Morgunblaðið - 12.07.2001, Blaðsíða 48

MINNINGAR
48 FIMMTUDAGUR 12. JÚLÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ingiríður M.Björnsdóttir
fæddist í Reykjavík
29. júlí 1908. Hún
lést á Elli- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund í Reykjavík 7.
júlí síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Margrét Vigfúsdótt-
ir húsmóðir, og
Björn Jóhannsson,
verkamaður í
Reykjavík. Systkini
Ingiríðar voru Jó-
hann Þorsteinn
Kristinn, f. 24.7.
1901, d. 22.8. 1994, Ingimar Magn-
ús, f. 5.7. 1904, d. 14.2. 1967,
Rannveig, f. 21.11. 1910, d. 20.5.
2001, Marbjörn, f. 11.7. 1913, d.
1985, Guðrún Dagbjört, f. 19.2.
1916, búsett í Reykjavík, Guðjón
Hugberg, f. 19.12.1919, d. 1.8.
Rúdólf Grétar, f. 29.11. 1966,
ókvæntur en á eina dóttur. 2) Jó-
hann, f. 20.7. 1936, maki Jóna
Björg Georgsdóttir. Börn þeirra
eru: Guðbjörg Lilja Jónsdóttir, f.
18.4. 1965, maki Sigurður Ás-
grímsson, þau eiga þrjú börn;
Kristján, f. 15.1. 1968, maki Svan-
hildur Eiríksdóttir, þau eiga eina
dóttur; Rut Jónsdóttir, f. 3.8.
1968, maki Þórarinn Sveinn Jón-
asson, þau eiga þrjár dætur. 3)
Rúdólf, f. 2.7. 1938, maki Guðrún
Bjarnadóttir, d. 1997. Börn þeirra
eru: Inga Rannveig, f. 12.7. 1976,
og Ólafur Þór, f. 9.6. 1979. Sam-
býliskona Rúdólfs er Olga Thor-
arensen. 4) Ásgeir, f. 2.7. 1938,
maki Helga Óskarsdóttir, þau
slitu samvistir, börn þeirra eru:
Ágúst, f. 29.8. 1964, hann son með
Kristjönu Jónsdóttur; Óskar, f.
19.5. 1969, sambýliskona hans er
Hafdís Björg Sigurðardóttir og á
hún eina dóttur; Benedikt Ingi, f.
24.12. 1973, hann er í sambúð með
Önnu Lilju Sigfúsdóttur.
Útför Ingiríðar fer fram frá
Innri-Njarðvíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
1997, Guðmundur
Þorkell, f. 11.7. 1922,
búsettur í Reykjavík,
og Sigurður Aðal-
steinn, f. 14.10. 1927,
búsettur í Reykjavík.
Eiginmaður Ingiríðar
var Ólafur Þórður
Þórberg Benedikts-
son Ágústsson, f. 27.6.
1909 í Reykjavík, d.
17.9. 1965. Þau giftu
sig 22.12. 1932 og
eignuðust fjóra syni:
1) Björn Grétar, f.
23.1.1934, d. 8.9.
1981, maki Þóra Sig-
ríður Jónsdóttir, búsett í Reykja-
vík. Börn þeirra eru: Jón Magnús,
f. 15.6. 1955, maki Guðrún Þóra
Ásmundsdóttir, þau eiga þrjú
börn; Ólafur, f. 19.11. 1956, maki
Jónína Ingibjörg Árnadóttir, þau
eiga þrjú börn og eitt barnabarn;
Það var milt laugardagskvöld,
skúrir í lofti, þegar amma mín, Ingi-
ríður Björnsdóttir, kvaddi þessa
jarðvist og hélt yfir í aðra veröld
sem hún trúði á og vafalaust var far-
in að þrá. Svo skrítið sem það er,
sama hversu vel undirbúinn maður
telur sig vera, þá kemur dauðinn
alltaf sem kaldur gustur í tilveruna.
Amma var orðin gömul og södd líf-
daga, 93 ára, og hafði því miður ekki
verið á meðal okkar í andlegum
skilningi í mörg ár. Líkaminn lét
ekki að sér hæða en hugurinn var
víðs fjarri.
Að vera í návist ömmu fyrir ungan
dreng var einn af hápunktum tilver-
unnar. Þegar amma bjó í stóra hús-
inu við Njarðvíkurbraut 4 var gott
að koma til hennar og ég tala nú ekki
um ef um næturgistingu var að
ræða. Seinna, þegar amma flutti enn
nær okkur, að Hæðarenda í Njarð-
vík til Ellu frænku, fjölgaði ferðun-
um enn frekar. Þangað var gott að
koma eftir skóla eða í frímínútum og
rabba um daginn og veginn eða spila
marías. Hvað við gátum spilað heilu
dagana. Svo fengum við okkur að
drekka og spiluðum meira.
Það var yndislegt að heyra ömmu
segja frá lífi sínu; æsku sinni í
Reykjavík, síldarævintýrinu og ár-
unum á Siglufirði, stríðsárunum í
Reykjavík og hún sagði mér frá afa
mínum sem ég aldrei þekkti. Hún
talaði alltaf svo fallega um afa, sagði
sögur af honum og strákunum, son-
um sínum.
Þegar amma varð sjötug gáfu syn-
ir hennar og fjölskyldurnar henni
litasjónvarpstæki, ekki fækkaði
heimsóknunum við það. Það var
ómögulegt að horfa á sjónvarp í
sauðalitunum þegar maður gat horft
á í lit hjá ömmu. Oft þakkaði ég for-
sjóninni fyrir að amma byggi rétt
hjá okkur í þá daga.
Einu sinni spurði ég ömmu hvað
hana langaði að læra á sínum yngri
árum og svarið var fornleifafræði.
Ekki var svigrúm, fjárráð né aðstæð-
ur í hennar ungdæmi til að fara í svo-
leiðis nám en amma var ekki að súta
það, enda tók hún alltaf fram að þetta
hafi verið draumur sinn og aðeins
draumur.
Að segja sögur og ævintýri fórst
ömmu allra best. Oft las hún sög-
urnar í dönsku blöðunum og endur-
sagði þær svo, því ekki skildi hún né
las dönsku, en nægilega mikið til að
stauta sig áfram í þeim.
Jól og áramót voru óhugsandi án
hennar og oft dvaldi hún hjá okkur á
aðfangadagskvöld og yfir áramót en
gætti þess þó að skipta sér á milli
sona sinna og barnabarna.
Svo fór heilsu hennar að hraka.
Hún varð gleymin og stundum rugl-
aði hún hlutum saman. Svo fór að
hún gat ekki búið ein. Hún flutti að
elli- og hjúkrunarheimilinu Grund í
Reykjavík og bjó þar til dauðadags.
Minni hennar dó hægt og bítandi út,
uns bernskuminningarnar einar voru
eftir og hún dvaldi löngum við minn-
ingar um látin systkini sín. Svo hætti
hún að þekkja okkur, fjölskyldu sína
og þar á meðal mig. Mér fannst það
gerast hratt, of hratt.
Er ég kveð ömmu mína hinstu
kveðju er ég þakklátur fyrir allar
samverustundirnar sem við áttum
saman. Minning hennar lifir áfram í
huga mínum og í hvert sinn sem ég
hugsa um hana minnist ég hlýjunnar
og góðmennskunnar í andliti hennar
og öllum athöfnum.
Minning þín lifir, amma mín.
Hvíl í friði.
Kristján Jóhannsson.
Hún bar ljósker lífsgleðinnar inn í
hvern íverustað tilverunnar. Ljós-
brotið í gleri kersins var skautað af
jákvæðni og glaðværð. Frá henni
fóru allir fullvissir um að tilveran
væri eftirsóknarverð og gjöful þeim
sem bæta heiminn.
Um skamma tíð bjó hún hjá for-
eldrum mínum í Innri-Njarðvík.
Þetta var í eitt skiptið af nokkrum
þar sem hún var að bíða eftir því að
flytjast annað. Annað í annarra
manna hús. Á hverjum morgni var
sest og drukkið morgunkaffi. Fasta-
gestir voru Inga amma, mamma og
ég. Ég beið forvitinn og spenntur því
ömmu hafði á hverri nóttu dreymt
nýtt ævintýri. Í kátlegri frásögn
hennar urðu draumar næturinnar að
miklum sagnadansi. Hún steig þenn-
an dans af nákvæmni og mikilli gleði.
Við hin hlógum og skemmtum okkur.
Ingiríður drottning, eins og hún
sagði stundum sjálf, lauk morgun-
verðinum með því að spá í bolla og
við tóku draumar dagsins. Ég hef
aldrei skilið hvernig unnt er að segja
fyrir öll ævintýri allra með fáeinum
þornuðum kaffitárum. Inga amma
gat það hins vegar, en við erum held-
ur ekki af sömu kynslóð, við gengum
ekki sömu strætin í borg hinnar ver-
aldlegu fátæktar. Mér er sem ég
heyri hana segja mér frá fögrum
konum, löngum ferðalögum, háum
fjöllum, grösugum dölum og tignum
gestum í stórum höllum.
En eins og draumar næturinnar
eiga sjálfstæði sitt tilvistarleysinu að
þakka, þá eru dagdraumarnir verk-
efni framtíðarinnar. Inga amma var
óþreytandi við að styrkja hvern og
einn í verkefnum sínum. Ljósberi
lífsgleðinnar; það var hennar ævi-
verk. Hún var trúuð, svo viss um hí-
býli Guðs að þangað mun hún flytja í
hinsta sinn. Við sem kveðjum hana
vitum að þótt enginn hafi heyrt hana
segja ævintýri í langan tíma, þá er
nýtt að hefjast og hver veit nema
draumar næturinnar verði að verk-
efnum morgundagsins.
Ágúst Ásgeirsson.
INGIRÍÐUR M.
BJÖRNSDÓTTIR
✝ Guðlaugur Valdi-mar Helgason
fæddist í Reykjavík
22. nóvember 1930.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Akraness 8. júní
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Helgi
Jóhannesson og Stef-
anía Guðlaugsdóttir,
þau eru bæði látin.
Guðlaugur ólst upp á
Norðfirði til sex ára
aldurs er foreldrar
hans fluttu til Akra-
ness og bjó hann þar
þangað til hann lést.
Árið 1959 giftist Guðlaugur Lilju
Lárusdóttur og eignuðust þau
fimm börn, það elsta dó í frum-
bernsku en hin eru: 1) Helgi
Lárus, f. 1962, sam-
býliskona Anna
Þórðardóttir; 2)
Stefanía Þórey, f.
1964, maki Magnús
Óttarsson; 3) Inga
Jóna, f. 1966, maki
Jón Einarsson; 4)
Arnar, f. 1968, sam-
býliskona Eygló B.
Jónsdóttir. Barna-
börn eru fjórtán
talsins. Guðlaugur
lærði bifvélavirkjun
og vann hann alla tíð
við vinnu tengda
vélaviðgerðum, síð-
ast hjá Áhaldahúsi Akraness.
Guðlaugur var jarðsunginn í
kyrrþey frá Akraneskirkju 15.
júní síðastliðinn.
Elsku pabbi, hér sit ég og reyni að
skrifa kveðjuorð til þín. Minningarn-
ar um þig hafa streymt um huga minn
undanfarna daga. Mikið er ég rík að
eiga svo margar fallegar og góðar
minningar um þig. En sú minning
sem kemur oftast upp í huga minn er
sú þegar við sátum öll systkinin, þú og
Alli yfir mömmu síðustu dagana sem
hún átti eftir hér hjá okkur. Þá varst
það þú sem stóðst mér næst og hjálp-
aðir mér í gegnum þá erfiðu tíma. Á
þeim tíma urðum við svo náin og virð-
ing mín og ást á þér jókst mikið. Mik-
ið á ég eftir að sakna þín. Ég á eftir að
sakna þess að þegar við förum í ferða-
lag að þú komir ekki í heimsókn eins
og þú hefur gert undanfarin ár. Þig
munaði ekkert um það að koma til
okkar hvar sem við vorum á landinu.
Ég saknaði þess í fyrra þegar við
ferðuðumst á Skagaströnd að þú
kæmist ekki til okkar vegna veikinda
þinna. Hver hringir í mig eftir suð-
urferð til að vita hvort ég sé komin
heim og hvort allt hafi ekki gengið vel.
Elsku pabbi, ég gat aldrei þakkað
þér nógu mikið fyrir það hvað þú
varst góður við Gunnar Inga. Hann
var alltaf velkominn til þín hvenær
sem hann vildi. Sorg hans var mikil
þegar þú veiktist. Hann var alltaf
ákveðinn að klára skólann hér heima
og flytja svo til þín, vinna með þér og
stunda skólann. En vegna veikinda
þinna gat hann einungis búið hjá þér í
nokkrar vikur áður en þú fórst á
Dvalarheimilið Höfða en það var hon-
um mikils virði.
Elsku pabbi, minningum mínum
ætla ég að deila með börnum mínum
þeim Gunnari, Sædísi, Alberti og
Lilju, og hjálpa þeim að muna eftir
þér.
Hvíl í friði, elsku pabbi, og vonandi
getur þú sent mér styrk að ofan til að
komast í gegnum þessa miklu sorg.
Guð blessi þig.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem.)
Þín dóttir,
Inga Jóna.
Elsku afi minn, ég þakka þér af öllu
hjarta fyrir allar þær góðu stundir
sem við áttum saman. Þakka þér fyrir
það hvað þú tókst alltaf vel á móti
mér. Ég var alltaf velkominn á heimili
þitt. Þakka þér fyrir allt sem þú hefur
kennt mér og allt sem þú hefur gefið
mér. Elsku afi, ég þakka þér fyrir það
að hafa leyft mér að búa hjá þér í
haust þótt þú hafir verið orðinn veik-
ur. Það verður aldrei fullþakkað allt
það sem þú hefur gert fyrir mig. Ég
sakna þín gífurlega mikið og þótti af-
ar sárt að missa þig. Ég veit að ég
mun sakna þín mikið um ókomin ár en
ég mun reyna að hugsa til þess að nú
líður þér vel og þú munir vaka yfir
mér og leiða mig á rétta braut í lífinu.
Minning þín er ljós í lífi mínu.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Gunnar Ingi Gunnarsson.
Elsku afi, nú ert þú farinn frá okk-
ur eftir mikil veikindi. Þú gafst okkur
svo mikla ást og mikla hlýju. Við eig-
um svo sannarlega eftir að sakna þess
að þú komir ekki í heimsókn til okkar
hvort sem við erum heima eða á
ferðalagi. Við vorum alltaf svo spennt
yfir komu þinni til okkar. Við eigum
eftir að sakna þín svo mikið en það
hjálpar okkur vonandi að nú líður þér
vel og þú verður ávallt í huga okkar.
Við eigum eftir að hjálpa litlu systur
okkar, henni Lilju Sæbjörgu, að
muna eftir þér.
Hvíl í friði, elsku afi.
Þín afabörn,
Sædís Anna, Albert Fannar
og Lilja Sæbjörg.
Afi er dáinn. Hann afi bjó til besta
grjónagraut í heimi. Þegar ég var
fjögurra ára átti ég tréstól sem brotn-
aði og ég sendi hann til afa á Akranesi
og hann lagaði hann. Afi gat lagað
allt.
Bless afi.
Silja Rán.
GUÐLAUGUR
VALDIMAR
HELGASON
Mig langar að minn-
ast Þorsteins Hraun-
dal. Kynni okkar voru
stutt. Hitti hann
stundum í boðum hjá
dóttur minni og
tengdasyni.
Það sem ég dáðist að hjá þessum
aldraða manni var atorka hans og
lífsþróttur.
Þegar tölvuöldin byrjaði fyrir al-
vöru fékk hann sér tölvu og var
fljótur að ná tökum á þeirri tækni,
hóf að rekja ættfræði sem hann var
búinn að gera mjög góð skil.
Bílinn sinn keyrði hann mánuði
ÞORSTEINN Á.
HRAUNDAL
✝ Þorsteinn Á.Hraundal fædd-
ist í Gröf á Vatns-
nesi, V-Húnavatns-
sýslu, 12. júlí 1913.
Hann lést 1. júní síð-
astliðinn. Útför Þor-
steins fór fram frá
Grensáskirkju 8. júní
sl.
áður en hann lést 87
ára.
Hann hafði yndi af
músík, spilaði á harm-
oniku, keypti nýja í
fyrra, spilaði oft á
hana á dvalarheimilinu
sér og öðrum til
ánægju.
Það er mikil gæfa að
fá að njóta elliáranna á
gefandi og innihalds-
ríkan hátt.
Það er hvatning fyr-
ir mig að fá að kynnast
Þorsteini, minnti mig á
að nota tímann meðan
heilsan leyfir.
Þorsteinn hafði stutta sjúkdóms-
legu, fékk hægt andlát.
Hann fær áreiðanlega góða heim-
komu þangað sem við öll förum að
lokum.
Votta eftirlifandi eiginkonu,
Veru, sonum þeirra og öðrum ná-
komnum samúð mína.
Oddný Sigurðardóttir.
1
 #
   
  #
  %    !%!  
  
    
 

   
     
 
   

+)((5
(
: / ; 
)/ /'
&  #
   
 

)
 ' 
     -

) #8 $"
4"
8 ""
 "2'" "
8 $"2'8 ""
  !3& 3 "
  8 ""
 51< "
 8 " F1 #4""

 8 ""
 )##
 % 8 " :$/ * ""


!3&8 " 
"$  ""

)$8 ""
 #$7+#&/)#&$"
! !& 
! ! !& '