Morgunblaðið - 10.07.2001, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 10. JÚLÍ 2001 33
var hún við góða umönnun á Skjóli
og þar andaðist hún.
Bogg þótti gaman að segja frá og
það var gaman að hlusta á hana. Hún
kunni sögur um ættingjana í marga
ættliði og er hrein eftirsjá núna að
hafa ekki skráð eftir henni meðan
minnið var enn óskeikult því hún
hafði dvalið víða og tekið vel eftir
þegar eldra fólk var að fræða hana.
Einnig hafði hún ferðast víða um
heim allt frá tvítugsaldri. Oft vildi
hún leggja út af einhverju atviki og
bera saman við annað sem komið
hafði fyrir annað fólk og stundum
hélt hún fram siðferðilegum atriðum
við unga fólkið og fóru þá sumir að
fussa. En henni fannst að sagan væri
til að læra af henni, óþarfi að vera
alltaf að gera sömu mistökin. Hún
var einörð og sagði hug sinn hver
sem í hlut átti, leyfði sér að hafa
skýrar skoðanir á því sem gerðist í
kringum hana.
Eitt sinn gerðist það að Stefán
Thorarensen reiddist eitthvað við
apótekarann á Ísafirði og skrifaði
honum í hasti langt og orðljótt bréf.
Hann fékk Bogg það og hún vél-
ritaði það snyrtilega og fékk honum.
Hann las það yfir, leit upp og sagði:
Finnst yður að ég ætti að senda hon-
um þetta? Nei, svaraði Bogg, svona
bréf skrifar maður en hendir svo í
pappírskörfuna. Og það gerði hann.
Í spjalli við hana mátti oft greina
að hún var langrækin án þess að
vera heiftrækin, til þess var hún of
mikill guðspekingur. Hún trúði því
að uppskeran yrði eftir sáningunni
og að miklu gilti að skilja eftir sig
gott orðspor, slíkt ætti að vera eft-
irkomendum til eftirbreytni. Við tók-
um okkur einu sinni saman þrjár
frænkur og fengum hana til að segja
okkur inn á band ýmislegt af for-
feðrum okkar. Lengi staldraði hún
við sögur af Þuríði ömmu sinni frá
Svarfhóli sem hafði ráð undir rifi
hverju, leysti hvers manns vanda og
fékk úr öllum áttum hin bestu eft-
irmæli. „Ég skal segja ykkur,“ sagði
Bogg, „þetta kemur mér betur en ef
ég hefði erft auðævi eftir hana, góð-
ur orðstír er betri en peningar.“ Í
mínum huga er hún keisaraynja fjöl-
skyldunnar, stolt kona með sterkar
meiningar og mikinn metnað fyrir
hönd síns fólks en um leið hjartahlý
og raungóð. Við leiðarlokin er mér
efst í huga þakklæti fyrir að hafa
fengið að kynnast henni og vera
henni handgengin um árabil.
Þóra Elfa Björnsson.
Mér er ljúft að minnast Ingi-
bjargar Björnsson, sem ég var svo
lánsamur að vinna með í 20 ár. Þeg-
ar ég hóf starf hjá Stefáni Thoraren-
sen árið 1955, nýskriðinn úr skóla,
var hún búin að vinna hjá Stefáni í
tvo áratugi. Ég átti eftir að vinna
náið með Ingibjörgu næstu tvo ára-
tugina en hún lét af störfum árið
1975. Mitt starf var að sjá um vöru-
innkaupin og samskiptin við erlenda
birgja og annaðist Ingibjörg allar
bréfaskriftir í þessu sambandi. Á
meðan hennar naut við skilaði ég
uppköstum að öllum bréfum á ís-
lensku en hún snéri þeim yfir á
dönsku, ensku eða þýsku allt eftir
því sem við átti hverju sinni. Ingi-
björg færði inn í bækur allar pant-
anir og aftur færði hún inn vörurnar
í sömu bækurnar, er þær komu
heim, hún útbjó allar tollskýrslur,
annaðist verðútreikninga og skrifaði
verðlista, sótti um innflutningsleyfi,
gjaldeyrisleyfi og greiðsluheimildir.
Allt þetta gerði Ingibjörg án þess að
hafa til þess tölvu. Sá sem er að
hefja störf í dag getur ekki gert sér í
hugarlund hvílíkt starf þetta var.
Hjálpartæki hennar var einföld
reiknivél og ritvél sem hún vélritaði
á með tveim fingrum með ótrúleg-
um hraða. Ingibjörg var hamhleypa
til vinnu, mikil skorpumanneskja,
slappaði af stutta stund en tók svo
aftur til starfa af fullum krafti. Auk
þessa þurfti hún iðulega að sinna
sérstökum verkefnum fyrir Stefán
en hann mat hana afar mikils enda
að verðleikum. Í minningunni er
mér efst í huga hve Ingibjörg var af-
kastamikil en jafnframt átti hún
stóran þátt í því að gera þennan
vinnustað svo góðan sem hann þá
var. Því miður er mér ekki svo
kunnugt um störf hennar utan fyr-
irtækisins en þó veit ég að hún starf-
aði mikið að félagsmálum innan
Oddfellow-reglunnar. Það er fjarri
mér að draga úr gildi menntunar til
undirbúnings væntanlegu lífsstarfi
en skóli lífsins er þó öllum skólum
fremri, því miður stundum til ills en
langoftast til góðs. Í skóla lífsins
lærði ég mikið af Ingibjörgu og fyrir
það er ég henni þakklátur. Ég, kona
mín og samstarfsfólk hennar hjá
Stefáni Thorarensen hf. og eigendur
fyrirtækisins þökkum samstarfið og
biðjum henni Guðs blessunar. Við
vottum aldraðri systur hennar og
aðstandendum öllum okkar innileg-
ustu samúð.
Sigurður Jörgensson.
um sem fellur mér seint úr minni. En
það var þegar þú sagðist alltaf spila
billjard á kvöldin með gömlu köllun-
um, en þú sem varst svo hress leist
aldrei á þig sem gamlan mann, jafn-
vel þótt þú værir á níræðisaldri.
Ég var stödd í Bolungarvík á af-
mælisdaginn þinn, 7. maí sl. og þá
lékst þú við hvern þinn fingur.
Mamma bauð þér í kaffi og þú varst
hinn hressasti. Síðan skipaðir þú
mér, mömmu og fleiri gestum að
hringja í aðra og bjóða í kaffi. Við
mamma höfðum mjög gaman af
þessu. Það er ótrúlegt að einungis
séu um tveir mánuðir síðan. Þegar
ég svo hitti þig aftur í fermingar-
veislu Ingibjargar Þórdísar, bróður-
dóttur minnar, í byrjun júní var
heilsunni greinilega farið að hraka.
Þú varst svo ólíkur sjálfum þér og ég
hafði einmitt orð á því við foreldra
mína. Það var því mjög skrítið að
koma til Bolungarvíkur fyrir rúmri
viku og enginn til að heimsækja í
Hvíta húsinu, eins og dvalarheimili
aldraða í Bolungarvík er jafnan kall-
að. Það var alltaf með því fyrsta sem
ég og fjölskylda mín gerðum þegar
við komum til Bolungarvíkur, að fara
í Hvíta húsið að heimsækja þig og
Tóta-afa sem lést í júlí fyrir tveimur
árum. Það var svo ánægjulegt hvað
þið Tóti-afi voruð góðir félagar og þú
varst honum ætíð mikil lyftistöng.
Þú spurðir alltaf þegar við komum til
þín: „Eruð þið ekki búin að fara til
Tóta?“ Þér var umhugað um hann og
því varð það töluvert áfall fyrir þig
þegar hann féll frá. Við áttum ein-
mitt gott samtal eftir fráfall Tóta-afa
sem ég þakka fyrir í dag.
Elsku Hrólfur mig langar að enda
þessa kveðju á eftirfarandi bæn og
þakka þér fyrir allt sem þú hefur
gefið mér og minni fjölskyldu í gegn-
um tíðina.
Vaktu, minn Jesú, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér;
sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
Guð blessi minningu þína.
Hólmfríður Einarsdóttir
og fjölskylda.
Elsku Hrólli afi er dáinn. Það er
sama hversu aldraðir einstakling-
arnir verða, aldrei erum við tilbúin
að kveðja. Hrólli afi var einstaklega
þægilegur og góður maður. Það er
reglulega sárt að þurfa að sætta sig
við að fá hann ekki oftar í heimsókn.
Við vorum farin að hlakka til að nú
færi að líða að því að hann kæmi.
Hann var vanur að koma að sum-
arlagi og gista hjá okkur í einhvern
tíma. Okkur þótti það tilheyra sumr-
inu að fá að hafa hann hjá okkur. Það
var svo notalegt að hafa hann. Það
þurfti aldrei neitt tilstand. Hann var
alltaf svo þakklátur fyrir það sem
fyrir hann var gert og einstaklega
þægilegur í allri umgengni. Hann
var sérstaklega góður við allt sitt
fólk og mjög frændrækinn. Hann
hafði oft orð á því hvað við værum öll
góð við hann, en ástæðan fyrir því
var einfaldlega sú að hann var svo
góður við okkur öll. Alltaf þurfti
hann að passa upp á að muna eftir
öllum afmælis- og jólagjöfum, svo ég
tali nú ekki um allt annað. Honum
þótti sérstaklega vænt um öll börnin
og vildi allt fyrir þau gera. Sérstakt
vinasamband var á milli sonar míns,
Arnars Birkis og Hrólla afa og vil ég
þakka honum fyrir alla þá hlýju og
væntumþykju sem hann sýndi hon-
um. Margar myndir á ég af þeim þar
sem þeir halda hvor um annan og
finnst mér það lýsa sambandi þeirra
best. Ég vil þakka Hrólla afa allt það
góða í minn garð og allar samveru-
stundirnar og símtölin sem því mið-
ur verða ekki fleiri.
Guð blessi minningu hans.
Kristín.
Elsku Hrólli afi. Við getum engan
veginn lýst þeirri miklu sorg sem
fylgir því að þurfa að kveðja svona
yndislegan mann eins og þig. Þú
varst okkur alltaf svo góður og vildir
öllum vel. Það finnast því miður ekki
margir slíkir sómamenn. Við þökk-
um Guði fyrir þá stóru gjöf, að leyfa
okkur að kynnast þér og fyrir allar
þær góðu stundir sem við áttum með
þér. Vonandi ert þú nú kominn á
betri stað og þarft ekki að kveljast
eins og þú hefur þurft síðustu vikur.
Við kveðjum þig með trega og þökk-
um tryggð þína og vináttu sem var í
svo ríkum mæli af þinni hálfu. Guð
blessi minningu Hrólla afa okkar.
Guðrún Þóra og Arnar Birkir.
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
Krossar á leiði
Ryðfrítt stál - varanlegt efni
Krossarnir eru framleiddir
úr hvíthúðuðu, ryðfríu stáli.
Minnisvarði sem endist
um ókomna tíð.
Sólkross (táknar eilíft líf).
Hæð 100 sm frá jörðu.
Hefðbundinn kross
m/munstruðum endum. Hæð
100 sm frá jörðu.
Hringið í síma 431 1075 og
fáið litabækling.
Dalbraut 2, 300 Akranesi.
Sími 431 1075, fax 431 1076
BLIKKVERKSF.
✝ Stefán ArnþórPálsson fæddist á
Grund á Jökuldal 3.
desember 1923.
Hann lést á sjúkra-
húsinu á Egilsstöðum
2. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Páll Vigfússon bóndi
og kona hans María
Stefánsdóttir frá
Möðrudal. Börn
þeirra eru Agnar,
Arnfríður, látin,
Ragnheiður, látin,
Stefán, látinn, Gestur
og Þórólfur. María
lést frá ungum börnum þeirra
Páls, en með seinni konu sinni,
Margréti Benediktsdóttur, eign-
aðist hann Huldu, látin, Erlu,
Unni, látin, Garðar, látinn, Sævar
og Öldu. Eftirlifandi eiginkona
Stefáns er Gunnþórunn Hvönn
Einarsdóttir frá Hvanná, Jökul-
dal. Þau giftust 31. ágúst 1957 og
bjuggu alla tíð á Eg-
ilsstöðum. Þeirra
börn eru: 1) Þröstur,
kona hans er Guðný
Margrét Hjaltadótt-
ir, börn þeirra eru
Kristjana Hvönn,
Fjölnir, Signý og
Einar Páll. Fyrir átti
Þröstur Gunnar
Frey. 2) Börkur,
hans dóttir er
Freyja. 3) Sif, henn-
ar maður er Jón Þór
Brandsson, synir
þeirra eru Þorgeir
Arnar og Stefán
Þór.
Stefán stundaði landbúnaðar-
störf á yngri árum en lærði síðan
húsamálun hjá Hauki Stefánssyni
móðurbróður sínum og vann við
það mestan hluta ævi sinnar.
Útför Stefáns fer fram frá
Egilsstaðakirkju í dag og hefst
klukkan 14.
Það gerist í lífinu að inn á leiksvið
lífsins koma menn sem breyta and-
artakinu og samveru í gimstein minn-
inganna. Slíkur maður var Stefán
Pálsson; hann kastaði birtu á allt svið-
ið hverja samverustund, svo hún varð
önnur og betri en stundin sem var lið-
in, og sannaði um leið í hverju lífsins
spori að maður getur verið manns
gaman en samt notið alvöru lífsins.
Slíkir eru einherjar; þeir bæta og
blíðka og gera okkur hinum kleift að
þola andstreymi í tonnavís og forðast
lífsháskann. Stebbi er nú farinn á
burt að skeiðvöllum himnasala en
minningarnar geymast gulli betri.
Sönn auðæfi voru mér gefin að hafa
fengið að njóta samverustunda með
Stefáni Pálssyni. Stundirnar liðu bara
of hratt, já alltof hratt. Stefán var
tryggur öllu sem hann tók, hvort sem
það var verkefni eða vinátta – ekki
sauðtryggur, fjarri því, heldur sannur
og samkvæmur sjálfum sér. Hollusta
og heiðarleiki voru hans aðalsmerki.
Það hafa aldrei komið nein smámenni
af Jökuldal eða Möðrudal. Náin kynni
af bæði blíðri og óblíðri náttúrunni
gera mennina þaðan að einherjum,
eða að minnsta kosti að góðum skáld-
um, og þeir skilja fyrr en aðrir þá
staðreynd að alls staðar er kartaflan
soðin í vatni og lífsstritið það sama.
Þessi reynsla bægir í burt öllum
minnimáttarórum gagnvart erlend-
um mönnum sem lengi hefur þjáð
landann annars staðar á Fróni.
„ – Gáfunnar ársal Æsir bjartir
lýsa. Einherjar djúpt í sálu falla og
rísa.“ Segir skáldið Jóhannes úr Kötl-
um í „Eigi skal höggva“. En kannski
er það landið sjálft sem gefur og hvet-
ur, eins og fram kemur í Landið fær
mál, eftir þann sama. „-og mitt land
varð ein hvíslandi rödd, og það spurði
mig lágt: Heyrðu, sonur minn sæll!
Ertu samur í ósk þinni og dáð? Ertu
herra þíns lífs eða hégómans þræll?
Ertu hetja af sannleikans náð?“ Ég
tel að Stefán hafi verið samur í ósk
sinni og dáð, og um leið hetja af sann-
leikans náð. Minningarnar flæða
fram, þér synir, dóttir, niðjar og ynd-
isleg vinkona okkar Jóhönnu, kæra
Gunnþórunn, Stefán kunni að finna til
og gráta hvert blóm sem dó. Og hon-
um hafði lærzt að hlusta unz hjarta í
hverjum steini sló og börnin mín
sögðu hann barnavin. Það sá ég líka.
Hann kunni að finna til með þeim
sem andstreymi mættu. Hann bar
ekki virðingu fyrir valdafýsn eða öðru
brölti á kostnað náungans. Hann
kann að hafa sært einhvern en það
var ekki hans háttur; hann vildi gleðja
á sinn kostnað en ekki annarra. Hann
bar virðingu fyrir mannkostum en
krafðist þeirra ekki. Úr íslenskri
reisn og bókmenntaarfi kom hans
kraftur. Hann kom, sá og sigraði svo
oft og elskaði sjálfstætt fólk og var
sjálfstæður maður en þurfti líka að
lúta, finna til og gráta gengin spor.
Hann gekk ekki um torg og syrgði í
annarra áheyrn en var fyrstur til að
taka þátt í raunum annarra. Við átt-
um saman töluvert mörg spor og
marga sagnastund, byggðum skíða-
miðstöð og gerðum börnin í okkar
litla samfélagi að góðum skíðamönn-
um og svo margt annað, en hestamað-
ur varð ég aldrei þótt hann þráði og
reyndi mikið. Stefán og Gunnþórunn
voru meðal frumbýlinga Egilsstaða-
kauptúns og lögðu bæði margt fram
til velferðar þess. Þau byggðu sitt
heimili í skjóli Gálgakletts og sköp-
uðu þar innan veggja pláss fyrir
sagnaarf, hlýju og einstaka gestrisni.
Stærsta framlag þeirra til samfélags-
ins eru börnin Þröstur, Börkur og Sif
sem einnig hafa lagt mikið til kaup-
staðarins við fljótið af einstökum
dugnaði og ástundun. Þau hjón upp-
skáru kærleika og mikið barnalán.
Ein sagnastund var nokkuð ríkari
en hinar og stendur svo skýrt í minni
núna. Það var langa nóttin með prest-
inum okkar góða og góðum vini, sr.
Rögnvaldi heitnum Finnbogasyni, og
kirkjuferðin í barnaskólann morgun-
inn eftir. Þar nutum við utanbókar
eldmessu sr. Rögga, svo augu og eyru
stóðu nánast á stilkum. Þú sofnaðir
loks undir lokasálmi þótt heitstreng-
ingar væru um annað og svafst með-
an ég var kosinn í sóknarnefnd til að
byggja kirkjuhús. Vonandi fæ ég
tækifæri til að sitja hljóður hjá þér
aftur á kveðjustund í þessari
KIRKJU okkar, Egilsstaðakirkju.
Fyrir þá stund og allar fyrri samveru-
og sagnastundir vil ég þakka nú þeg-
ar baráttu þinni, vinur, er lokið með
reisn og fullnaðarsigri á sársaukan-
um. Kveðjan sem ég sendi er til Orm-
ars, kæri vinur. Guð blessi látinn vin
og gefi hinum líkn sem lifa. Gunnþór-
unni, börnum og öðrum aðstandend-
um sendum við Jóhanna hugheilar
samúðarkveðjur. Guð blessi ykkur
öll.
Erling Garðar Jónasson.
STEFÁN ARNÞÓR
PÁLSSON