Morgunblaðið - 08.06.2001, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. JÚNÍ 2001 47
✝ GuðmundurMagnússon fædd-
ist að Haga í Sandvík-
urhreppi 1. október
árið 1918. Hann lést á
Landsspítalanum í
Fossvogi 31. maí síð-
astliðinn. Guðmund-
ur var sonur
hjónanna Magnúsar
Árnasonar og Sigur-
borgar Steingríms-
dóttur. Systkini Guð-
mundar voru :1)
Ágústa Magnúsdótt-
ir, hálfsystir, var hús-
móðir á Eyrarbakka,
fædd 28. ágúst 1905, dáin 3. júlí
1996. 2) Ólafur G. Magnússon,
símaverkstjóri, lengst af búsettur
á Selfossi, fæddur 2. mars 1916,
dáinn 25. janúar 1975. 3) Stein-
grímur Magnússon, símamaður,
lengst búsettur í Reykjavík, fædd-
ur 3. október 1922, dáinn 17. júní
1977.
Guðmundur var ógiftur og
barnlaus. Guðmund-
ur lærði trésmíði á
Eyrarbakka og vann
við þá iðn alla tíð.
Hann vann um tíma
hjá breska hernáms-
liðinu í Reykjavík og
síðan hjá trésmíða-
fyrirtækinu Stoð.
Hann, ásamt nokkr-
um félögum sínum,
stofnaði trésmíðafyr-
irtækið Við og þar
vann hann upp frá
því. Guðmundur
byggði sér íbúðarhús
við Bólstaðarhlíð í
Reykjavík ásamt Jóhannesi Guð-
mundssyni vinnufélaga sínum og
þar bjó hann, fyrst með foreldrum
sínum og bróður og síðan með
móður sinni þar til hún lést. Síð-
ustu 14 árin bjó hann í þjónustu-
íbúð í Bólstaðarhlíð 45 í Reykjavík.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Háteigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Kær fjölskylduvinur og frændi
er kvaddur í dag. Með fáum orðum
viljum við hjónin og fjölskylda
okkar þakka honum samfylgdina
um áratuga skeið og minnast allra
samverustundanna í blíðu og
stríðu.
Um árabil var Guðmundur í
föstu fæði hjá okkur hjónum svo
segja má að hann hafi verið einn af
fjölskyldunni. Guðmundur var vin-
ur vina sinna; traustur og áreið-
anlegur. Alltaf var hann boðinn og
búinn að rétta hjálparhönd ef eitt-
hvað bjátaði á og hann gat á ein-
hvern hátt veitt liðsinni sitt.
Guðmundur fæddist í Haga við
Selfoss og ólst upp á Eyrarbakka.
Ungur fór hann að vinna fyrir sér
og var í sumarvinnu í Kaldaðar-
nesi og lærði þar öll sveitaverk.
Hann fór þegar hann hafði aldur
og þroska til í trésmíðanám í Tré-
smiðju Eyrarbakka. Seinna fluttist
hann með fjölskyldu sinni til
Reykjavíkur og átti þar heimili æ
síðan. Hann vann hjá Byggingar-
félaginu Stoð og síðustu starfsárin
hjá Olíufélaginu Skeljungi. Hann
giftist aldrei en hélt heimili með
móður sinni, eftir að bræður hans
stofnuðu sín heimili og reyndist
henni stoð og stytta meðan hennar
naut við. Hann keypti íbúð hjá
byggingarfélagi í Bólstaðarhlíð 45
og þar bjó hann síðustu árin.
Hann var vandvirkur í öllum
sínum störfum og vildi hafa allt
traust og haldgott er hann lagði
gjörva hönd á. Síðustu árin vann
hann að útskurði og skar út marga
fagurgerða hluti, aðallega klukkur.
Alltaf lágu rætur Guðmundar til
Eyrarbakka og hann var ólatur að
skreppa með okkur hjónin og fjöl-
skylduna þangað. Þegar við hjónin
komum okkur upp litlu sumarhúsi
þar, þá kom hann á hverju sumri
og var hjá okkur orlofsnæturnar.
Við hjónin söknum vinar í stað
og nú getum við ekki lengur von-
ast eftir Gumma í heimsókn. Hann
þurrkar ekki lengur af sér á mott-
unni fyrir framan dyrnar og segir:
„Það er bara gamli flakkarinn.“ Og
svo var komið inn og rætt um allt
milli himins og jarðar og sagðar
sögur úr fortíðinni og málefni
dagsins reifuð.
Við kveðjum Gumma með sökn-
uð í huga og biðjum honum bless-
unar á landi lifenda. Mágkonum
hans og ættingjum sendum við
samúðarkveðjur og kveðjum með
orðum sálmaskáldsins:
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem)
Guðrún og Ólafur.
Kæri frændi. Nú þegar komið er
að leiðarlokum viljum við systkinin
þakka þér samfylgdina. Þú hefur
gefið okkur margar dýrmætar
minningar sem á þessari stundu
líða um hugann. Frá því við fyrst
munum eftir okkur varst þú
frændinn sem svo oft heimsóttir
okkur. Fyrst með ömmu með þér
og síðan eftir að hún dó varst þú
gjarna einn á ferð. Fáa þekkjum
við sem voru ötulli að rækta
frændsemi og góðvild í garð ann-
arra. Alltaf varstu boðinn og búinn
að rétta okkur hjálparhönd ef þú
áttir þess kost. Eftir að við systk-
inin uxum úr grasi og stofnuðum
okkar fjölskyldur hélstu áfram að
koma í heimsókn og sýndir börn-
unum okkar barnabörnum og mök-
um jafn mikla ræktarsemi og okk-
ur. Mörg voru símtölin sem þú
hringdir til að heyra hvernig gengi
og þá var auðheyrt að þú gladdist
þegar okkur gekk vel á sama hátt
og þér þótti miður að heyra ef eitt-
hvað bjátaði á. Flest okkar bjuggu
í Reykjavík og þá voru hæg heima-
tökin að líta inn og heilsa upp á
hópinn en jafnvel þó um langan
veg væri að fara var heimsókn þín
út á land árviss viðburður meðan
heilsan entist.
Við vitum raunar að hjálpsemi
þín og dugnaður náði langt út fyrir
fjölskylduna. Margir nutu velvild-
ar þinnar og handlagni og mörg
eru handtökin sem ýmsir, jafnvel
þér með öllu óvandabundnir, eiga
nú að þakka og mörg eru þau hús-
in í henni Reykjavík sem þú og
þínir vinnufélagar hafa unnið að.
Ég veit að þú varst góður fagmað-
ur og margir ungir menn stigu sín
fyrstu skref út á vinnumarkaðinn
hjá ykkur félögum. Ég veit einnig
að þessir menn minnast þín með
þökk og virðingu nú þegar þú hef-
ur horfið okkur á braut að sinni.
Þú fylgdist gjarna með þessum
mönnum úr fjarska og gladdist
þegar þeim gekk vel.
Gummi frændi, eins og við
systkinin og börnin okkar kölluð-
um hann alltaf, var maður skap-
festu og ákveðni ef því var að
skipta. Hann hafði ákveðnar skoð-
anir á mönnum og málefnum og
var ófeiminn við að láta þær í ljós.
Hann gat jafnvel átt það til að
heimsækja ráðandi menn og láta
þá heyra hvað honum fannst, bæði
ef honum 2 líkaði vel og eins ef
honum líkaði miður og var þá
tilbúinn að segja hvernig honum
fannst að gera ætti hlutina. Hann
var eindreginn stuðningsmaður
þess að menn öfluðu sér þekk-
ingar. Honum fannst þó, að til
þess að menn gætu orðið gjald-
gengir á sínu verksviði, þyrfti
fleira til en skólagönguna eina og
taldi að til þess að hún kæmi að
gagni þyrftu menn að vinna við
sína grein undir stjórn reyndra
manna. Slíkt gerði menn víðsýnni
og hæfari til að horfa á hlutina í
víðara samhengi en skólabókin ein
gerði mönnum fært.
Það má segja að hann hafi verið
af gamla skólanum. Hann var alinn
upp, eins og flestir á hans aldri við
að þurfa að bjarga sér sjálfur, var
af þeirri kynslóð sem fæddist ekki
með silfurskeið í munni og var
tilbúinn til að vinna langan vinnu-
dag til að þurfa ekki að vera upp á
aðra kominn og geta bjargað sér
og sínum. Jafnvel þegar hann
hafði látið af störfum við fyrirtæki
sitt hélt hann áfram að létta undir
með fólki þegar til hans var leitað.
Hann fann sér áhugamál að fást
við sem ekki hafði unnist tími til
að sinna fyrr og margir eiga nú
haglega gerða útskorna smíðis-
gripi eftir hann heima í stofu hjá
sér.
Nú þegar komið er að leiðarlok-
um viljum við systkinin, fjölskyld-
ur okkar og börn ásamt móður
okkar þakka allt sem þú hefur fyr-
ir okkur gert. Við gleðjumst í
hjarta okkar yfir því að þú hélst
nokkuð góðri heilsu þar til síðustu
daga lífs þíns. Líf þitt var ekki,
fremur en flestra okkar, laust við
áföll og ágjafir en við sem eftir lif-
um erum betri manneskjur af sam-
vistunum við þig kæri frændi.
Guð blessi minningu þína.
Sigurður Emil, Sigmar,
Hrefna, Auður, börn og
barnabörn.
Á síðust fimmtíu árum hefur allt
breyst í þjóðfélagi okkar. Verk-
menning hefur breyst með tilkomu
tæknivæðingar og lífsskilyrði þjóð-
arinnar batnað. Sú kynslóð smiða
sem Guðmundur Magnússon til-
heyrði upplifði byltingu í verk-
menningu sinni. Eitt er þó sem
eftir stendur, að sönn verkmenn-
ing felur í sér að vanda sig við
verk sitt.
Ég var svo lánsamur að fá að
nema iðn mína undir handleiðslu
þeirra sem gerðu að aðalsmerki
sínu að skila góðu verki. Guð-
mundur Magnússon var einn af
þeim. Hann var góður smiður, sér-
staklega iðinn og ósérhlífinn.
Hann var glöggur og útsjónarsam-
ur, hvort sem fengist var við móta-
smíði eða innréttingar. Ekki voru
stórir byggingarkranar eða raf-
magnsverkfæri til að létta mönn-
um vinnuna eins og nú er. Vinnan
byggðist fyrst og fremst upp á
mikilli útsjónarsemi og seiglu.
Guðmundur barðist úr fátækt
kreppuáranna, lærði til smíða á
Eyrarbakka en fór til Reykjavíkur
á stríðsárum. Sagði hann mér
ýmsar sögur af þeim viðbrigðum
sem hann upplifði og vinnu sinni á
stríðsárunum þar sem ungir menn
fengu borgað í peningum. Hann
vann hjá trésmíðafyrirtækinu Stoð
hf. sem var umsvifamikið fyrirtæki
á þeim tíma. Þar kynntist hann
góðum félögum sem stofnuðu Tré-
smíðafélagið Við sf. árið 1956. Það
voru Jóhannes Guðmundsson, Þór-
hallur Jónsson, Karl Guðbrands-
son og Þorsteinn Gunnarsson. Að-
eins tveir fyrstnefndu eru eftir af
hópnum og sjá nú á bak tryggum
félaga.
Verkstæði byggðu þeir á
Kringlumýrabletti 26, við Háaleit-
isveg, en síðar fluttu þeir það í
Síðumúla 11 þar sem það er enn
starfrækt af Jóhannesi og Þórhalli.
Guðmundur hætti að vinna við tré-
smíðar upp úr sjötugsaldri.
Margt breytist í tímanna rás en
sumt ákaflega hægt sem betur fer.
Á það við um dyggðir manna.
Dugnaður og hjálpsemi hefur ein-
kennt þá kynslóð sem Guðmundur
tilheyrði. Ekki vildi hann skulda
nokkrum manni eitt né neitt. Hann
var einnig ákaflega hófsamur og
nægjusamur. En hjálpsamur var
hann ef til hans var leitað. Hann
kvæntist ekki en annaðist móður
sína til margra ára. Reyndist
henni vel sem og öðrum ættingjum
og vinum.
Guðmundur hafði mikla ánægju
af að ferðast. Margar frásagnir
hans voru eftirminnilegar af ferð-
um hans heima og erlendis. Um
landið sitt var hann með afbrigð-
um eftirtektarsamur og stálminn-
ugur á staðhætti og fólk. Hann
ferðaðist einnig nokkuð um Evr-
ópulönd og á tímabili fór hann
nokkuð reglulega með millilanda-
skipum og hafði ómælda ánægju
af. Guðmundur fylgdist vel með
allri þjóðmálaumræðu, hafði sterk-
ar og ákveðnar skoðanir á mönn-
um og málefnum og lá ekki á skoð-
unum sínum ef því var að skipta.
Fannst oft vera illa farið með al-
mannafé og ráðamönnum mislagð-
ar hendur.
Guðmundur var fagurkeri á
góða smíðisgripi. Á seinni árum
hafði hann mikla ánægju af margs
konar útskurði. Hillur, klukkur,
ramma og margt fleira sýndi hann
mér á ýmsum vinnslustigum hin
síðustu ár. Í útskurðinn lagði hann
sömu vandvirknina og einkenndu
hann að ógleymdri iðninni. Hann
lagði síðustu hönd á smíðisgripi
fyrir sýningu í Bólstaðarhlíð þann
27. maí sl. og var því samkvæmur
sjálfum sér, að láta sér aldrei verk
úr hendi falla.
Vinnufélagar kveðja Guðmund
Magnússon með þakklæti fyrir
áratuga tryggð og samvinnu sem
aldrei bar skugga á. Blessuð sé
minning hans.
Guðmundur Þórhallsson.
Það er víst alltaf þannig að
dauðinn kemur manni ætíð í opna
skjöldu. Þó maður viti svo sem að
enginn lifir að eilífu, þá er maður
einhvern veginn aldrei undir hann
búinn. Svo er það líka oftast þann-
ig að maður er ekki fyllilega tilbú-
inn til þess að samþykkja það að
viðkomandi aðili falli frá, þó það sé
það eina sem maður getur verið
viss um að kemur örugglega til
með að gerast í lífi allra. Þetta á
um margt við mig, og þær hugs-
anir er brjótast um í mér eftir að
ég fékk þær fregnir að Gummi
frændi væri dáinn.
Það er svo margt sem hann
hefði getað frætt mig um, þau eru
svo mörg orðin sem ósögð voru.
Það er alltaf eitthvað sem maður
átti eftir að gera. En svona á mað-
ur ef til vill ekki að hugsa.
Kannski er betra að hugsa til þess
sem maður hlýtur sem arfleifð af
kynnum manns af honum heldur
en að velta sér upp úr því sem
aldrei varð. Við það kemur sólin
upp á nýjan leik og það birtir upp í
annars dimmu hugskoti mínu.
Allt sem ég hefi fengið frá hon-
um er af hinu góða. Allar minning-
arnar sem ég hefi af honum eru
umluktar því góða sem einkenna
ætti hvern mann. Meira að segja
er ég heimsótti hann á spítalann,
ásamt Eddu og ömmu var þetta að
finna, og það þrátt fyrir það að
hann væri ófær um að tala. Það
var bara einhver góðmennska sem
geislaði af honum, og ég vildi
gjarnan taka mér til fyrirmyndar.
Nú var lífi mínu þannig háttað
að ég kynntist aldrei afa mínum
bróður Gumma og nafna mínum.
Hann var látinn áður en ég leit
dagsins ljós. Eigi að síður finnst
mér sem ég hafi á vissan hátt
kynnst honum. Það er Gumma að
þakka. Sögur herma að afi hafi
verið afskaplega góður maður. Og
efast ég ekki um að það sé allt
sannleikanum samkvæmt. En eins
og mér er tíðrætt um þá var
Gummi einnig góður maður, svo
mér finnst sem hann hafi í raun
verið á vissan hátt staðgengill afa
míns, og ég hafi eftir allt hálfpart-
inn kynnst honum.
Til þín. Nú ertu farinn í þína
hinstu ferð. Og ég veit svo sem
ekki hvort þú kemur til með að fá
eitthvað veður af þessum orðum
mínum þar sem þú ert núna, eða
nennir yfir höfuð að velta þér upp
úr þessum aumu orðum, en ef svo
er, þá vil ég þakka þér fyrir allt,
og svo bið ég að heilsa öllum.
Kveðja,
Ólafur Guðsteinn.
GUÐMUNDUR
MAGNÚSSON
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
12 

  "  "0
    (
"0
  ""

9:

2
0122 

   ;<



#   " 3  
&



"
  
 " 
**    *33,
9)  =%!

: % 9)  "

5 %7 9)  "

 4 9)  ()%%

: >) 9)  "

%  '"

" * *+ ,