Morgunblaðið - 12.07.2002, Qupperneq 40

MINNINGAR
40 FÖSTUDAGUR 12. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Jóhanna Guð-mundsdóttir
fæddist á Norðfirði
17. febrúar 1916.
Hún lést á St. Jós-
epsspítala 5. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Þórunn
Kristjánsdóttir, f.
12. ágúst 1890, d.
22. nóvember 1966,
og Guðmundur Ei-
ríksson, f. 12. júní
1874, d. 27. apríl
1935. Systkini Jó-
hönnu sem komust á
legg voru: Guð-
mundur, hálfbróðir frá föður,
Eiríka, Kristín, Þórður Guðni og
Vilhelmína, öll látin. Eftirlifandi
systkini eru Stefanía, Jónína og
Ólafur. Fimm systkini Jóhönnu
létust í æsku.
Jóhanna giftist 20. október
1934 Sigurði Árna Guðmunds-
syni, f. 8. september, 1907, d. 2.
nóvember 1938. Börn þeirra eru
1) Guðmundur Þórir, f. 2. apríl
1935, maki Hjördís Þorgeirs-
dóttir, f. 10. ágúst 1936. Þau
eiga þrjú börn og
fimm barnabörn.
Áður átti Guð-
mundur Þórir einn
son, Jóhann, og á
hann tvö börn. 2)
Sigríður Sesselja, f.
24. maí 1938, gift
Róbert Head. Hún á
tvö börn og fjögur
barnabörn, öll bú-
sett erlendis. Seinni
maður Jóhönnu var
Ársæll Kr. Jónsson,
f. 3. janúar 1913, d.
23. mars 1985.
Þeirra synir eru: 1)
Óskírður drengur, f. 1941, and-
vana. 2) Ársæll Kr. Ársælsson, f.
4. ágúst 1942, maki Erla Laxdal
Gísladóttir, f. 5. janúar 1946.
Þau eiga þrjú börn og sjö barna-
börn. 3) Sigurður Jóhann Ár-
sælsson, f. 26. september 1943,
maki Erla Björnsdóttir, f. 18.
júní 1944. Þau eiga tvær dætur
og eitt barnabarn.
Útför Jóhönnu fer fram frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Þegar ég hugsa um engla, þá hugsa ég
um þig
með þitt fallega bros og verkin þín góð.
Ég heyrði að þú værir farinn.
Nei,það getur ekki verið satt.
Þegar ég hugsa um engla,þá hugsa ég
um þig.
Guðs blessun til þín, engill, hvert sem þú
ferð.
Þótt þú sért farinn, þá veistu af
hjörtum okkar fullum af sorg.
En við styðjum hvert annað
og höldum veginn áfram, án þín.
Ég sé þig aftur, elsku engill, þegar tími
minn kemur.
Þegar ég hugsa um engla, þá hugsa ég
um þig.
(K. K.)
Guðmundur Þórir
Sigurðsson yngri.
Elsku systir, nú er komið að leið-
arlokum eftir nær 80 ára samferð.
Margs er að minnast eftir svo langt
ferðarlag. En það sem mér er efst í
minni er samveran með þér eftir að
þú giftist Sigga og áttir Þóri. Þið
fóruð norður á Djúpuvík um sum-
arið en Þórir varð eftir í Hafn-
arfirði hjá mömmu og mér. Þórir
lærði að ganga um sumarið og hon-
um fór vel fram. Það var mikil
gleði þegar þið komuð heim um
haustið, og mér þótti mikið vænt
um ykkur öll.
Þið áttuð heima í Reykjavík á
Njálsgötu 52 og þar fæddist Sigga
24. maí 1938 og minnist ég sér-
staklega sendiferða niður í miðbæ í
útgerðina sem Siggi vann hjá. Um
haustið kom reiðarslagið, togarinn
Ólafur (frá Alíance hf.) sem Siggi
var matsveinn á fórst með allri
áhöfn. Það þarf ekki að orðlengja
þá sorg og örvinglan sem heltók
þessa litlu fjölskyldu. Mamma tók
ykkur til sín á Reykjavíkurveg 10 í
Hafnarfirði þó þröngt væri í búi og
þú fórst að vinna af miklum dugn-
aði, settir upp verslun og rakst
hana í nokkur ár.
Þú fórst að búa með Kidda og
bjugguð þið á Vesturbraut 12 í
Hafnafirði og þar fæddust ykkur
tveir synir, Ársæll og Siggi. Á
þessum árum var ég meira og
minna á heimili ykkar við heim-
ilisstörf og barnagæslu, og var
heimilið mitt annað heimili. Þú
varst áberandi falleg kona og
myndarleg, góð og glaðlynd þrátt
fyrir mótlæti í lífinu. Þessi fjöl-
skylda hefur verið stór hluti af
mínu lífi og fæ ég aldrei fullþakkað
ykkur fyrir ást ykkar og um-
hyggju.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þín systir
Nína og
fjölskylda.
Það er aðeins rúmlega hálfur
mánuður síðan ég heimsótti hana
Jóhönnu ömmu mína á St. Jós-
efsspítalann í Hafnarfirði. Hún var
þá til þess að gera nýstigin upp úr
aðgerð eftir erfitt beinbrot og ég
hálfkvíðinn því að sjá hvernig líðan
hennar væri. Kom það mér þægi-
lega á óvart að sjá ömmu, hún var
stórglæsileg að vanda, vel til höfð
og í góðu skapi. Ekki man ég eftir
mörgum tignarlegri manneskjum
en henni ömmu minni. Fljótlega
fann ég að það var vel hugsað um
ömmu á þessum stað, henni leið vel
og því hvarf allur kvíði úr mér.
Ekki fór þó á milli mála að amma
var farin að velta framtíð sinni fyr-
ir sér. Eins og venjulega, þegar við
amma ræddum saman, þá fór
manni strax að líða vel, því amma
var einstaklega viðræðugóð kona.
Aldrei stóð á umræðuefnum, hún
sagði einstaklega skemmtilega frá
og jafnvel þótt mennirnir og mál-
efnin væru stundum frá því fyrir
mína tíð var alltaf gaman að hlusta
á frásagnir hennar. Ekki man ég
eftir að hafa þótt „jafngott“ að fá
orð í eyra frá nokkrum öðrum eins
og frá ömmu. Það var væntanlega
vegna þess að auðvelt var að
skynja velviljann í orðum hennar,
tilgangur þeirra var ekki að vekja
upp vanlíðunartilfinningu, heldur
að veita leiðsögn sem miðaði að því
að gera mann að betri manneskju,
að auðvelda manni lífsins göngu.
Þegar slíkur velvilji er fyrir hendi
þá er ekki hægt annað en að þykja
óendanlega vænt um viðkomandi.
Með mikilli vissu veit ég að það eru
margir sem bera sama hug til
ömmu og ég geri.
Eftir nokkra stund, sem eftir á
að hyggja var þó alltof stutt,
kvaddi ég ömmu og hélt frekar
glaður í bragði norður yfir heiðar,
heim á leið. Grunlaus var ég um að
við myndum ekki fá fleiri tækifæri
til að setjast niður tvö saman og
ræða málin. Kom það mér talsvert
á óvart er hringt var í mig fyrir
rúmri viku og mér tilkynnt um að
amma væri mikið veik og ætti
sennilega stutt eftir. Reyndar
finnst mér eins og að amma hafi
verið þennan síðasta mánuð sam-
kvæm sjálfri sér, ófeimin við að
nefna smákvilla sem hrjáðu hana
en var ekkert að bera á torg þau
áföll sem hún varð fyrir í lífinu.
Aftur fór ég kvíðinn til ömmu,
aftur varð ég hissa á því hvað
amma var enn stórglæsileg og tign-
arleg kona þrátt fyrir að ekki fór á
milli mála í hvað stefndi hjá henni.
Augljóst var að henni leið vel þrátt
fyrir að hún gæti ekki tjáð sig, hún
var klædd í glæsilega peysu, ný-
lega naglalökkuð og með hlýju og
fallegu dúnsængina sína. Þegar við
bætist hópur af hlýlega þenkjandi
ættingjum, vinum og starfsfólki
spítalans þá er ekki hægt að hugsa
sér fallegri umgjörð um lokaskref
langrar leiðar.
Þrátt fyrir að það verði aldrei
eins að koma í Hafnarfjörðinn, nú
þegar ekki er hægt að fara og
spjalla við ömmu, þá veit ég að hún
er ekki fjær okkur núna en áður og
hún hugsar fallega til okkar eins og
hún hefur ávallt gert. Ég hugga
mig við það að ég hef ekki misst
minn besta og traustasta vin, held-
ur hefur hann aðeins fært sig um
set.
Góði Guð, vinsamlega taktu vel á
móti ömmu. Það á hún skilið.
Amma, takk fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig og mína.
Þinn sonarsonur
Ársæll Kristófer.
Allt á sér upphaf og endi. Líf
hefst og líf endar, slíkt er lífsins
gáta.
Upphaf lífshlaups langömmu
minnar Jóhönnu K. O. Guðmunds-
dóttur varð 17.2. 1916 og lauk 4.7.
2002. Hún var vafalítið hvíldinni
fegin og vel undir dauða sinn búin,
eftir frekar stutt og erfið veikindi.
Hún sjálf sagði við mig og mömmu
þegar við heimsóttum hana stuttu
áður en hún lést, að þetta væri orð-
ið nóg, hún væri búin að lifa það
lengi og best væri að taka öllu eins
og það kæmi. Og það kom.
Amma baba eins og við krakk-
arnir kölluðum hana oft, var af-
skaplega fínleg kona og eftir henni
tekið fyrir glæsilegan klæðaburð
og fágaða framkomu, hún var mikil
útsaumskona og eru því margar
glæsilegar útsaumaðar myndir eftir
hana. Amma Jóhanna var ákaflega
trúuð kona og lifði samkvæmt öllu
því besta sem kristin trú boðar og
allir þeir fjölmörgu sem kynntust
henni fundu það og sáu að góð-
mennskan og hjartahlýjan
streymdi frá henni. Það sem ég
kunni persónulega best við í fari
hennar var hvað hún var hrein og
bein og kom ávallt fram við mann
sem jafningja og talaði heldur aldr-
ei illa um neinn og vildi öllum vel.
Í stúdentsveislunni minni fyrir
ári var hún hrókur alls fagnaðar og
er ég þakklát fyrir þá stund sem að
við áttum saman þá.
Að leiðarlokum er mér efst í
huga þakklæti fyrir að hafa átt
hana að vini, fyrir öll samtölin okk-
ar, ræktarsemi hennar og einstaka
væntumþykju í minn garð. Hafi
hún þökk fyrir allt og allt.
Svefninn langi
laðar til sín
lokakafla æviskeiðs.
hinsta andardráttinn.
Andinn yfirgefur húsið
heldur sig til himna
við hliðið bíður drottinn.
JÓHANNA
GUÐMUNDSDÓTTIR
✝ Anna María Sig-urjónsdóttir
fæddist á Selfossi
27. september 1957.
Hún lést í Reykjavík
2. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Sigurjón Óskar
Sigurðsson, f. 8.5.
1927, og Anna
Guðný Hildiþórs-
dóttir, f. 20.1. 1934.
Systkini Önnu Mar-
íu eru Sigurður Ár-
mann, f. 26.6. 1952,
Kristín Júlía, f. 25.8.
1953, Aðalsteinn
Þormar, f. 30.8. 1955, og Að-
alheiður, f. 10.5. 1965.
Anna María giftist 23.11. 1996
Guðmundi Inga Sumarliðasyni,
f. 31.3. 1954. Þau
eiga saman einn
son, Sigurjón Sum-
arliða, f. 26.10.
1989.
Anna María ólst
upp í foreldrahús-
um í Hvassaleiti 16,
fluttist síðan á
Markarveg 16 og
svo síðar á Víkur-
bakka 8. Hún lauk
verslunarskólaprófi
1975 og stúdents-
prófi 1977. Anna
María starfaði við
ýmiss konar skrif-
stofustörf í gegnum árin.
Útför Önnu Maríu verður
gerð frá Fossvogskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Að kvöldi dags er kveikt á öllum stjörnum,
og kyrrðin er þeim mild, sem vin sinn
tregar,
og stundum skýla jöklar jarðarbörnum,
og jafnvel nóttin vísar þeim til vegar.
(Davíð Stefánsson.)
Það auðveldar viðskilnað við ást-
vini þegar minningarnar eru ljúfar
og vegferð þeirra var með þeim
hætti að jafnvel í erfiðleikunum
mátti greina óvenjulegan, óbugandi
styrk og staðfestu samhliða kærleik
og tillitssemi. Anna María, tengda-
dóttir okkar, var ákaflega heilsteypt
og viljasterk kona og umhyggja
hennar fyrir öðrum var ævinlega í
fyrirrúmi. „Hún Anna María hefur
stærsta hjarta sem ég hef fyrirhitt á
Íslandi,“ sagði vinkona hennar, sem
er af erlendu bergi brotin. Ef til vill
voru það þessir þættir í fari Önnu
sem réðu því, að hún helgaði fötluðu
og sjúku fólki starfskrafta sína lengi
meðan hún var á vinnumarkaði og
eignaðist í hópi þess trausta og þakk-
láta vini. Þá var það dæmigert að
rétt áður en hún greindist af sjúk-
dómi er hún barðist við í tæplega
fjögur ár hafði hún hafið nám við
Kennaraháskóla Íslands með það í
huga að ljúka námi sem leikskóla-
kennari.
Anna var mikill dýravinur og átti
margar stundir með hestunum sín-
um. Hún var óþreytandi að hlúa að
þeim og fylgjast með aðbúnaði
þeirra, bæði að sumarlagi í högum
þeirra í Biskupstungum og í hesthús-
inu í Fjárborgum. Anna gróðursetti
mikið af blómum og trjám við sam-
eiginlegan sumarbústað okkar í
Tungunum. Sumar litlu
trjáplönturnar hennar eru nú á góðri
leið með að verða reisuleg tré, enda
nutu þær ómældrar umhyggju með-
an þær voru viðkvæmastar og meðan
henni entist heilsa til að sinna þeim.
Það var ævinlega eins og þessi frið-
sæli staður yrði enn friðsælli þegar
Anna var þar, því henni fylgdi sér-
stök sálarró. Við áttum ómetanlegar
ánægjustundir með Önnu, Guð-
mundi og Sigurjóni Sumarliða og
söknum hennar sárt. Anna var ekki
aðeins tengdadóttir, hún var ekki
síður kær vinkona okkar.
Við vottum Guðmundi og Sigur-
jóni okkar innilegustu samúð og biðj-
um góðan Guð að styrkja þá í sorg
þeirra og söknuði.
Eygló og Sigurður.
Elsku Maja, mikið á ég eftir að
sakna þín.
Minningar og minningabrot
streyma fram í hugann. Minningar
úr Hvassaleitinu þegar páfagaukur-
inn dó, þegar ég ítrekað reyndi að
komast inn í herbergið þitt til að róta
í dótinu, lukkutröllin sem þú safn-
aðir, hvað þú varst flink að teikna og
þegar þú bjóst til dúkkulísur fyrir
mig. Sterkastar eru minningarnar
eftir að hann Summi fæddist. Það
voru þín hamingjuspor þegar þú
kynntist Guðmundi og eignaðist
hann Summa, uppfylling drauma
þinna. Þegar við systurnar þrjár, þú,
Dista og ég, stóðum uppi á fæðing-
ardeild og horfðum á drenginn, hvað
við vorum stoltar af þessum fallega,
velheppnaða dreng. Og hvað við er-
um stoltar í dag af þessum yfirveg-
aða, myndarlega og heilsteypta
dreng.
Eftir að Anna Lovísa mín fæddist
stóðum við systurnar aftur jafn stolt-
ar. Þú vildir fylgjast með henni.
Safnaðir myndum af henni og teikn-
ingum eftir hana. Alltaf að senda
henni eitthvað og hrósa henni og
byggja hana upp. Ævinlega verð ég
þakklát þeirri væntumþykju og hlýju
sem þú gafst henni.
Það var svo gott að geta lagt mál
undir þig. Þú komst alltaf með nýja
yfirvegaða og skynsama sýn á hlut-
ina. Vandamálin urðu að verkefnum
til að leysa eftir að ég ráðfærði mig
við þig. Ég hef áhyggjur af hvað
verður um afmælishald í fjölskyld-
unni eftir að þú ert farin. Þú lagðir
svo mikla áherslu á afmælin, ekki
þitt eigið afmæli, heldur okkar
hinna.
Skyndilega erum við systkinin
orðin svo fá, þó svo að við séum
kannski stærri systkinahópur en á
mörgum stöðum. Það vantar einn,
það vantar þig, greindu, duglegu og
hugrökku systur okkar. Í hverjum
endalokum felst upphaf. Nú skiljast
leiðir okkar og við hin höldum áfram.
Með söknuði kveð ég kæran vin,
systur mína. Þú lifir áfram í hugum
okkar og líka hjá okkur í honum
Summa.
Þín systir,
Aðalheiður.
Þegar sest er niður á blíðviðris-
degi að sumarlagi og tilefnið er að
skrifa minningargrein um Önnu
Maríu Sigurjónsdóttur, manneskju á
besta aldri sem að lokum varð að láta
í minni pokann fyrir illvígum sjúk-
dómi, fer maður óneitanlega að velta
fyrir sér tilgangi jarðvistarinnar og
hverfulleika hennar. Gerir maður sér
þá betur grein fyrir því hvað við
mennirnir ráðum litlu um framgang
mála og hvað hið veraldlega vafstur
má sín oft á tíðum lítils í samanburði
við það að fá að lifa lífinu heilbrigður
og hamingjusamur.
Við kynntumst Önnu Maríu um
það leyti sem hún og Guðmundur
Ingi voru að hefja búskap í Fossvog-
inum. Síðar varð Anna María ná-
granni okkar því að þau hjónin fluttu
í sömu götu og við í Víkurbakka 8 þar
sem Anna María bjó síðustu æviárin
með Gumma frænda og Sigurjóni
Sumarliða syni þeirra. Ekki er hægt
að hugsa sér betri nágranna en Önnu
Maríu og hennar fjölskyldu og erum
við þakklát fyrir þau ár sem við feng-
um að vera í nágrenni við Önnu Mar-
íu.
Anna María var að mörgu leyti
sérstök manneskja, hún kvartaði
ekki yfir eigin veikindum og bar sig
vel þrátt fyrir alla erfiðleikana sem
á hana herjuðu. Hún hafði meiri
áhyggjur af því hvernig aðrir höfðu
það og var ósérhlífin og ávallt tilbú-
in að hjálpa öðrum ef eitthvað bját-
aði á. Hún var traust og trygg kona
með sterkan persónuleika, jákvæð
og reyndi alltaf að gera það besta
úr öllu ef þannig stóð á. Í júní sl. fór
hún í sumarfrí til Norðurlandanna
með Gumma Inga og Sigurjóni og
eins veik og hún var orðin þá var
hún ákveðin í að fara þessa ferð
með fjölskyldu sinni sem var þeirra
síðasta ferð saman. Þeir feðgar
voru einstaklega viljugir og góðir
að hugsa um hana í veikindum
hennar, eins talaði hún oft um syst-
ur sínar og átti Anna María góða
þar að.
Við fjölskyldan þökkum Önnu
Maríu samfylgdina og minnumst
hennar með söknuði og virðingu.
Elsku Gummi Ingi og Sigurjón Sum-
arliði sem sjáið á eftir elskulegri eig-
inkonu og móður, Anna og Sigurjón
sem sjáið á eftir dóttur, megi góður
Guð styrkja ykkur í sorg ykkar og
söknuði. Systkinum Önnu Maríu og
ANNA MARÍA
SIGURJÓNSDÓTTIR