Morgunblaðið - 30.06.2001, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 LAUGARDAGUR 30. JÚNÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Jæja, elsku vinurinn minn. Nú ert
þú farinn í ferðina sem bíður okkar
allra. Veturinn var langur og dimmur
og margar orustur háðar á því tæpa
ári sem liðið er frá slysinu 7. ágúst
síðastliðinn. Það var barist, – þú
barðist, foreldrar þínir börðust,
læknar og hjúkrunarlið börðust.
Allir sannar hetjur, en þú stærst.
Æðrulaus, með fallegu brúnu augun
þín, lástu í rúminu þínu, ófær um að
tjá þig og stjórna hreyfingum þínum.
Höfuðmeiðslin voru of mikil. En nú
er öll þraut á bak og burt. Það er
komið sumar á litla landinu okkar og
blómin á flötinni fyrir utan gluggann
á sjúkrastofunni þinni á Líkn kinka
kolli í blænum með daggartár á kinn.
Ég kveð þig líka, elsku frændi minn,
og þakka þér samverustundirnar á
liðnum mánuðum. Nú fáið þið fóst-
bræðurnir að hittast aftur , Sturla og
þú.
Elsku Jónsi og Hófí. Ætli nokkuð í
þessum heimi sé erfiðara en að missa
barnið sitt. Einkasoninn efnilega.
Orð verða hjóm þegar maður vill tjá
samhug af veikum mætti. En Jón
Börkur með brosið bjarta verður
alltaf hjá okkur.
Óli Hilmar frændi.
Það er erfitt að sætta sig við þegar
ástvinur manns deyr langt um aldur
fram. En maður verður að taka því
eins og öðrum hindrunum lífsins og
minnast þess dýrmæta tíma sem
gafst.
Ég verð ævinlega þakklát fyrir
það að hafa kynnst Nonna og hafa átt
ógleymanlegar stundir með honum.
Nonni var strákur sem maður gleym-
ir aldrei. Hann var ávallt hress og
kátur og með hjarta úr gulli. Mér
þótti mjög vænt um vináttu hans og
fann til öryggis í návist hans. Nonni
var líka mikið fyrir að passa upp á
vinkonur sínar og gátum við alltaf
leitað til hans með vandræði okkar.
Ég minnist þess með bros á vör þeg-
ar Nonni bauð mér eitt sinn upp á
pulsu og súkkulaði. Meðan ég beið
eftir pulsunni byrjaði ég að gæða
mér á súkkulaðinu. Nonni var stór-
hneykslaður á mér að hafa byrjað á
eftirréttinum.
Hann reif af mér súkkulaðið og ég
fékk það ekki tilbaka fyrr en ég var
búi n að klára pulsuna. Nonni passaði
ekki einungis upp á vinkonur sínar
heldur reyndi að kenna okkur
mannasiði líka. Hetjuleg barátta og
styrkur Nonna undanfarið ár var
aðdáunarverður. En 16. júní var
komið að leiðarlokum og Nonni
kvaddi okkur. Elsku Nonni, ég vil
þakka þér fyrir allt saman, en þó sér-
staklega fyrir að hafa verið sá maður
sem þú varst. Ég vil votta Jónsa, Hófi
og stelpunum mína dýpstu samúð,
ykkar missir er mikill.
Aðalbjörg.
Elsku Nonni minn!
Ég trúi ekki að þú sért farinn og ég
fái aldrei að hitta þig aftur í þessu lífi.
Þú varst svo góður og skemmtilegur
og manni leið vel í návist þinni.
Lífið er svo ósanngjarnt, en ég veit
að núna líður þér betur. Kannski
kemurðu og heimsækir mig í draumi
og segir mér hvernig er hinum meg-
in.
Elsku Jón Börkur, heimurinn er
fátækari án þín.
JÓN BÖRKUR
JÓNSSON
✝ Jón BörkurJónsson fæddist
í Reykjavík 24.
janúar 1983. Hann
andaðist á líknar-
deild Landspítalans
í Kópavogi 16. júní
sl. eftir rúmlega 10
mánaða baráttu við
afleiðingar flug-
slyssins í Skerja-
firði. Útför Jóns
Barkar fór fram frá
Fossvogskirkju 26.
júní sl.
Einn er maðurinn veikur
en með öðrum sterkur.
Einmana huga þrúgar
þarflaus kvíði.
Ef vinur í hjarta þitt horfir
og heilræði gefur
verður hugurinn heiður
sem himin bjartur
og sorgar ský
sópast burt.
(J.G.Herder.)
Ég bið að heilsa
Stulla.
Guð varðveiti og
styrki foreldra, systur
og aðra aðstandendur
elsku Nonna. Með ástar- og saknað-
arkveðju,
Sólveig Heiða.
Það var vorið 1997 er okkur bárust
boð að búið væri að finna handa okk-
ur vinnumann er héti Jón Börkur og
var hann úr Reykjavík. Þótti vissara
að halda til fundar við strák áður en
hann kæmi og vita hvað vekti fyrir
honum og þá sérstaklega hvort hann
væri að fara að boði foreldra sinna
eða hvort hann kæmi sjálfviljugur.
Var hann sjálfstraustið uppmálað og
sagði þetta vera algerlega sinn vilja
að kynnast sveitastörfum. Það var
svo að kveldi dags nokkru síðar að
foreldrar hans komu með hann í
dvölina. Siggi hafði þá ekki séð hann
og var alltaf að bíða eftir að lítill
óþroskaður 14 ára strákur kæmi út
út bílnum en þess í stað komu þrír
fullorðnir, þar á meðal ungur glæsi-
legur maður.
Jón bóndi eins og hann var kall-
aður af vinum sínum hér undir Eyja-
fjöllum er að öðrum ólöstuðum best
gerði drengur, sem við höfum
kynnst.
Hann var fríður piltur svo eftir var
tekið, hávaxinn, sterklegur og svip-
fallegur. Hann hafði að sama skapi
mikla mannkosti til að bera, sam-
viskusamur, duglegur, gáfaður og
góðhjartaður.
Hann kom til okkar í sveit 14 ára
og var í tvö sumur. Á þeim aldri eru
að hefjast umbrotatímar hjá mörgu
ungmenninu. Jón bóndi var hins veg-
ar heilsteyptur persónuleiki, vel upp
alinn og tók þessum breytingum með
ró. Þó örlaði á ólgu í blóðinu. Hann
vildi reyna eitthvað nýtt, kominn
undan verndarvæng foreldranna.
Hleyptum við honum af stað eftir fyr-
irlestur um gætni. Þeim fyrirlestri
var vel tekið og það sem meira var að
hann fór eftir þeim ráðleggingum,
sem hann fékk. Hann var traustsins
verður. Eftir stutta dvöl var hann
farinn að keyra dráttarvél, mjólka
kýr og sinna öðrum störfum eins og
alvanur sveitastrákur og hlaut fyrir
vikið viðurnefnið „bóndi“. Það var
reyndar sama hvað hann var beðinn
um hann gerði það allt með glöðu
geði og þægð. Við munum ekki eftir
því að hann hafi maldað í móinn eða
skipt skapi. Meira að segja þótti hon-
um ekki tiltökumál að vinna verkin
innanhúss og passa börn. Hver bóndi
prísar sig fyrir svo fjölhæfan vinnu-
mann og grunar okkur að við höfum
verið öfunduð af honum Jóni bónda.
Eins og gjarnan er með unga
vinnumenn til sveita var honum
strítt, hann plataður og atast í hon-
um. Minnistætt er það okkur að við
buðum honum með á töðugjöld í lok
sumars. Hátíðarhöldin vörðu fram-
eftir kveldi og misstum við sjónar á
Jóni í þó nokkurn tíma. Að lokum
fundum við hann með unga stúlku
sér við hönd. Hún taldi sig vera að
leiða ungan mann 18 ára en þá vant-
aði hann fjögur ár upp á það. Að
þessu var mikið hlegið og hent gam-
an að lengi á eftir, en Jón bóndi bjó
enn yfir rósemi, þó hann kímdi og
væri nokkuð drjúgur með sig.
Fleiri saklausar strákapara- og
uppvaxtarsögur gætum við sagt en
gerum ekki því við lofuðum að segja
ekki. Við viljum vera traustsins verð
eins og sá er hér er minnst.
Það er sárt að sjá á eftir ljúfum
dreng í blóma lífsins en við huggum
okkur við það að hann vinnur góð-
verkin sín í öðrum heimi. Minning
hans lifir í hugum okkar.
Fjölskyldu hans vottum við okkar
dýpstu samúð.
Anna og Sigurður,
Varmahlíð undir Eyja-
fjöllum.
Enn á ný hefur verið höggvið stórt
skarð í vinahópinn minn. Á fyrsta
degi nýrrar aldar dó Stulli og sl. laug-
ardag dó Jón Börkur, en þeir vinirnir
voru farþegar í sömu flugvél sem
fórst í Skerjafirði um sl verslunar-
mannahelgi.
Jón var einstakur félagi og vinur.
Við vorum ekki aðeins skólafélagar
heldur líka samherjar í KR, stund-
uðum handboltaæfingar á næstum
hverjum degi í nokkur ár. Hann var
hæfileikaríkur íþróttamaður, liðtæk-
ur í fleiri greinum en handbolta, sem
þó var hans aðalgrein. Félagið var
mjög heppið að fá að njóta krafta
hans. Fyrst eftir að okkar kynni hóf-
ust var hann frekar rólegur og þög-
ull, en þegar ég kynntist honum bet-
ur og skemmtilegum eiginleikum
hans kom í ljós hve fjörugur,
skemmtilegur, óeigingjarn og stund-
um dálítið flippaður hann var.
Ég gleymi aldrei hvernig mér leið
á fyrstu æfingunum eftir slysið. Það
var tómlegt að hafa ekki einn svona
hávaxinn og sterkan sér við hlið. Ég
átti í erfiðleikum fyrst í stað að spila
án hans enda var hann bæði jafnvíg-
ur í sókn og vörn og maður gat treyst
á hann. Með Jóni sannaðist hið forn-
kveðna ber er hver að baki, nema sér
bróður eigi. Baráttuhugur hans og
keppnisskap hleypti góðum anda í
mig og liðið.
Eftir að hafa átt góðar stundir með
þér í áranna rás er erfitt að trúa því
að þær verði ekki fleiri. Það var aðdá-
unarvert að fylgjast með baráttu
þinni við að ná bata eftir slysið. Þú
stóðst þig frábærlega vel í veikindum
þínum og varst aldrei á því að leggja
árar í bát.
Það er huggun harmi gegn að eiga
frábærar minningar um þig. Ég veit
að Stulli hefur tekið vel á móti þér og
einhvern tímann eigum við eftir að
hittast á ný og þá verður þráðurinn
tekinn upp að nýju.
Ég sendi Jónsa, Hófí, Ásu Karen
og Unu Björk mínar dýpstu
samúðarkveðjur og bið Guð að gefa
þeim styrk til takast á við lífið án þín.
Takk fyrir allar góðu stundirnar
Böggi.
Þinn vinur,
Atli.
Mig langar að kveðja kæran vin
með örfáum orðum. Vin, sem var svo
sannarlega vinur vina sinna. Í mínum
augum var Nonni sá besti og heil-
steyptasti og alltaf var gott að tala
við hann. Ef eitthvað kom uppá í
vinahópnum var alltaf hægt að leita
til hans og fá góð ráð, þannig var
hann duglegastur við að halda hópn-
um saman.
Elsku Nonni, takk fyrir allar góðu
stundirnar sem ég átti með þér, og
allt það góða sem þú hefur gert.
Þetta eru búnir að vera erfiðir mán-
uðir en nú ertu kominn á betri stað
og líður örugglega vel. Ég mun sakna
þín og minnast um ókomna tíð, og ég
veit að þú vakir yfir okkur öllum.
Fjölskyldunni allri votta ég mína
dýpstu samúð.
Þín vinkona,
Ásta.
Mikið getur lífið verið ósanngjarnt
og grimmt, já grimmt. Ég get bara
með engu móti skilið að það sé til-
gangur með öllu eins og sumir segja.
Ég sé allavega ekki að það sé neinn
tilgangur með flugslysinu og að þið
Sturla og allir þeir sem fórust hafið
verið teknir burtu frá fjölskyldum
ykkar og öllum vinum. Hvað er fólk
að tala um tilgang, þvílíkt bull. Ég
varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
kynnast þér, Nonni minn, þegar við
Rúnar fluttum í vesturbæinn. Mikið
náðuð þið vel saman og alltaf var líf
og fjör í kringum ykkur. Og svo
komu unglingsárin. Með þeim
breyttist margt en alltaf hélduð þið
hópinn, þú, Rúnar og Hilmar. Það
komu ýmisleg strákapör upp á en þá
var bara tekið á því og ekki verið með
neina langrækni. Það þjappaði ykkur
bara meira saman ef eitthvað var. Og
oft fannst mér ég reka unglingaheim-
ili, því mikið var fjörið og alltaf var
opið hús fyrir ykkur. Það sýndi bara
hvað heilsteyptur og hollur vinur þú
varst hvernig þú tókst á málunum.
Ég horfði á ykkur breytast úr börn-
um í unglinga og þið voruð hver öðr-
um myndarlegri. Mikið naut ég þess
þegar þú komst, hvað þú vildir
spjalla mikið við mig um allt mögu-
legt og kom það fyrir að við sátum í
eldhúsinu á Framnesveginum langt
fram á nótt og ræddum um lífið. Og
Rúnar spurði, hvenær fór hann
Nonni eiginlega, eða að hann rak á
eftir þér þegar þú settist inn í stofu í
stutt spjall, hvað er þetta maður ertu
ekki að koma? Síðasta spjall okkar
var áður en þú fórst í þessa örlaga-
ríku ferð sem breytti öllu. Þú varst
nýkominn frá útlöndum og varst að
segja mér frá ferðalagi þínu og ég
þér frá ferð okkar Rúnars út. Mikið
sakna ég þessara stunda, elsku
Nonni minn. Ég horfi út um
gluggann og mér finnst alltaf eins og
þú sért að koma. Þú komst gangandi
Brekkustíginn og maður sá langar
leiðir hver fór þar. Hár og glæsilegur
varstu og allt þitt viðmót var til svo
mikillar fyrirmyndar að margir
mættu taka þig sér til eftirbreytni.
Þú varst einstakur strákur. Oft var
nú líka haft á orði: sjáið þið nú
Nonna, hvað hann er alltaf flottur. Já
stórglæsilegur og ég tala nú ekki um
hvað þú varst alltaf fínn í tauinu.
Örlögin höguðu því þannig, að ég
komst ekki til þín eins oft og ég hefði
viljað.
Þú hafðir allt þitt fólk sem elskaði
þig í kringum þig. Mikið hefði ég vilj-
að geta gert eitthvað fyrir þig. En,
elsku Nonni, ég er með sting í hjarta-
stað og ekki hefur liðið einn einasti
dagur að ekki hafi mér orðið hugsað
til þín eftir þetta hörmulega slys. Og
mikið hef ég kviðið fyrir að svo kynni
að fara að þú mundir kveðja þetta líf,
en ég trúi því að nú sértu búinn að
hitta Sturlu og þið báðir lausir við all-
ar þær kvalir, sem lagðar voru á ykk-
ur eftir þetta hörmulega slys og getið
hlaupið um hinum megin. Ég kveð
þig nú, Nonni minn, og ég skal reyna
að halda utan um Rúnar, sem hefur
misst besta vin sem hægt er að hugsa
sér. Elsku Hófý, Jónsi, dætur og allir
þeir fjölmörgu, sem eiga um sárt að
binda við fráfall Nonna, ég og fjöl-
skyldan mín vottum ykkur okkar
dýpstu samúð. Guð veri með ykkur.
Góðar minningar um góðan dreng
ylja okkur um ókomin ár.
Halldóra Ólafsdóttir.
Elsku kallinn minn. Það er svo
stutt síðan við vorum að skemmta
okkur saman, en samt svo langt. Það
er svo erfitt að hugsa um það að ég
eigi aldrei eftir að hitta þig aftur. Þú
varst svo góður strákur og ég hélt að
við ættum eftir að vera vinir alltaf.
En núna ert þú dáinn og allt er svo
tómlegt. Ég sakna þín mjög mikið.
Þú varst ekki bara stærstur, heldur
varst þú líka bestur. Ég elskaði þig
og var óskaplega stoltur af því að
vera vinur þinn.
Minningarnar um allt sem við
gerðum eru alltaf að koma upp í hug-
ann á mér. Ég er alltaf að vona að
þetta sé ekki satt heldur bara vondur
draumur sem ég eigi eftir að vakna
upp af. Því hvernig getur það verið að
þú og Stulli séuð dánir? Það er svo
erfitt að skilja þetta allt saman.
Þú varst svo yndislegur og
skemmtilegur og það var svo gott að
vera nálægt þér. Lífið þitt var rétt að
byrja og þetta er svo óréttlátt. En ég
veit að nú líður þér og Stulla vel því
þið eruð í Himnaríki og þið eruð sam-
an.
Ég ætla að hugsa til þín og fá styrk
frá þér þegar mér líður illa. Ég veit
að þú átt eftir að hjálpa mér í gegn-
um þennan mikla missi. Ég veit líka
að þú átt eftir að láta mig vita af þér
ofan úr himninum. Það gefur mér
styrk.
Elsku kallinn minn. Ég bið Guð að
varðveita þig og passa og ég veit að
við eigum eftir að gera alla þá hluti
sem við áttum eftir að gera þegar ég
hitti þig og Stulla í Himnaríki.
Elsku Jónsi, Hófi, Una Björk, Ása
Karen, ömmur og afi og allir sem
eiga um sárt að binda vegna fráfalls
vinar míns Jóns Barkar. Guð gefi
ykkur styrk. Ást og söknuður.
Þinn vinur,
Hilmar Pétur.
Það er erfitt að vera í fjarlægu
landi og geta ekki verið við útför góðs
vinar. Ég vil í fáeinum orðum kveðja
Jón Börk. Mínar bestu minningar
um Jón Börk eru frá sumrinu eftir
áttunda bekk, þegar við vorum sam-
an í sveit að vinna fyrir Sigga frænda
og Önnu Birnu. Það var svo margt
sem við gerðum saman við leik og
störf þetta sumar. Ófáar voru ferðir
okkar á traktornum eftir þjóðvegi
eitt bæði til að fara í sund og til að
leigja myndbandsspólur. Ég man
líka alla morgnana í fjósinu við mjalt-
ir og spjall sem oftar en ekki endaði í
vatns- eða mjólkurslag. Við héldum
áfram að vera vinir eftir að við kom-
um úr sveitinni enda lágu leiðir okkar
oft saman í Hagaskólanum, og ég er
mjög þakklát fyrir það. Þó að hann
færi í Kvennó en ég í MR hittumst
við oft og spjölluðum við þá alltaf
lengi saman. Ógleymanleg er ferð
okkar Jóns Barkar og Sigrúnar á
þorrablótið með Sigga og Önnu
Birnu. Jón Börkur var sjálfskipaður
dansherra okkar Sigrúnar. Við döns-
uðum þrjú saman og skemmtum okk-
ur mjög vel. Svo þegar við komum
heim í Varmahlíð og við Sigrún vild-
um fara að sofa var Jón Börkur ekki
aldeilis á því. Hann talaði svo mikið
að það var bara eins gott fyrir okkur
að vera vakandi, það hefði hvort eð er
enginn getað sofið fyrir honum.
Svona var Jón Börkur, sagði ekki
mikið við fólk sem hann þekkti ekki
en þegar hann var með þeim sem
hann þekkti almennilega var hann
óstöðvandi. Alltaf þegar við hittumst
gátum við talað um allt og ekkert og
skemmt okkur konunglega. Ég varð-
veiti í minningunni þá stund fyrir um
ári, þegar ég var að aka heim og sá
Jón Börk á heimleið. Ég stoppaði og
bauð honum far og ég held að við höf-
um endað á því að tala saman í rúmar
þrjár klukkustundir í bílnum fyrir ut-
an húsið hans, við litla hrifningu for-
eldra okkar enda orðið framorðið.
Elsku Jón Börkur minn, ég veit að
þér líður mun betur núna og að þú og
Stulli eruð saman eins og þið ávallt
voruð. Ég vil þakka fyrir allar sam-
verustundirnar.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson.)
Elsku Hófí, Jónsi, Una Björk og
Ása Karen, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð og er með ykkur í hug-
anum.
Ykkar
Hrund.
„Við lifum sem blaktandi blaktandi
strá.“ Þessi hending þjóðskáldsins
gefur okkur sýn á stöðu mannsins í
náttúrunni, á leiksviði lífsins. Að
finna sjálfan sig og staðsetja er ekki
auðvelt verk, maður sér illa sitt
næsta spor. Við höfum öll eitthvað
við tímann okkar að gera og oft finnst
okkur að gengin spor hefðu mátt
vera í aðrar áttir. Það er kannski
þess vegna sem við verðum að halda
fastar um einföldu gildin í hinni
kristnu siðfræði og móta skipti okkar
hvort við annað með vonina að vopni.
Vonin um að allt þetta sé til einhvers,
var okkur gefin við upp-risu frelsar-
ans. Vonin er Guðs gjöf og ég hafði
þá von í hjarta um að eiga lengri veg-
ferð með Jóni Berki vini mínum sem
lengi í æsku kallaði mig „ömmu Jóu“.
Ég hafði séð hann vaxa og dafna og
verða að fallegum ungum manni með
hlýjar tilfinningar og stæltan líkama,
með kraft og styrk til að takast á við
hrjóstrugt mannlífið. Hann gaf mér
mikið og þetta mikla geymi ég í
hjarta mér. Þegar ég nú minnist Jóns
Barkar koma mér í hug stef frá Dav-
íð en stundum lýsir ljós, sem aldrei
var kveikt lengur en hin, sem kveikj-
um sínum brenna. Hann var einn af
þessum sér-stæðu boðberum birtu
og vinar-þels, sem aldrei þarf að
„kveikja“ á, því í þeirra innra sjálfi er
birtan svo skær að hún lýsir sjálf-
krafa upp allt þeirra umhverfi.
Þegar andlátsfregnin barst, kom