Morgunblaðið - 19.01.2002, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 LAUGARDAGUR 19. JANÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Gunnar Jón Sig-tryggsson fædd-
ist að Núpi í Dýra-
firði 3. febrúar 1928.
Hann lést á Vífils-
staðaspítala 10. jan-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Sigtryggur Kristins-
son, f. 18.11. 1896, d.
19.12. 1972, og Krist-
jana Vigdís Jóns-
dóttir, f. 23.11. 1904,
d. 1.5. 1984. Bræður
Gunnars eru: 1)
Kristján, f. 8.6. 1931,
maki Sigrún Guð-
mundsdóttir, f. 3.10. 1931. 2) Ólaf-
ur Hörður, f. 17.3. 1934. 3) Krist-
inn Gils, f. 2.2. 1944.
Hinn 28. ágúst 1949 kvæntist
Gunnar eftirlifandi eiginkonu
sinni, Guðbjörgu Svanhildi Jóns-
dóttur, f. 27.11. 1930. Foreldrar
hennar voru Jón Ármann Bene-
diktsson, f. 17.12. 1897, d. 2.12.
1963, og Valdís Ragnheiður Jóns-
dóttir, f. 26.10. 1892, d. 10.10.
1962. Börn Gunnars og Guðbjarg-
ar eru: 1) Kristján Sigtryggur, f.
14.6. 1949, maki Ásta G. Sigurð-
ardóttir, f. 22.6. 1951. Börn þeirra
eru: a) Guðbjörg Unnur, maki Sig-
arinn, b) Aðalheiður Valdís, c)
Gunnar Dagur. 6) Aðalheiður Ósk,
f. 19.12. 1967, maki Ingvi Þór
Hjörleifsson, f. 9.1. 1971. Börn
þeirra eru: a) Kristjana Vigdís, b)
Arnþór Ingi.
Gunnar og Guðbjörg byggðu
upp búið Fögrubrekku í Innri-
Akraneshreppi og hófu þar bú-
skap árið 1955. Gunnar starfaði
sem húsasmíðameistari með bú-
störfunum og sneri sér alfarið að
iðn sinni er þau fluttu á Akranes
árið 1967. Árið 1970 fluttu þau í
Sandgerði þar sem Gunnar starf-
aði við trésmíðar hjá Vélsmiðjunni
Herði hf. Árið 1977 hóf hann
rekstur Trésmiðju Gunnars Sig-
tryggssonar sem hann starfrækti
til ársins 1984. Þá hóf hann störf
hjá varnarliðinu í Rockville á Mið-
nesheiði þar sem hann starfaði til
ársins 1997 að hann lét af störfum
fyrir aldurssakir þá á sjötugasta
aldursári.
Gunnar tók virkan þátt í fé-
lagsstörfum. Hann átti sæti í sókn-
arnefndum og tók þátt í kóra-
starfi, bæði í Innri-Hólmssókn og
síðar Hvalsnessókn. Þá var hann
félagi í Sjálfstæðisflokknum og
átti sæti í hreppsnefnd Miðnes-
hrepps frá 1982-1986, auk þess
sem hann átti sæti í ýmsum nefnd-
um bæði í Innri-Akraneshreppi og
Sandgerði.
Útför Gunnars fer fram frá
Safnaðarheimilinu í Sandgerði í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
urgeir Jóhann Aðal-
steinsson og eiga þau
þrjá syni, b) Haukur,
c) Gunnhildur Erla. 2)
Kolbrún Rut, f. 1.11.
1951, fyrrverandi
maki Einar Helgason,
f. 15.8. 1944. Börn
þeirra eru: a) Helgi
Valur, sambýliskona
Þórunn Gunnarsdóttir
og eiga þau tvö börn,
b) Gunnar Svanur,
sambýliskona Áslaug
Björnsdóttir og á hún
eina dóttur, c) Rúna,
maki Þorsteinn Ingi
Ómarsson og eiga þau einn son. 3)
Valur Ármann, f. 21.8. 1953, maki
Þóra Aradóttir, f. 25.1. 1954. Börn
þeirra eru: a) Thelma Rut, sam-
býlismaður Magnús Garðarsson, b)
Hlynur Þór, c) Ari Lár. 4) Rakel
Kristín, f. 17.8. 1957, maki Jóhann
Guðbjörn Guðjónsson, f. 18.8.
1954. Synir þeirra eru: a) Guðjón
Örn, sambýliskona Anna Lea
Gestsdóttir og eiga þau eina dótt-
ur, b) Kristján Helgi, sambýlis-
kona Íris Sigurðardóttir, c) Þröst-
ur Leó. 5) Jón Ragnar, f. 9.3. 1964,
maki Hrefna Gunnarsdóttir, f.
11.4. 1962. Börn þeirra eru: a) Þór-
Ég þakka Guði löngu liðinn dag
sem lét mig eignast þig að ævivin.
Og öll þau blóm sem uxu á þinni leið
með ilm og fegurð hresstu og glöddu mig.
Og birtan sem þú breiddir yfir allt
sló bjarma á lífið allt í kringum þig.
Svo líða dagar, ár og ævitíð
og ýmsum blikum slær á loftin blá.
Í sorg og gleði alltaf varstu eins
og enginn skuggi féll á þína brá.
Svo brast á élið, langt og kólgukalt
og krafan mikla um allt sem gjalda má.
Og fljótið niðar enn sem áður fyrr
og ennþá flúðin strýkur næman streng.
Við blæþýtt ljóð, um blóm og sumaryl
og bjarta kyrrð – í minningu um þig.
(Oddný Kristjánsdóttir.)
Þegar kveðjustund rennur upp í
lífinu, streyma minningarnar fram í
hugann eins og fljót, óendanlegar.
Þegar ég horfi yfir ævistarfið hans
pabba er ótrúlegt að hann skyldi
hafa tíma til að sinna fjölskyldunni
sinni en það hafði hann sannarlega,
hann var alltaf til taks fyrir okkur
öll. Á uppvaxtarárum mínum í sveit-
inni okkar undir Akrafjallinu, byggði
hann bæinn okkar, Fögrubrekku,
sem við erum svo stolt af og okkur
finnst alltaf fallegri en öll önnur hús.
Þessi fyrstu ár ævi minnar eru svo
lifandi í minningunni. Pabbi og
mamma sívinnandi, alltaf hlið við
hlið í öllu sem þau tóku sér fyrir
hendur. Húsin risu upp hvert öðru
reisulegra, íbúðarhúsið og síðan úti-
húsin og við systkinin tókum þátt í
þessari uppbyggingu af veikum
mætti, fengum í hendurnar hamar,
sem var lítið minni en við sjálf og
naglhreinsuðum og skófum timbur.
Það þurfti að sinna búskapnum með
byggingarframkvæmdunum og
pabbi vann alltaf út í frá líka. Stund-
aði sjómennsku og vann við smíðarn-
ar, lengi við höfnina á Akranesi og
allt annað sem til féll. Sveitungarnir
og vinirnir komu og hjálpuðu þegar
kom að því að steypa veggi eða gólf,
en annars voru það hendurnar hans
og hugurinn sem unnu allt þetta af-
rek og mamma stóð alltaf eins og
klettur við hlið hans. Þrátt fyrir allt
þetta hafði pabbi alltaf tíma til að
rétta mömmu hönd við innistörfin á
kvöldin enda fann hann oft til þess
hve vinnudagurinn hennar var lang-
ur. Síðustu árin þegar kraftarnir
fóru þverrandi, heyrði ég hann oft
spjalla við mömmu um prjónaskap-
inn og það sem hún var að vinna í
höndunum. Þannig tóku þau alltaf
þátt hvert í annars störfum og hugs-
unum. Það að fá að alast upp við
þessar aðstæður, umvafin kærleika,
var okkur systkinunum sex ómetan-
legt veganesti út í lífið. Það er ekki
sjálfgefið í dag að hjón standi saman
eins og þau hafa gert í meira en hálfa
öld, eini aðskilnaðurinn var þegar
annað hvort þeirra þurfti að leggjast
inn á sjúkrastofnanir og á síðustu ár-
um fór þeim vikum sífellt fjölgandi
sem pabbi þurfti að eyða fjarri fal-
lega heimilinu þeirra í Sandgerði, en
þangað fluttust þau búferlum árið
1970. Það er því augljóst að missir
mömmu er mikill.
Í seinni tíð naut ég þess að spjalla
við hann um lífið og tilveruna og oft
bárust þá í tal bernskuslóðirnar hans
vestur í Dýrafirði. Honum þótti mjög
vænt um Dýrafjörðinn og var
ánægður með hvað ég sótti þangað
hin seinni ár. Þessi stórkostlegi stað-
ur átti áreiðanlega þátt í að móta
hans traustu og styrku skapgerð.
Pabbi var einstaklega vel gerður
maður og þoldi illa að heyra talað illa
um nokkurn mann, hvað þá að hann
tæki þátt í því sjálfur og óheiðarleiki
fannst einfaldlega ekki í hans skap-
gerð enda vildum við systkinin
ógjarnan standa frammi fyrir augna-
ráði hans, stæði hann okkur að óheil-
indum.
Það er okkur öllum óendanlega
dýrmætt að hann skyldi geta eytt
síðustu jólunum heima hjá mömmu
og áramótunum á Fögrubrekku hjá
Kristjáni bróður mínum og fjöl-
skyldu hans, eins og undanfarin ár.
Það var greinilegt að til þess að geta
það, notaði hann síðustu kraftana
sem hann átti til.
Síðasta kvöldið sem hann lifði, sat
ég hjá honum og við töluðum um það
sem framundan væri
og fórum í stutta ferð í huganum
vestur í Dýrafjörð. Það var auðheyrt
að hann vissi að hverju dró.
Þessi stund er mér ómetanleg og
ég þakka forsjóninni fyrir að færa
mér hana.
Elsku pabbi minn. Þakka þér fyrir
allt. Megi faðir ljóssins og móðir jörð
umvefja þig kærleik og friði og
styrkja okkur öll í sorginni.
Rut Gunnarsdóttir.
Ég fékk símtal frá Íslandi 10. jan-
úar sl. og var það tengdamamma að
segja mér frá láti Gunnars Sig-
tryggssonar, sem hefur verið vinur
og það mjög kær í yfir 40 ár, eða síð-
an ég giftist Sævari, frænda Guð-
bjargar konu Gunnars (eða Lillu eins
og hún er alltaf kölluð). Mér var
strax tekið sem einni af fjölskyldunni
og var það ómetanlegt að mínu áliti
sem ung og óörugg kona sem kveið
mikið fyrir að hitta allt það fólk sem
Sævar elskaði og talaði svo mikið
um, já og var óvanalegt af ungum
manni að elska og dýrka fjölskyldu
sína eins mikið og hann gerði. En
það sýndi sig að allt þetta fólk var
elskulegt, hjálplegt og þeirra ein-
kenni var „einn fyrir alla og allir fyr-
ir einn“. Að koma sem gestur á heim-
ili Gunnars og Lillu er ekki hægt að
lýsa. Þar stóð okkur allt til boða og
ekkert vandamál var svo mikið að
ekki væri hægt að leysa það á auð-
veldan hátt og þegar við Sævar vor-
um í heimsókn á Íslandi var þeirra
heimili alltaf endastöð okkar. Að
sækja okkur til Reykjavíkur var
ekkert mál frekar en allt annað sem
þau gerðu fyrir okkur og að leysa
mann út með gjöfum var hversdags-
legur hlutur af þeirra hálfu.
Já, hjónin Gunnar og Lilla voru
sérstök fyrirbæri að mínu áliti. Í
kapphlaupi annarra við að hafa sem
mest og best af heimsins gæðum,
vörðu þau sínum tíma og efnum í að
gera öðrum greiða eða gefa sem
mest af öllu sem þau gátu gert.
Við Sævar fengum loksins að
verða þeirrar gæfu aðnjótandi að
taka á móti Gunnari og Lillu sumarið
2000, er þau létu verða af því að
koma í heimsókn til okkar í Málmey,
en þá var Gunnar sem fyrr mjög
veikburða og átti erfitt með að
hreyfa sig og var þar að auki veikur
af inflúensu, hafði verið með háan
hita kvöldið áður. En að fara í ferð-
ina var aldrei neitt vafamál sagði
hann við mig er við töluðumst við í
síma morguninn sem flogið var. Og
þegar við hittum þau á Kastrup-flug-
velli var Gunnar í hjólastól því hann
var svo lasburða eftir margra tíma
ferðalag að Sævar spurði: Gunnar
minn, var þetta nú þess virði að
leggja á sig? Já, ég ætlaði að koma í
heimsókn til ykkar til að sjá hvernig
þið hafið það og auðvitað að sjá skút-
una þína, vinur minn. Og maður lifir
bara einu sinni, vinur sæll. Sævar
glotti og var honum sammála að öllu
leyti.
Við áttum saman góða daga þann
stutta tíma sem þau dvöldu hjá okk-
ur. Gunnar var mjög veikur og Lilla
mjög áhyggjufull yfir því hvernig allt
skyldi nú fara. Börnin heima á Ís-
landi í vafa hvað yrði um pabba
þeirra, sem af viljastyrk og þráa fór
þessa ferð.
Gunnar sagði við okkur hjónin: Ég
varð bara að koma til að hitta ykkur
á meðan tími var til. Maður lifir ekki
að eilífu og í ellinni getum við Lilla
mín hlegið að þessu ævintýri okkar.
Við nutum samveru þeirra mun
styttri tíma en við hefðum óskað
okkur. Vegna þess að þau voru og
eru mér svo kær. Þau höfðu alla tíð
sýnt okkur elskulegan vinarhug og
væntumþykju og vildum við svo
gjarnan sýna örlítið þakklæti fyrir
allt, öll þau ár sem við höfum notið
gestrisni þeirra og elskulegrar fram-
komu gagnvart okkur og börnum
okkar. Að eiga svona vini og ættingja
verður ekki metið í peningum, sagði
Sævar alltaf, sem elskaði þau sem og
aðra ættingja sína. Gunnar talaði um
sig er hann sagði að tíminn væri ekki
svo langur sem eftir væri hér á jörðu
og því eins gott að gera eitthvað
skemmtilegt og ylja sér við minning-
arnar um dvöl sína hérna og í Dan-
mörku. En lífið er skrýtið og óút-
reiknanlegt. Þau höfðu aðeins verið
heima í nokkra daga er þau fengu
andlátsfregn Sævars. Svona fólk er
ekki auðvelt að finna í dag að mínu
áliti. En þessi fjölskylda eins og aðrir
ættingjar Sævars míns eru eitt af því
besta sem ég á heima á Íslandi eftir
andlát hans.
Elsku Lilla, börnin og fjölskyldur
þeirra. Ég og fjölskylda mín biðjum
góðan Guð að styrkja ykkur á þess-
um erfiða tíma sem andlát ástvinar
er. Við erum með ykkur í huganum.
Minning Gunnars mun lifa hjá öllum
þeim sem þekktu hann.
Ragnheiður og
fjölskylda í Svíþjóð.
Elsku Gunnar afi.
Það er sárt að hugsa til þess að þú
sért farinn frá okkur. Ég veit að þér
líður miklu betur þar sem þú ert
núna heldur en síðustu dagana á
meðal okkar. Þú háðir hetjulega bar-
áttu gegn sjúkdómum þínum. Það er
enn eitt dæmið, þar sem þú veitir
okkur hvatningu með orðum þínum
og gjörðum. Um leið og við kveðjum
þig með tárum langar okkur að miðla
til allra þeim orðum sem þú settir
saman fyrir okkur til hvatningar í
okkar lífi:
Leiði þig Guð á lífsins vegi.
Láttu trúna stefnu ráða.
Í von og kærleik vel þér megi
vinnast leiðin fram til dáða.
Minning þín lifir í hjörtum okkar.
Guðjón Örn, Anna Lea,
Alexandra Ósk
og Þröstur Leó.
Elsku afi.
Nú, þegar þú ert farinn frá okkur,
situr minningin um þig og söknuður-
inn eftir, minning um ákveðinn og
viljasterkan mann og líka svo blíðan
og barngóðan. Þú varst alltaf svo
hreinn og beinn í samskiptum þínum
við annað fólk að það var aðdáun-
arvert.
Það var alltaf gott að leita til þín,
elsku afi, eftir ráðleggingum því þú
gafst þér alltaf tíma til að setjast nið-
ur með okkur og ræða málin og
hvort sem þú varst sammála okkur
eða ósammála talaðir þú af svo mik-
illi yfirvegun og skynsemi að við gáf-
um alltaf gaum að því sem þú varst
að segja. Þú varst alltaf svo barngóð-
ur að öll börn hændust að þér og allt-
af þegar þú komst til okkar sast þú í
sófanum með strákana okkar þrjá í
kringum þig og svaraðir öllum
spurningum og hlustaðir á sögurnar
sem dundu á þér af einstakri þolin-
mæði og spaugsemi.
Mikið held ég að hún amma eigi
eftir að sakna þín, afi minn, þú varst
henni yndislegur eiginmaður og þið
voruð svo samheldin í öllu sem þið
gerðuð og svo ástfangin og góð hvort
við annað. Þið voruð okkur krökk-
unum góð fyrirmynd. Þið hafið alltaf
haldið vel utan um stóru fjölskyld-
una ykkar og verið ótrúlega dugleg
að heimsækja bæði vini og ættingja
og núna síðast um áramótin komuð
þið upp á Skaga til okkar eins og þið
hafið gert undanfarin áramót þó að
þú, afi minn, værir þá orðinn mikið
veikur. Þó að þið hafið ekki getað
stoppað eins lengi núna og undanfar-
in áramót er þessi stund, sem við átt-
um með þér, okkur nú hin dýrmæt-
asta.
Við elskum þig, afi.
Elsku amma, pabbi, Rut, Valur,
Rakel, Nonni, Heiða og fjölskyldur.
Megið þið halda í heiðri minninguna
um þennan góða mann.
Guðbjörg, Sigurgeir,
Aðalsteinn, Kristján Þórir
og Fannar Geir.
GUNNAR JÓN
SIGTRYGGSSON
✝ Elísabet LynnSherman fædd-
ist í Frakklandi 27.
mars 1956. Hún lést
á heimili sínu í
Idaho í Bandaríkj-
unum 12. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Elísabet Guðný Sig-
urðardóttir og Will
Sherman, þau
skildu. Systkin Lynn
eru: 1) Kenneth, f.
24. júní 1954, 2)
Ingrid, f. 26. nóvem-
ber 1957, 3) Will
Thor, f. 18. janúar 1959, d. 7.
ágúst 1991, 4) Sean
David, f. 8. nóvem-
ber 1963, 5) Eric
Omar, f. 8. nóvem-
ber 1963, 6) Jack, f.
10. febrúar 1977,
og 7) Mathew, f. 6.
ágúst 1978.
Lynn eignaðist
eina dóttur, Elísa-
betu, f. 15. apríl
1972.
Minningarathöfn
um Lynn verður í
dag í Homer í New
York-fylki í Banda-
ríkjunum en útför
hennar fór fram í desember.
Í dag fer fram minningarathöfn um
elskulega frænku mína Lynn en hún
lést á heimili sínu í Ohio í Bandaríkj-
unum 12. desember síðastliðinn, að-
eins 45 ára gömul. Lynn fæddist í
Frakklandi 27. mars 1956. Hún bjó
með fjölskyldu sinni ýmist í Banda-
ríkjunum eða á Íslandi en þegar Lynn
var um átján ára fluttist fjölskyldan
alfarin til Bandaríkjanna. Við höfðum
ekki sést í rúm tuttugu ár fyrr en nú í
september er Lynn lagði á sig margra
klukkustunda akstur alein til Seattle
til þess að hitta mig, þar sem ég var í
heimsókn hjá foreldrum mínum.
Stuttu áður hafði hún lagt á sig þessa
sömu ferð til að hitta Kimmý frænku
okkar en hún var í heimsókn hjá for-
eldrum sínum sem einnig eru búsettir
í Seattle. Þetta lýsir svo vel frænd-
rækni hennar og áhuga á fjölskyldu
sinni. Lynn hafði svo innilega gaman
af því að tala við og hitta ættingja sína
og vildi þeim öllum svo vel. Við til-
heyrðum stórum hópi frændsystkina
og ekki er langt á milli okkar í aldri
svo margs var að minnast eftir langan
aðskilnað. Það var því glatt á hjalla
þegar við rifjuðum upp tímana frá því
að við vorum litlar, draugasögurnar
sem við hræddum hvert annað með
frændsystkinin, fyrstu ferðina sem
við fengum að fara í Húsafell um
verslunarmannahelgi. Það gladdi
hana mikið er við rifjuðum upp vet-
urinn ’71–’72 en þá vorum við Lynn
saman í gagnfræðaskóla Austurbæj-
ar. Hinn 15. apríl 1972 eignaðist Lynn
dótturina Elísabetu sem sér nú á eftir
móður sinni. Kæra Lynn, ég þakka
þér samfylgdina ég vildi að hún hefði
getað orðið lengri og samverustund-
irnar fleiri. Ég þakka þér alla vænt-
umþykjuna í minn garð kæra frænka.
Elsku Elísabet, Elsa, Jack og
systkin, ég votta ykkur mína innileg-
ustu samúð.
Þín frænka,
Rannveig.
ELÍSABET LYNN
SHERMAN
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer fram.
Ætlast er til að þessar upplýs-
ingar komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minning-
argreina