðinn. Útför Eyj-
ólfs fór fram frá
Víðistaðakirkju 8.
júní.
Auk kennslunnar
sinnti hann stjórnmál-
um og félagsmálum í
bænum, var um skeið í
framboði fyrir Alþýðu-
flokkinn og ritstýrði
Alþýðublaði Hafnar-
fjarðar. Fulltrúi barna-
verndarnefndar og
Rauða krossins um
tíma auk þess sem
hann stundaði þýðing-
ar og skrifaði um
kennslumál.
Hann lærði seint að
aka bíl og minnist ég
þess með skelfingu
þegar ég fór eitt sinn með honum og
fóstru minni í ökuferð til Reykjavík-
ur og sat í aftursæti bifreiðarinnar.
Stuttu eftir að komið var til höf-
uðborgarinnar skreið ég niður á gólf
og hélt mig þar meðan martröðin
stóð yfir. Hafði einhverjar afsakanir
fyrir að vera heima, næst þegar
boðið var í bíltúr. Í hálfa öld ók sá
gamli samt án verulegra stórslysa
og hætti ekki að aka fyrr en fyrir
u.þ.b. einu ári að hann sagðist vera
farinn að sjá fjögur framhjól á bíl-
unum sem hann mætti, þá þótti hon-
um komið nóg.
Þegar Eyjólfur neyddist til að
hætta að vinna og var orðinn einbúi,
sá það á að hann var sonur hans föð-
ur síns og engin ástæða til að vera
verklaus. Hann sótti hvert nám-
skeiðið af öðru; í matreiðslu, út-
skurði, bókbandi o.fl. Auk þess sem
hann ferðaðist bæði innanlands og
utan. Hann tók m.a. að sér að koma
upp bókasafni fyrir Hjúkrunarheim-
ilið Skjól í Reykjavík og las þar líka
upphátt fyrir íbúana, og sagði þá
gjarnan við okkur börnin að hann
væri að lesa fyrir „gamla fólkið“ –
en það var margt hvert miklu yngra
en hann sjálfur. Sannaðist þar með
að maður er ekki eldri en manni
sjálfum finnst maður vera.
Mýrdalurinn er í mínum augum
einn fegursti staður á landinu; með
jökulinn á aðra hönd sem hefur um
aldir ógnað byggðinni með vatns-
flóðum og aurburði og hafið á hina
en fjöll og sandar og grænar grund-
ir á milli. Og öll þessi fallega form-
uðu fjöll. Ég hef alltaf öfundað
fóstra minn af að hafa fæðst þarna,
og var samt svo heppinn að fyrir
hans tilstilli eyddi ég átta sumrum á
þessum stað. Þar hef ég staðið
aleinn á fjallstindi á sólríkum degi
og hágrátið yfir fegurð landsins. Nú
getum við grátið yfir því að höfðing-
inn kemst ekki með okkur á ætt-
armótið í Steig í sumar eins og ætl-
unin var. Síðast þegar ættarmót var
haldið var hann fjarverandi, hann
hafði fótbrotnað daginn fyrir ferð-
ina, nú er hann enn fjær en það er
okkar að líta þar við og minnast
hans og gleðjast saman.
Bræður, frændsystkin og vinir,
þannig hefði hann viljað hafa það.
Þórarinn.
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: Í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. Í mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útrunninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.
Skilafrestur
minning-
argreina