Morgunblaðið - 08.06.2001, Blaðsíða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. JÚNÍ 2001 45
✝ Þorsteinn Á.Hraundal fædd-
ist í Gröf á Vatns-
nesi, V-Húnavatns-
sýslu, 12. júlí 1913.
Hann lést 1. júní
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Sigurlaug Guð-
mundsdóttir, ljós-
móðir, f. 23.2. 1885 í
Tjarnarkoti í Mið-
firði, V-Húnavatns-
sýslu, d. 28.3. 1930,
og Ásgeir H.P.
Hraundal, verslun-
armaður, f. 13.6.
1887 í Hraundal Langadals-
strönd í Ísafjarðardjúpi, d. 5.5.
1965. Systkini Þorsteins: Sig-
mundur, Olga, Pálmi, Alfa,
Árni, Óskar, Guðmundur (lát-
inn), Friðþjófur og
Áslaug (látin).
Eiginkona Þor-
steins er Vera Ingi-
bergsdóttir, f.
31.12. 1913 í
Reykjavík. Börn
þeirra: Andrea, f.
10.5. 1941, d. 15.9.
1990, Hrólfur J., f.
20.1. 1944, Þor-
steinn Þ. f. 17.4.
1949 og Ægir Óm-
ar, f. 12.8. 1950.
Þorsteinn var
hárskeri frá 1931
og slökkviliðsmað-
ur á Keflavíkurflugvelli frá
1953 til 1983.
Útför Þorsteins fer fram frá
Grensáskirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 10.30.
Þegar kemur að því að kveðja sína
vini og ættingja úr þessari jarðvist
hrannast upp í hugann hinar ýmsu
minningaperlur sem skjótast um í
kollinum á milli tíma og virðast eins
og örskot þegar horft er um öxl.
Þannig varð mér innanbrjósts í
vinnunni föstudaginn 1. júní sl. þeg-
ar ég fékk upphringingu þess efnis
að Steini frændi hefði þá um morg-
uninn kvatt þessa jarðvist og haldið
til annarra heimkynna. Steini hafði
alla tíð mikið gaman af að ferðast um
heiminn og skoða mannlíf og stað-
arhætti í öðrum löndum og nú er
hann sannarlega lagður upp í ferð til
að kanna önnur sólfögur lönd. Steini
var afar trúaður maður og er ég þess
fullviss að vel hefur verið tekið á
móti honum í nýjum heimkynnum
þar sem hann hefur nú hitt sína sem
þegar eru farnir í sömu ferð.
Steini var mikill heimsmaður og
ég man hvað mér fannst mikið til
þess koma að fá hjá honum „Juicy
Fruit“, svona amerískt tyggjó af
Vellinum. En Steini vann til margra
ára hjá Slökkviliðinu á Keflavíkur-
flugvelli. Hann var sérstakt snyrti-
menni svo eftir var tekið, víðlesinn
og fróður og hafði stálminni. Ég man
í bernskunni þegar hann hringdi
heim og heilsaði hressilega: „Sæl,
frænka!“ Svo spjallaði hann góða
stund áður en hann bað um pabba í
símann. Þá bjuggu hann og fjöl-
skylda hans í Garði í Garðahreppi
sem mér fannst hálfgerð sveit í þá
daga.
Í 20 ár voru þau nágrannar mínir
og minnar fjölskyldu í Stóragerði,
Steini og Vera. í 4 ár bjuggum við í
sömu blokkinni en svo fluttum við
okkur til í götunni. Það var góður
tími þegar við vorum að hittast yfir
kaffibolla og ræða málin. Oftast vildi
Steini reyna að fræða frænku sína
um ættfræði og ég verð að viður-
kenna að það sem ég veit um mínar
framættir er það sem Steini hefur
frætt mig um. Það var gaman að
fylgjast með honum, hvað hann fór
fljótt að tileinka sér tölvunotkun til
að skrá ættfræðina og fleira. Hann
ferðaðist um heiminn í tölvunni
sinni, skoðaði íbúafjölda og staðar-
hætti í hinum ýmsu löndum. Hann
hringdi oft í mig til að bjóða mér að
koma og skoða eitthvað nýtt. Og
þegar Vera mín var að koma í morg-
unkaffi biðu Hanna, Óskar og Krist-
mar eftir því að vita hvað kæmi nú
upp úr veskinu ef hún væri búin að
fara aðeins í Austurver áður en hún
kom. Hún sagði oft að þetta væri
sending frá Steina. Og ef einhver var
veikur var gott að eiga von á Veru
með eitthvað gott í gogginn. Oft kom
hún með handavinnuna sína með sér
og það eru hreinustu gersemar. Það
er gott að eiga góða nágranna og
þessi ár verða aldrei fullþökkuð.
Í 10 ár voum við Steini kórfélagar
í Kirkjukór Grensáskirkju og þótti
mér afar vænt um að eiga þessi ár
með honum þar. Hann mætti alltaf
fyrstur alla sunnudaga og á allar æf-
ingar og var alltaf búinn að taka til
þær nótur og annað efni sem til
þurfti hverju sinni, þegar við hin
mættum. En okkur líkaði ekki alltaf
kaffið sem hann bjó til, því það var
gjarnan rótsterkt svo það var varla
drekkandi og þá var oft hlegið og
sagt að nú hefði Þorsteinn verið að
trekkja. Steina þótti afar vænt um
kirkjuna okkar og eftir að hann
hætti að syngja með okkur kom
hann eins oft og hann gat til messu
og fór með okkur í ferðalög og tók
þátt í skemmtunum og öðru með
okkur. Ég vil nota þetta tækifæri og
þakka honum fyrir hönd okkar allra
í kirkjukórnum og ég veit að ég get
þakkað fyrir hönd organistans og
þeirra sem eru hættir, fyrir allar
góðar stundir sem við áttum saman í
Grensáskirkju.
Að lokum sendi ég þér, elsku Vera
mín, og fjölskyldu þinni allri mínar
bestu samúðarkveðjur og óska ykk-
ur öllum blessunar Guðs á þessum
tímamótum.
Við vitum öll að Hann vakir yfir
okkur, styrkir okkur og blessar á
erfiðum stundum. Góðar minningar
eru geymdar og verða aldrei frá
okkur teknar.
Elsku Steini, hafðu þökk fyrir allt
og allt og góða ferð til æðri heim-
kynna.
Þín frænka,
Kristín Hraundal.
Þorsteinn hóf snemma störf sem
lutu að veru Varnarliðsins á Íslandi.
Hann starfaði á vegum Íslenskra
verktaka við byggingu radarstöðva
úti á landi. Hann sagði undirrituðum
oft frá þeirri vinnu og erfiðleikum
við veður og akstur með efni um
brattar brekkur. Ungur hitti ég Þor-
stein (Steina) í gömlu flugstöðinni á
Keflavíkurflugvelli sem þá var einn-
ig gistihótel fyrir farþega, hann var
þar meistari við rakarastörf ásamt
fleirum og gekk vel. Seinna unnum
við saman við akstur fyrir herinn
þar til að lokum við urðum báðir
slökkviliðsmenn. Það var gaman að
Steina, hann var mjög fróður og létt-
ur í lund, hafði frá mörgu að segja.
Þar sem hann var rakarameistari
klippti hann okkur alla á vaktinni og
var þá oft skemmtilegt. Hann þótti
góður skákmaður og var í raun fjöl-
hæfur, söng vel, lék með Sinfóníu-
hljómsveit Íslands á óbó, einn af
fyrstu Íslendingum sem það gerðu,
var mjög handlaginn og mikið
snyrtimenni. Þorsteinn kom fyrir
sjónir sem aðalsmaður, hann bar sig
mjög vel. Alla tíð var Steini öðrum til
fyrirmyndar í einkennisfötum, það
var ótrúlegt hvað hann gat unnið við
viðhald slökkvitækja og önnur störf,
glerfínn í dökkum fötunum allan
vinnudaginn og sáust aldrei á honum
óhreinindi. Þorsteinn var mjög ag-
aður að eðlisfari, fór í einu og öllu
eftir þeim siðum sem ríktu og sá til
þess að aðrir gerðu það líka. Minn-
ingin um þennan heiðursmann mun
lengi lifa en nú er hann farinn há-
aldraður. Hann var eiginlega aldrei
gamall að sjá heldur virðulegur,
grannur og teinréttur. Þegar hann
kom í slökkvistöðina í desember síð-
astliðnum hitti ég Steina í síðasta
skipti er við vorum við vígslu Kap-
ellu slökkviliðsins. Það voru forrétt-
indi að kynnast Þorsteini Hraundal.
Seint mun ég gleyma þessum manni;
þótt langt sé liðið síðan hann lauk
störfum lifir minningin ljós. Ég er
ekki frá því að hann hafi haft sam-
band við mig á óútskýranlegan máta
um hvítasunnuna, að minnsta kosti
kom hann upp í huga mínum og ég
ákvað að hafa samband, en áður en
það varð sá ég að hann var látinn. Ég
læt þessum línum mínum nú lokið.
Blessuð sé minning þín Þorsteinn
Hraundal og Guð blessi Evu konuna
þína og veiti henni og börnunum
styrk í sorginni.
Haraldur Stefánsson.
Þorsteinn Hraundal er látinn,
góður maður og traustur vinur hefur
kvatt í hinsta sinn. Blessuð veri
minning hans.
Leiðir okkar Þorsteins lágu sam-
an í Grensáskirkju, en þar var hann
mjög virkur í starfi kirkjunnar og
þau hjónin Þorsteinn og frú Vera
létu sig aldrei vanta í guðsþjónustur
og annað, sem kirkjan bauð uppá.
Fyrir sóknarprest er mikilvægt,
að góður meðhjálpari, organisti og
kirkjukór séu til staðar við helgihald
og aðrar athafnir kirkjunnar. Allt
var þetta í góðu lagi í Grensáskirkju,
þar sem þeir voru Sverrir Sigurðs-
son meðhjálpari, Árni Arinbjarnar-
son organisti og Þorsteinn Hraundal
söng um langt árabil í kirkjukórnum
og lét sig aldrei vanta. Alltaf kom
Þorsteinn vel tímanlega áður en
messan hófst og tók þá til messu-
skrá, nótur og sálmabók og lagði á
stól hvers kórfélaga. Þetta gerði
Þorsteinn af mikilli nákvæmni og
samviskusemi, enda var hann
snyrtimenni og vildi hafa röð og
reglu á hlutunum. Og sjálfur var
Þorsteinn sannur „sjentilmaður“ og
það var reisn yfir honum.
Þorsteinn var trúmaður góður,
biblíufróður og hann sótti mikið
Biblíulestrana okkar. Hann hafði
sínar skoðanir og við ræddum oft
saman um eilífðarmálin og ekki vor-
um við alltaf samála. Þorsteinn hafði
mikinn áhuga á ættfræði og hafði
sótt námskeið í þeim fræðum. Og
þótt hann væri kominn vel á efri ár,
tileinkaði hann sér tölvutæknina.
Naut ég þess vel, því að með hjálp
þeirrar tækni rakti hann föðurætt
mína allt aftur til Haraldar hilditönn
Danakonungs! Þorsteinn var hafsjór
af fróðleik og veitti mér vel, einkum í
ættfræðinni og þar vil ég sérstak-
lega þakka honum.
Nú þegar Þorsteinn Hraundal
kveður, vil ég þakka honum trausta
vináttu, gott og ánægjulegt samstarf
öll árin í Grensáskirkju, það var mér
ómetanlegt. Við Inga sendum eig-
inkonu hans frú Veru Ingibergsdótt-
ur og afkomendum öllum innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Halldór S. Gröndal.
ÞORSTEINN Á.
HRAUNDAL
✝ Páll Stefánssonfæddist á Mýrum
við Hrútafjörð 6.
mars 1918. Hann lést
á Sjúkrahúsinu á
Hvammstanga 25.
maí síðastliðinn. For-
eldrar Páls voru
Stefán Ásmundsson
og Jónína Pálsdóttir.
Systkini hans voru
Ingibjörg Ásta, f.
1917, d. 1998, Ása
Guðlaug, f. 1925,
Helga Fanney, f.
1926 og Erla, f. 1929.
Páll bjó alla sína
ævi á Mýrum. Fyrstu búskaparár-
in bjó hann í félagi við foreldra
sína, en eftir fráfall þeirra bjó
hann einn. Páll var gangnastjóri á
Núpsheiði um áratugaskeið, í
sóknarnefnd Mel-
staðarkirkju um
tíma og í kirkjukór
Melstaðar- og Stað-
arbakkasókna um
árabil. Hann var
einn af stofnendum
karlakórsins Lóu-
þræla árið 1985 og
um nokkurra ára
skeið félagi í honum.
Páll hafði í mörg ár
með höndum forð-
agæslu í Ytri-Torfu-
staðahreppi ásamt
ýmsum öðrum trún-
aðar- og félagsstörf-
um í sinni sveit. Páll var ókvæntur
og barnlaus.
Útför Páls fer fram frá Melstað-
arkirkju í Miðfirði í dag og hefst
athöfnin klukkan 16.
Páll á Mýrum er allur. Langur
dagur er liðinn, lokið er miklu dags-
verki. Holdgervingur hörkunnar og
seiglunnar hefur nú vikið af velli eftir
langa viðdvöl á ,,Hótel Jörð“. Hann
hefur á langri lífsleið staðið af sér
mörg hretviðri, bæði í búskapnum en
þó ekki síst varðandi eigið heilsufar.
Boðaföll veikinda brotnuðu af all-
nokkrum þunga á honum á áttræð-
isaldri og bylgjurnar virtust á köfl-
um færa hann í kaf. En þá kom
seiglan til skjalanna og það sýndi sig
best í þessum veikindum að það var
aldrei til í Páls huga að gefast upp
þótt á móti blési. Ærnar voru ofar
öllu, búskapurinn skyldi stundaður
áfram því hjörðin þurfti vissulega á
hirði sínum að halda.
Við bræður kynntumst Páli fyrst
að einhverju marki fyrir um fimmtán
árum. Þá fórum við að rétta honum
hjálparhönd við búskapinn, allt eftir
því hvað árstíðirnar kölluðu á. Sauð-
burður á vorin, heyskapur á sumrin
og göngur á haustin. Þessi þrjú atriði
voru einnig þrjú uppáhaldsumræðu-
efni Páls og undir og yfir og allt um
kring sveimaði veðrið, sem skipti
auðvitað máli í sambandi við öll þessi
atriði. Við minnumst stundanna í eld-
húsinu á Mýrum þegar hljómaði í út-
varpinu að loknum hádegisverði og
fréttum frá ,,útvarpi Reykjavík“:
,,Þetta er á veðurstofu Íslands, veð-
urspá“. Páll þagnaði í miðri setningu
og viðstaddir skildu fyrr en skall í
tönnum og létu hvorki hósta né stunu
frá sér fara. Þetta var sem heilög
stund. Páll sat við endann á borðinu,
hélt kaffibollanum í hægri hendi og
óbleyttum sykurmola í þeirri vinstri.
Hann horfði beint fram undir veð-
urskeytunum, drap tittlinga öðru
hvoru og brá brúnum niður á við ef
spáin var slæm og fussaði. Hins veg-
ar léttist á honum brúnin ef spáin var
góð og hann gerði glettu. Raunar var
alltaf stutt í glettnina hjá Páli hvort
sem útlitið var bjart eður ei.
Páll var góður húsbóndi, gerði
vissulega kröfur til vinnufólks síns
en aldrei óraunhæfar kröfur. Hann
hafði ekki mörg orð um það sem gera
þurfti og verður seint talinn marg-
máll maður. En hann var góður mað-
ur og vildi þeim vel sem hann um-
gekkst. Það var ætíð góður hugur
sem bjó að baki því sem hann sagði
og gerði.
Við bræður þökkum honum fyrir
samfylgdina og samstarfið á undan-
förnum árum og biðjum Guð að
blessa minningu hans.
Gísli G. Magnússon,
Magnús Magnússon.
PÁLL
STEFÁNSSON



    


 







   



    
 

   

  
  
 !   "

   #$% 
 & '% ()%%

 
  ()%%

" * *+ ,
!
 " 

-.
/0122 

  

3% %

# $
%   
  
&



"
 '!$
  
)    *+,,
!
 $   
     
 34  ()%% ,
!
 " 
5 262
.&0122 

4 7.7 ' 4 

 %% !  ( +%8



#   "
 %
- "

 
*. "
&
 $  $



"  !/!  0 $
    4 (    ()%% ,
EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: Í sunnudags- og
þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. Í miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útrunninn eða eftir að útför hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu greina, þótt þær berist á réttum tíma.
Skilafrestur minningargreina